Πρώτη φορά στο θέατρο!

Εδώ και πολύ καιρό, ήθελα να πάμε να δούμε παιδικό θέατρο. Έψαχνα να βρω την κατάλληλη παράσταση  για την ηλικία του Αριστείδη (2plus), αλλά και την κατάλληλη στιγμή για να πάμε. Ένα απόγευμα, ρωτώντας τον Άρη τι του άρεσε περισσότερο εκείνη την ημέρα στον σχολείο του, με μεγάλο ενθουσιασμό μου είπε ότι η κυρία του “η Γκαφαλλιά” (πεθαίνω να τον ακούω να λέει το όνομα της κυρίας , η οποία όπως κατάλαβες, λέγεται Γαρυφαλιά), τους διάβασε τον λύκο με τα τρία κατσικάκια. Ναι, καλά διάβασες τα κατσικάκια ήταν τρία σύμφωνα με τον Αριστείδη και όχι εφτά…Για δυό τρεις μέρες δεν λέγαμε στο σπίτι τίποτα άλλο, εκτός από τον κακό λύκο και τα εφτά κατσικάκια. Φάγαμε μεγάλο κόλλημα!

Και το κόλλημα μας αυτό, ήταν η αφορμή να παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά “Ο λύκος και τα εφτά κατσικάκια”, ένα υπέροχο κουκλοθεατρικό μιούζικαλ, στο Θεάτρου Κούκλας  “PEOPLE & PUPPETS’ SVIT”, της Ιρίνα Μπόικο με ηθοποιούς και κούκλες. Βασισμένο στο γνωστό παραμύθι των αδελφών Γκριμ, η παράσταση αφηγείται την ιστορία του «Κακού» Λύκου, που ζει μόνος με όνειρο να έχει έστω ένα φίλο καθώς και των Εφτά Κατσικιών που λατρεύουν τη μουσική και ονειρεύονται μια μεγάλη συναυλία! Όταν μια μέρα ο Λύκος θα χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού της Κατσίκας, θα ξεκινήσει η περιπέτεια που θα αλλάξει τη ζωή όλων τους και θα αποδείξει πως η τέχνη μας ενώνει όλους!

Η παράσταση απευθύνεται σε παιδάκια ηλικίας 2,5 – 5,5 ετών και διαρκεί 50′. Είναι απολαυστική και πραγματικά  η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβεις . Ο Αριστείδης αρχικά ψιλό τρόμαξε και λίγο πριν μπούμε στο θέατρο , ήθελε να φύγουμε. Αφού το ξεπεράσαμε αυτό το στάδιο, τελικά μπήκαμε μέσα και εντυπωσιάστηκε με τη μουσική, τα τραγούδια και τις κούκλες. Έπειτα ανυπομονούσε να δει τον κακό λύκο και συνεχώς ρωτούσε που είναι. Το εκπληκτικό σε αυτή την παράσταση, ήταν πως τελικά ο λύκος μόνο κακός δεν ήταν , αντίθετα ήταν πολύ γλυκός. Το  μήνυμα, λοιπόν, που θέλει  να μας περάσει ειναι ότι  «Όλους μας ενώνει η μουσική, όλους μας ενώνει η φιλία!»

Στο τέλος της παράστασης, οι ηθοποιοί κάλεσαν όλα τα παιδάκια να γνωρίσουν από τα κοντά τα κατσικάκια και τον λύκο. Πραγματικά έγινε ένας χαμός! Έσπευσαν όλα στη σκηνή και φυσικά και ο Αριστείδης, ο οποίος κοιτούσε με μεγάλο θαυμασμό τον λύκο!

Εκείνη την ημέρα όμως, είχαμε και μια ακόμη πρώτη φορά…καθώς το θέατρο βρίσκεται στο Θησείο, ήταν μια πολύ καλή αφορμή να χρησιμοποιήσουμε  για πρώτη φορά τον ηλεκτρικό.  Ήταν Κυριακή , μια μέρα χωρίς πολύ κόσμο, όποτε ήταν ιδανική ημέρα. Ξετρελάθηκε! Κάθε τόσο , μου έλεγε “μαμά , μου αρέσει το τρένο “, και απολάμβανε την διαδρομή κοιτώντας έξω και σχολιάζοντας οτιδήποτε έβλεπε, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τους ανθρώπους. (Φτάνοντας κάποια στιγμή στη στάση “Ομόνοια”, με ρωτάει, “μαμά, εδώ είναι τουαλέτα;” Σκέψου μέχρι και το νήπιο μπερδεύτηκε με το κακόγουστο πορτοκαλί πλακάκι, που έχει ο συγκεκριμένος σταθμός. Περιττό να σου πω ότι οι διπλανοί είχαν λιώσει στο γέλιο!)

 

Στο γυρισμό σαν πιο άνετος που ήταν δεν ήθελε να καθήσει, ήθελε απλά να στηρίζεται, όπως κάνουν και οι περισσότεροι…

Πραγματικά ήταν μια πολύ πολύ όμορφη ημέρα, με πολλές καινούργιες εμπειρίες όχι μόνο για τον Αριστείδη αλλά και εμάς. Καθώς είναι απίστευτα υπέροχο να βλέπεις το μικράκι σου να μεγαλώνει και να παρατηρείς όλες αυτές τις πρώτες του φορές.

Εκτός από τον “Λύκο και τα εφτά κατσικάκια”,  εχθές συγκεκριμένα είδαμε και τον “Παππουτσωμενο Γάτο”. Επίσης κλασικό παραμύθι, αλλά εμένα δεν μου πολύ άρεσε , ο Αριστείδης δεν κουνήθηκε από την θέση του και συνέχεια έψαχνε τον Γάτο.  Αυτό που δεν μου αρεσε, ήταν ότι παίχτηκε στον κινηματογράφο της περιοχής μας και όσο να πεις η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική από αυτή μιας μικρής θεατρικής σκηνής. Έχω την εντύπωση, ότι απευθυνόταν σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες, με αποτέλεσμα τα περισσότερα παιδάκια να βαρεθούν.

Και για το τέλος, άφησα την φωτογραφία με όλη την τρελοπαρέα. Ο τέταρτος της παρέας όσο και να ήθελα εγώ, δεν ήθελε να φωτογραφηθεί. Βγήκαν ενθουσιασμένοι από την αίθουσα, στάθηκαν μπροστά στην αφίσα της παράστασης και άκουγες απο τα σταματάκια τους: “εμενά μου άρεσε ο Βασιλιάς, έλεγε ο ένας, εμένα ο Γάτος, έλεγε ο δικός μου, η πριγκίπισσα και ο μάγος είπαν τα δυο κορίτσια”!

Φεύγοντας δεν μπορούσαμε να τα μαζέψουμε, τρέχανε τριγύρω και γελούσαν ασταμάτητα! Τελικά μετά από κανένα μισάωρο, καταφέραμε να αποχαιρετιστούμε, κανονίζοντας το επόμενο ραντεβού μας να είναι σύντομα!

Πολλά πολλά φιλιά!

Christmas is on the way, και ένα mini Pre Christmas event!

Φέτος όπως και πέρυσι, αποφάσισα να στολίσω από μέσα Νοέμβρη, για να χαρούμε όσο περισσότερο τη ζεστασιά και την θαλπωρή των Χριστουγέννων στο στολισμένο μας σπίτι. Έτσι λοιπόν, φέτος για πρώτη φορά οργάνωσα ένα mini pre Christmas event. Και λέω mini, διότι λόγω της εγκυμοσύνης, δεν ήθελα να μαζευτούμε πολλοί, όχι γιατί δεν μου αρέσει, το αντίθετο μάλιστα . Απλά, όσο περισσότεροι οι καλεσμένοι, τόσο περισσότερες και οι ετοιμασίες.

Μαζευτήκαμε λοιπόν 6 μεγάλοι και 3 παιδάκια, να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα που έρχονται . Τέλεια αφορμή, για να πιούμε καφεδάκι, να φάμε τις λιχουδιές  μας και να κάνουμε ωραία παρεούλα. Για να τους προετοιμάσω, έφτιαξα και την αντίστοιχη πρόσκληση!

Και ενώ είχα πει, πως θα αποφύγω τις πολλές προετοιμασίες και λόγω έλλειψης χρόνου αλλά λόγω μειωμένων αντοχών , τελικά δεν κρατήθηκα και έκανα ότι και κάθε άλλη φορά . Θέλω πάντα οι καλεσμένοι μου, να περνάνε καλά και να φεύγουν χαρούμενοι από το σπίτι μου.

Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν από τα μέσα της εβδομάδας. Επειδή είχα στο μυαλό μου να κάνουμε όλοι μαζί το στολισμό , σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να κάνω ένα check πρώτα σε στολίδια, λαμπάκια και λοιπά . Και πάλι καλά που το έκανα, διότι φέρνοντας όλα τα στολίδια από την αποθήκη, προέκυψε ένας χαμός, χρυσόσκονη και ψεύτικο χιόνι παντού. Χαμός σου λέω! Και το χειρότερο, όλα σχεδόν τα λαμπάκια μου ήταν καμένα. Αποφάσισα λοιπόν, να βάλω μια τάξη σε αυτό το χριστουγεννιάτικο χαμό και να στολίσω μόνη μου, (εντάξει, όχι και εντελώς μόνη, είχα βοηθό τον Αρούλη)έτσι ώστε οι καλεσμένοι να το βρουν έτοιμο στολισμένο.

Επίσης, φέτος πρώτη φορά στολίσαμε  δέντρο στο παιδικό δωμάτιο. Πόσο το χάρηκε δεν φαντάζεσαι! Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν όλοι την ημέρα!

Σειρά είχε το menu. Ήθελα να φτιάξω απλές, γρήγορες και νόστιμες λιχουδιές, έτσι κάνοντας μια σύντομη βόλτα σε αγαπημένα food blogs και όχι μόνο κατέληξα στα εξής:

1.Σοκολατένιο κέικ για να συνοδέψει το καφεδάκι μας.
2.Μπισκότα με βρώμη και κομμάτια σοκολάτας, για τα παιδάκια και όχι μόνο, αφού τα τίμησαν και οι μεγάλοι.
3.Τορτίγιας με cheddar και μπέικον από το αγαπημένο blog της Ερμιόνης The one with all the tastes, είχαν μεγάλη επιτυχία.
4.Ρολάκια σφολιάτας με ζαμπόν και mozzarella από το επίσης αγαπημένο blog my  blissfood .
5.Πράσινη σαλάτα με ντοματίνια και κρουτόν από τα χεράκια μου και από το μυαλουδάκι μου, δεν έμεινε τίποτα.
6.Ρολάκια πίτσας του λατρεμένου μου Ακή.
7.Λουκανοπιτσάκια επίσης του Ακή, πανεύκολη και πεντανόστιμη συνταγή. Για κάποιο λόγο δεν την βρίσκω πλέον στο site του Ακή, θα σας τη δείξω σε επόμενο post.
Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, χορέψαμε και το ευχαριστηθήκαμε, το ίδιο και τα παιδάκια μας. Καλά Χριστούγεννα να έχουμε και να είμαστε γεροί να μαζευόμαστε και να το γλεντάμε!

Αγκαλίτσα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο! Δεν υπάρχει ομορφότερη εικόνα από αυτή!

 

Και αυτή είμαι μόνο η αρχή για τη φετινή γιορτινή μας σεζόν. Δεν έχω τελειώσει ακόμη με το στόλισμα του σπιτιού, έχω σκοπό να κάνω και άλλα όμορφα πράγματα. Φέτος που είναι μεγαλύτερος ο Αριστείδης, θέλω να του δημιουργήσω όσες περισσότερες αναμνήσεις μπορώ. Γιατί να σου πω κάτι δεν υπάρχει ομορφότερη εποχή του χρόνου, από τα Χριστούγεννα. Δεν υπάρχει ομορφότερη αντίδραση, από αυτήν ενός μικρού παιδιού που βλέπει τα Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν.
Άφησε λοιπόν, τη Μαγεία των Χριστουγέννων να επισκεφθεί και το δικό σου σπίτι και κάνε χαρούμενη ολόκληρη την οικογένεια σου.  Γιατί τα Χριστούγεννα είναι για όλους!  Ακόμη και για τους Γκρινιάριδες…χεχε!

Christmas is on the Way!

Πολλά πολλά φιλιά!!!

Γιατί έχω τόσο καιρό να γράψω…..

Να’ μαι και πάλι εδώ…Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που αποτύπωσα τις σκέψεις μου, σε αυτό εδώ το blog. Περίπου 8 μήνες!  Μέσα σε αυτούς τους μήνες έχουν γίνει πραγματικά πάρα πολλά και όμορφα πράγματα στην οικογενειακή ζωή μας. Αισθάνομαι λοιπόν και πάλι την ανάγκη να τα μοιραστώ μαζί σας.

Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας  όλο αυτό το διάστημα που έλειπα. Πραγματικά κορίτσια με συγκινήσατε και ομολογώ πως δεν περίμενα να μου στέλνετε μηνυματάκια και να με ρωτάτε αν είμαι καλά. Η αλήθεια είναι πως με ξεσηκώνατε με τα μηνύματα σας και κάθε φορά έλεγα, πως θα ξανά ξεκινήσω το γράψιμο, κάτι όμως γινόταν,  λίγο κάποιες υποχρεώσεις που είχα, λίγο το καλοκαίρι, λίγο τo ένα, λίγο το άλλο και συνεχώς το ανέβαλλα.

Θυμάμαι το τελευταίο μήνυμα, περίπου τέλη Αυγούστου, ήταν από την πολύ γλυκιά Μαρθούλα του Martha is Blogging, η οποία μου υπενθύμισε την ομορφιά του Blogging και έγινε αφορμή για ανατρέξω,  στα μέχρι τότε post είχα γράψει. Και τότε αναρωτήθηκα, ” Μα γιατί σταμάτησα να γράφω?”  Ήταν εκπληκτικό, να διαβάζω και να βλέπω φωτογραφίες από τις μοναδικές στιγμές της καθημερινότητας μας, τις οποίες δεν σου κρύβω, πως τις είχα ξεχάσει.

Έτσι λοιπόν το πήρα απόφαση και είπα θα ξανά γράψω και μάλιστα είχα σκεφτεί και ποιο θα ήταν το θέμα του πρώτου μου post, που τελικά και αυτό στη σκέψη έμεινε. Θα μου πείτε τώρα ότι είμαι όλο δικαιολογίες…

Όχι βρε κορίτσια μου, αλήθεια σας λέω! Απλά……. περιμένουμε το δεύτερο μωράκι μας και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Αυτήν τη στιγμή που σας μιλάω, είμαι περίπου στην 18η εβδομάδα και είμαι καλά και εγώ και το μωράκι στην κοιλίτσα.

Όλο αυτό το διάστημα όμως, υπέφερα από ολοήμερες ναυτίες, αναγούλες, ανακατωσούρες, όπως θες πες τες. Ήμουν πολύ χάλια, δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να πάω στη δουλειά, δεν μπορούσα να φροντίσω τον Αριστείδη, και γενικότερα δεν μπορούσα να κάνω ότι έκανα πριν  . ‘Έτσι ακριβώς ήμουν και στην πρώτη εγκυμοσύνη, μπορεί και χειρότερα. Τότε όμως ήμουν μόνο εγώ και ο καλός μου, τώρα είναι και ο Αριστείδης και πίστεψε με είναι δυσκολότερο…

Πέρασε ο καιρός, κάνοντας υπομονή και μεγάλη προσπάθεια για να θυμίζω έστω και λίγο την μαμά που ήμουν πριν, την μαμά που έπαιζε μαζί του,  που έκανε τρέλες  και  έβγαινε βόλτες. 

Παρόλα αυτά, δεν θέλω να μείνω στα άσχημα, περάσανε αυτά. Θέλω να ευχαριστηθώ το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου, γιατί τελικά είναι ευλογία να έχεις μια ήρεμη και καλή εγκυμοσύνη. Επίσης θέλω αυτό το υπόλοιπο να το περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε με τον Αρούλη και να ευχαριστηθούμε ο ένας τον άλλο, όσο δεν πάει άλλο πια, διότι σε λίγο καιρό θα είμαστε τέσσερις, αντί για τρεις που έχουμε συνηθίσει.

Συνήλθα, λοιπόν και επανήλθα, θέλω πολύ να μοιραστώ αυτή τη χαρά μαζί σας, όλα αυτά τα συναισθήματα που νιώθω, τα άγχη μου, τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου για τον ερχομού του δεύτερου παιδιού. Ήταν κάτι που το θέλαμε και ο Θεούλης μας έκανε αυτό το δωράκι. Ανυπομονούμε λοιπόν….

Όσο για τον Αριστείδη, του εξηγήσαμε από την πρώτη στιγμή τι συμβαίνει στη μαμά και ότι σε λίγο καιρό θα έχουμε ένα μωράκι στο σπίτι μας. Έδειχνε να καταλαβαίνει…. Είναι πλέον δυόμισι ετών, ένα παιδάκι γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια, έχει τη δική του άποψη για τα πράγματα και δεν τον ξεγελάς με τίποτα.

Πολλά πολλά φιλιά……..

 

Ο Δον Άρης Κορλεόνε και η αρχή μιας νέας φιλίας!

Ο Αριστείδης πηγαίνει παιδικό σταθμό από όταν ήταν 9 μηνών. Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοπήγαμε στον παιδικό , παρόλο που είχαμε ακούσει τα καλύτερα, εγώ ήμουν πολύ επιφυλακτική..Πλέον μετά από ένα περίπου χρόνο και που ο Αριστείδης είναι 22 μηνών, μπορώ να πω με σιγουριά, πως  είμαστε πολύ τυχεροί με το θέμα του παιδικού. Η κ. Γιάννα, η ιδιοκτήτρια, είναι μια πολύ έμπειρη επαγγελματίας που αγαπάει πολύ τα παιδιά όλων μας, άλλα πάνω από όλα είναι ένας άνθρωπος με κατανόηση και όσες φορές είχα κάποιο πρόβλημα ήταν εκεί για να βοηθήσει.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω, το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήταν μια περίοδος που ο καλός μου έλειπε εκτός Αθηνών για δύο μήνες. Ερχόταν τα Σαββατοκύριακα μόνο για να μας δει. Πηγαίνω, λοιπόν, να πάρω τον Αριστείδη από τον παιδικό, τον βάζω στο αυτοκίνητο, πάω να βάλω μπροστά το αυτοκίνητο και αυτό τίποτα, νεκρό..Άρχισε να κάνει και έναν περίεργο θόρυβο, κατεβαίνω αμέσως, βγάζω το παιδί και τρέχω στην κ. Γιάννα..Η αλήθεια είναι ότι πανικοβλήθηκα λίγο και χιλιάδες σκέψεις πέρασαν εκείνη τη στιγμή από το μυαλό μου…Του τύπου, τι θα κάνω τώρα, χωρίς αυτοκίνητο, λείπει και ο καλός μου, πως θα πηγαίνω στη δουλειά, πως θα μετακινούμε με το παιδί και όλα αυτά….Ευτυχώς δε λες που το αυτοκίνητο έμεινε έξω από τον παιδικό και όχι κάπου αλλού, να είμαι μόνη μου με το παιδί. Η κ. Γιάννα με καθησύχασε, απασχόλησε το παιδί μέσα στον παιδικό, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε, φώναξε ένα γνωστό της μηχανικό να δει τι έπαθε το αυτοκίνητο. Εν τω μεταξύ μέχρι να έρθει ο μηχανικός και να μου φτιάξει το αυτοκίνητο (ευτυχώς είχε μείνει από μπαταρία), η ώρα είχε περάσει και ούτε καν σκέφτηκε να φύγει από δίπλα μου. Ήταν εκεί και μου κρατούσε και το παιδί. Και αφού στο τέλος μου το έφτιαξε ο μηχανικός το αυτοκίνητο, δεν είχα τόσα χρήματα πάνω μου για να τον πληρώσω και προσφέρθηκε. χωρίς δεύτερη σκέψη να του τα δώσει αυτή…Πραγματικά, την ευχαριστούσα διαρκώς, δεν ξέρω αν αυτό θα το έκανε ο οποιοσδήποτε…

Αλλά και οι κοπέλες που τον προσέχουν μόνο τα καλύτερα έχω να πω, κυρίως για την κ. Αρετή μας που είναι τόσο καλή και γλυκιά με τον Αριστείδη μου αλλά και την κ. Γαρυφαλλιά που αναλαμβάνει μετά. Τον πρώτο καιρό κάθε φορά που τον άφηνα το πρωί στην κ. Γιάννα έκλαιγε για αρκετούς μήνες μπορώ να πω, αλλά πάντοτε η κ. Γιάννα με καθησύχαζε. Μην ανησυχείς, μου έλεγε, θα συνηθίσει. Και όντως συνήθισε και τώρα κάθε πρωί πηγαίνουμε με χαρά, ούτε κλάματα, ούτε τίποτε. Παίζει με τα παιδάκια  και έχεις φίλους, οι αγαπημένοι του είναι η Μυρτώ, κατά τον Άρη “Τυτώ”, ο Σπύρος και η αδερφή του Κατερίνα, κατά τον Άρη “Πύο” και “Τίτα”, αλλά και η Ιωάννα, “Ιουάννα” καθώς και ο Μάξιμος, “Μάμος”.

Εδώ και πολύ καιρό ακούγαμε συνέχεια για την Μυρτούλα και τον Σπυράκο, έβλεπα τους γονείς των παιδιών σχεδόν κάθε φορά που πήγαινα να πάρω τον Αριστείδη, χαιρετιόμασταν λέγαμε και καμιά κουβεντούλα, στα γρήγορα για τα παιδάκια μας.  Ώσπου μια μέρα αποφασίσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί στο σπίτι της Μυρτώς. Και από τότε βρισκόμαστε πλέον πολύ συχνά, πότε στου ενός το σπίτι πότε στου άλλου και πότε έξω για καφέ. Απολαμβάνουμε την παρέα μεταξύ μας, αλλά και τα παιδάκια μας χαίρονται να παίζουν μεταξύ τους.

Χθες Κυριακή, ο παιδικός έκανε αποκριάτικο πάρτι, κανονίσαμε λοιπόν να πάμε όλοι μαζί παρέα. Φτάσαμε πρώτοι εμείς, πιάσαμε τραπεζάκι και έπειτα ήρθαν και οι υπόλοιποι. Και θες να σου πω κάτι? Ήμασταν οι μοναδικοί γονείς που καθόμασταν έτσι παρεούλα όλοι μαζί. Όλοι οι άλλοι ήταν μόνοι τους…Άσε που συμμετείχαμε και στα παιχνίδια των παιδιών. Βγάλαμε παπούτσια και μπήκαμε και εμείς μαζί  με τα παιδάκια μας μέσα. Εγώ βοηθούσα τον Άρη, την Μυρτώ και τον Σπύρο να ανέβουν στην τσουλήθρα και ο Χρήστος, Μπαμπάς της Μυρτώς περίμενε στο τέλος της τσουλήθρας, να τους πιάσει. Φοβερή συνεργασία, έ?

Περάσαμε υπέροχα μικροί και μεγάλοι και ανυπομονούμε να το ξανακάνουμε!

O Δον Άρης Κορλεόνε! Ο μαφιόζος μου!

 

Ο Μαφίοζος μου  σε δράσει, κάνοντας τσουλήθρα!

Πως σου φαίνεται ο Μασκαράς μου? Έχουμε και συνέχεια….

Σε φιλώ,

Κάρτα για τον Βαλεντίνο μου!

Έχω ξαναπεί και στο παρελθόν, ότι μου αρέσει να βρίσκω αφορμές για να γιορτάζω…ότι μπορείς να φανταστείς. Έτσι λοιπόν, η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, είναι μια υπέροχη αφορμή για μια τέτοιου είδους γιορτή. Είναι αφορμή, αν θέλεις, να αφιερώσεις λίγο χρόνο στον στη σχέση σου, στον αγαπημένο σου ακόμη και στον ίδιο σου, τον εαυτό. Να σου πω εγώ τι κάνω σε αυτές τις περιπτώσεις? Με περιποιούμαι, λίγο παραπάνω από τις άλλες μέρες. Θα φτιάξω τα μαλλιά μου και τα νύχια μου, θα ντυθώ όμορφα και θα περάσω super με τον καλό μου!  Είναι  ή καταλληλότερη αφορμή, δικαιολογία, ευκαιρία να κάνεις ένα διάλλειμα, από το καθημερινό σου τρέξιμο και  να χαλαρώσεις λιγάκι. Πίστεψε με, τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένες!

Δεν είναι απαραίτητο, να ξοδέψεις χρήματα για να περάσεις λίγο χρόνο με τον καλό σου, δεν είναι ούτε καν ανάγκη να του αγοράσεις δώρο. Βέβαια αν ο καλός σου, προβλέψει και σου αγοράσει κάτι, εννοείται πως είναι καλοδεχούμενο το δωράκι. Μπορείς να κανονίσεις μια μικρή εκδρομούλα ή να βγείς έξω για φαγητό ή  απλά μια βόλτα κάπου στη φύση… Μπορείς να οργανώσεις κάτι στο σπίτι, ένα ρομαντικό δείπνο ή ένα  μεσημεριανό γεύμα, ή ένα οικογενειακό πρωινό. Εννοείται πως αν έχεις παιδιά τα βάζεις και αυτά στα σχέδια σου. Ένα όμορφο τριαντάφυλλο, λίγη σοκολάτα και μια καρτούλα, αρκούν για να δείξεις στον καλό σου, ότι τον σκέφτεσαι και τον αγαπάς…Είμαι σίγουρη ότι θα το εκτιμήσει και θα χαρεί πολύ.

Έφτιαξα λοιπόν, μια πολύ γλυκιά και πανεύκολη καρτούλα ειδικά για την περίπτωση.  Είναι πανεύκολη, διότι μπορείς να τη φτιάξεις με υλικά που έχεις στο σπίτι. Τι θα χρειαστείς? Βελόνα και κλωστή…Όχι μην τρομάζεις, σου λέω είναι πανεύκολη, εδώ τα κατάφερα εγώ, που είμαι άσχετη με το ράψιμο!

Έκανα το περίγραμμα της καρδιάς με μολύβι και προτού ξεκινήσω το ράψιμο με τη βελόνα μου,  έκανα τρυπούλες ακολουθώντας το σχήμα της καρδιάς. Μπορείς να το κάνεις όσο πιο πυκνό θέλεις, μπορείς να διαλέξεις ότι χρώμα θέλεις. Κόκκινη κάρτα με άσπρη καρδιά ή το ανάποδο. Εγώ προτίμησα το ροζ, για να ταιριάζει με τα marsmellows…χεχε..

 

 

Αυτό είναι ο Αρούλης, για να βγάλω αυτή τη φωτογραφία, δεν μπορείς να φανταστείς τι τράβηξα, και πάλι είναι ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω…

Ο Αρης σου έυχεται να περάσεις μια όμορφη ημέρα Αγίου Βαλεντίνου….Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έπρεπε να φτιάξω και μία κάρτα και για αυτόν τον ερωτά μου…

Και εγώ με τη σειρά μου, εύχομαι να περάσεις τέλεια ότι και να επιλέξεις να κάνεις…

Φιλιά,

Βόλτα με το αεροπλάνο!

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την  εμπειρία μου, από το πρόσφατο ταξίδι μας, με  αεροπλάνο. Με τον Άρη έχουμε ταξιδέψει με αεροπλάνο άλλες δυο φορές. Η πρώτη μας φορά, ήταν όταν ο Αρούλης ήταν δύο μηνών. Θυμάμαι πόσο άγχος είχα εκείνη τη φορά, αφού ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα κάπου με το μωρό μόνη, τόσο μακριά και μάλιστα αεροπορικώς.

Επίσης θυμάμαι, είχα ρωτήσει και την παιδίατρο αν επιτρέπεται να μπει το μωράκι στο αεροπλάνο και αφού μας διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ετοιμαστήκαμε για το ταξίδι μας. Το μόνο που έπρεπε να προσέξω, ήταν πως το μωράκι κατά τη διάρκεια της απογείωσης και της προσγείωσης  έπρεπε να θηλάζει, για να ανακουφιστούν τα αυτάκια του από τον πόνο που προκαλεί η αποσυμπίεση. Αν η μαμά δεν θηλάζει την ίδια δουλεία κάνει και το μπιμπερό με λίγο γάλα ή χαμομήλι, ακόμη και η πιπίλα. Και παρά το άγχος μου, όλα πήγαν καλά και είχαμε ένα ευχάριστο ταξίδι.

Η δεύτερη φορά ήταν, όταν ο Άρης ήταν πια έξι μηνών. Είχαμε ταξιδέψει οικογενειακώς και ήταν ακόμη πιο ευχάριστα, καθώς δεν είχα καθόλου άγχος, αφού είχαμε μαζί τον μπαμπά. Όσο να πεις μια ασφάλεια παραπάνω, τουλάχιστον εγώ, την νιώθω.

Και ερχόμαστε στην τρίτη μας φορά και πιο πρόσφατη. Ταξιδεύουμε πάλι τα δυο μας και ο Άρης είναι πλέον 20 μηνών. Είναι μεγαλύτερος και καταλαβαίνει πολλά περισσότερα πια. Και για αυτό το λόγο ακριβώς, ανυπομονούσα για το ταξίδι και ήθελα να δω αν θα του αρέσει. Κανονίσαμε να πετάξουμε μεσημεράκι, την ώρα περίπου που κοιμάται ο Άρης. Αν και η πτήση διαρκεί μόλις 35 λεπτά, καλό θα ήταν αν ήθελε να κοιμηθεί, να είχε αυτή τη δυνατότητα. Από νωρίς το πρωί είχα ήδη έτοιμα τα πράγματα μας. Μια τεράστια βαλίτσα, η όποια είχε τα απολύτως απαραίτητα για μένα και τα πάντα όλα για τον Άρη. Το καρότσι μας, η τσάντα μου και η τσάντα του Αρούλη. Μέσα στην οποία,  εκτός από τα βασικά, βιβλιάριο υγείας, πάνες ,μια αλλαξιά ρούχα, νερό, μπισκοτάκια, του είχα και μερικά πραγματάκια που ήξερα ότι θα τον κρατήσουν απασχολημένο για λίγη ώρα. ‘Ήταν όλα καινούρια! Σκοπός μου, ήταν να του κεντρίσουν το ενδιαφέρον ακόμη περισσότερο. Έτσι λοιπόν ένα μικρό μπλοκάκι για να ζωγραφίσουμε, κηρομπογιές, ένα παιχνίδι, που προσπαθείς να περάσεις όλες τις ξύλινες φιγούρες μέσα από το μπλε κορδόνι. Και φυσικά το καινούριο μας βιβλίο.

Μας πήγε ο μπαμπά στο αεροδρόμιο, μας βοήθησε με τις αποσκευές μας. Το check in το είχαμε κάνει νωρίτερα, μια μέρα πριν και μάλιστα επέλεξα να καθίσουμε παράθυρο, για να θαυμάζουμε τη θέα από ψηλά. Από εκεί και πέρα συνεχίσαμε μόνοι μας στον έλεγχο διαβατηρίων. Και πραγματικά, μόνο καλά λόγια έχω να πω, καθώς είναι όλοι τους πολύ εξυπηρετικοί. Αφού πάντα δίνουν προτεραιότητα  στις  οικογένειες και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια μαμά που ταξιδεύει μόνη της με το παιδί.  Με βοήθησαν με το καρότσι, το είχαμε μαζί μας μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο και μας το έφεραν αμέσως μόλις κατεβήκαμε από αυτό.

Εδώ, περιμένοντας να επιβιβαστούμε, ο Άρης κοιτούσε εντυπωσιασμένος.

Έρχεται η ώρα που μπαίνουμε στο αεροπλάνο και μέχρι εδώ όλα καλά. Μόλις καθίσαμε στη θέση μας,  ξεκίνησε να γκρινιάζει. Σαν να μη του άρεσε και πολύ, αυτός ο περιορισμός…. Η γκρίνια μετατράπηκε σε κλάμα και χειροτέρεψε μόλις ήρθαν να καθίσουν και οι διπλανοί μας.  Κλάμα στο κλάμα, μόλις απογειωθήκαμε, αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου και τότε ήταν που κατάφερα να του βάλω την ειδική ζώνη. Γιατί για νωρίτερα, ούτε συζήτηση. Κοιμήθηκε ο Άρης, χαλάρωσα και εγώ και απόλαυσα την όμορφη θέα από ψηλά...

Εννοείται πως το κλάμα συνεχίστηκε και αφού ξύπνησε. Είχαμε όμως ήδη φτάσει και περιμέναμε να κατεβούμε από το αεροπλάνο. Περιττό να σου πω ότι κατεβήκαμε τελευταίοι και ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο μας περίμενε. Ευτυχώς δεν άκουσα τίποτα περίεργο, αν και είμαι σίγουρη όλο και κάτι θα είπανε από μέσα τους.

Τις μέρες που μείναμε στης μαμάς μου, ουσιαστικά τις περισσότερες ο Άρης ήταν άρρωστος και μόνο μια μέρα καταφέραμε να χαρούμε παιχνίδι με τον αγαπημένο μας ξάδερφο. Πάλι καλά που πρόλαβα να βγάλω κανά δυο φωτογραφίες.

Ο Άρης όταν δεν είχε πυρετό, απολάμβανε να παίζει με την γιαγιά μου, την προγιαγιά του δηλαδή. Η γιαγιά μου είναι 70 χρονών, του έκανε όλα τα χατίρια , τον κουβαλούσε αγκαλιά μέσα στο σπίτι, παίζανε κρυφτό στα ντουλάπια της κουζίνας, του έλεγε τραγουδάκια και παραμυθάκια. Την ξεθέωσε σίγουρα. Την μέρα που φεύγαμε του είπε ότι θα κλαίει τώρα που θα φύγει και απάντησε ότι θα κλαίει και αυτός….”Άλη καίει” και έβαλε τα χέρια του στα ματάκια του κάνοντας πως κλαίει…

Οι μέρες πέρασαν , Ο Άρης άρχισε να βελτιώνεται και έπρεπε να ετοιμαστούμε για την επιστροφή μας.  Έκανα ckeck in μια μέρα νωρίτερα, αλλά αυτή τη φορά, επέλεξα διάδρομο, δεν πρόκειται να την ξαναπατήσω…χεχε..

Μπαίνοντας στο αεροπλάνο, ο Αρούλης ξεκίνησε τα ίδια, γκρίνια, κλάματα, κακό. Όμως αυτή τη φορά είμαστε πιο τυχεροί. Πετύχαμε μια πολύ ευγενική και έμπειρη αεροσυνοδό, η οποία μας κατάλαβε από τον τρόπο που ο Άρης είχε γαντζωθεί πάνω μου και δεν έλεγε να με αφήσει. Επίσης φρόντισε να μας βάλει σε πιο άνετη θέση, καθίσαμε δίπλα σε μία άλλη μαμά, η οποία επίσης ήταν πολύ ευγενική και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κάνει τον Άρη να ξεχαστεί. Η αεροσυνοδός του έφερε ένα πακέτο μωρομάντηλα και για αρκετή ώρα έμεινε απασχολημένος με το να βγάζει και να βάζει το μωρομάντηλα μέσα στο πακέτο. Τα παιχνιδάκια που του πήρα εγώ, ούτε που τα έδωσε σημασία. Του έδωσε επίσης ότι υπήρχε σε snack, κρουασάν, κρακεράκια, μπισκοτάκι…και κάπως έτσι πέρασαν τα 35 λεπτά, χωρίς να το καταλάβουμε…

Ευχαρίστησα τις δύο κυρίες για την βοήθεια τους, κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και πήγαμε ολοταχώς να συναντήσουμε τον μπαμπά. Ο μπαμπάς μας υποδέχτηκε όλο χαρά με ένα μεγάλο μπαλόνι  για τον Άρη και μια πολύ όμορφη ανθοδέσμη για μένα. Γίναμε θέαμα στο αεροδρόμιο.. Μας κοιτούσαν όλοι  και χαμογελούσαν. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα να τον βγάλω μια φωτογραφία… Ήταν τόσο χαριτωμένος!

Το μπαλόνι ξεφούσκωσε, αλλά τα λουλουδάκια τα διατηρώ ακόμη στο βάζο!

Κακά τα ψέματα είναι αρκετά αγχωτικό, όταν το παιδί  κλαίει μέσα σέ ένα κλειστό χώρο όπως είναι το αεροπλάνο. Αναστατώνονται όλοι γύρω σου, σε κοιτάνε περίεργα, εσύ προσπαθείς να ηρεμήσεις το παιδί με κάθε τρόπο, αλλά τίποτα. Και εκείνη τη στιγμή, εμφανίζεται μια μαμά, που έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση κάποια στιγμή, κατανοεί ακριβώς το πως αισθάνεσαι και είναι πρόθυμη να σε βοηθήσει. Τότε ήταν που πήρα και εγώ το πάνω μου και συνειδητοποίησα πως είναι λογικό να κλαίει, παιδί είναι και όλη αυτή η κατάσταση του είναι στενάχωρη. Είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, οπότε για να το αντιμετωπίσουμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας και κυρίως δεν πρέπει να δίνουμε σημασία στους γύρω μας. Οφείλουμε να ηρεμήσουμε το παιδί με τον τρόπο μας. 

Εσύ είχες ανάλογη εμπειρία? Θα χαρώ να τη μοιραστείς μαζί μου!

 

Τα φιλιά μου,

 

Κάλεσμα για καφέ!

Προσπαθώ εδώ και πόσες ημέρες να βρω χρόνο για να ολοκληρώσω αυτό το post, λίγο η δουλειά, λίγο η κούραση, λίγο που Άρης ήταν άρρωστος αυτή την εβδομάδα, και όλο  το ανέβαλα. Ο Άρης αρρώστησε  φέτος για πρώτη φορά, σε σημείο που να χρειαστεί να πάρει  αντιβίωση. Μέχρι τώρα, αν σκεφτείς ότι πηγαίνει παιδικό και είναι πολύ εύκολο να κολλήσει κάτι, την βγάλαμε καλά. Αφού είχα αρχίσει να ανησυχώ..

Καλομελέτα και έρχεται που λένε…Δεύτερα και Τρίτη ήταν οι χειρότερες μέρες, ψηνόταν ο κακομοίρης στον πυρετό. Από 39,4 με το αντιπυρετικό έπεφτε στο 38,4 και μετά από λίγο, φτου και από την αρχή. Καθόταν αγκαλίτσα μου, αναψοκοκκινισμένος και δεν είχε όρεξη ούτε να φάει, ούτε να παίξει. Μπορεί το παιδί μου να υπέφερε, αλλά εγώ χόρτασα αγκαλίτσα αυτές τις μέρες…Μα τι σκέφτομαι ή τρελή η μάνα ε? Τι να κάνω, προσπαθώ να μην πανικοβάλλομαι και να διατηρώ την ψυχραιμία μου. Μια ίωση είναι, που από ότι ακούω ταλαιπωρεί πολύ κόσμο αυτές τις μέρες και εμείς τουλάχιστον την αντιμετωπίζουμε με αντιβίωση.

Ηθέλα, λοιπόν να γράψω, πως προτού αρρωστήσει ο Αρούλης, καλέσαμε ένα φιλικό μας ζευγάρι με την μικρή κορούλα τους στο σπίτι μας, για καφεδάκι και παιχνίδι. Ουσιαστικά ήταν η πρώτη φορά που θα έρχοταν μια μικρή φίλη για να παίξουν παρέα. Η μικρή Σοφία έχει ξαναέρθει σπίτι μας, άλλα επειδή και τα δυο ήταν πιο μικρά δεν μπορούσαν να παίξουν μαζί.  Η Σοφία είναι 3 μήνες μεγαλύτερη από τον Άρη.

Τον προετοίμαζα από το πρωί, του έλεγα πως θα έρθει η Σοφία να παίξουν, πως πρέπει να φτιάξουμε το δωμάτιο του να είναι όμορφο και πως θα ήταν πολύ ωραίο να δείξει το δωμάτιο και τα παιχνίδια του στη φίλη του και όταν έρθει να τα μοιραστούν. Με άκουγε προσεκτικά και έδειχνε ότι καταλάβαινε τι του έλεγα. Ήρθε τελικά η Σοφία, και στην αρχή ο Αρούλης ήταν λίγο ντροπαλούλης, αλλά μόνο στην αρχή. Μετά από λίγο….Χαμός! Ότι έκανε η Σοφία, έκανε και αυτός, όπου πήγαινε η Σόφια, ο Αρούλης από πίσω, ότι παιχνίδι έπαιρνε η Σοφία, το ήθελε και αυτός. Εκνευριζόταν στην αρχή αλλά μετα αφού του εξηγούσα λιγάκι, την άφηνε να παίξει. Και φυσικά ότι έτρωγε η Σοφία, έτρωγε και αυτός, αφού κάποια στιγμή τους βλέπω και τους δυο κολλημένους στον καλό μου, να τους ταϊζει πίτσα, λίγο τη Σοφία, λίγο τον Άρη. Είχαν πολύ πλάκα, παίζανε, ζωγραφίζανε, τρέχανε. Νομίζω ότι  ευχαριστήθηκαν παιχνίδι τα παιδάκια μου και στο τέλος δεν ήθελαν να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον.

Αλλά και εμείς οι μεγάλοι ευχαριστηθήκαμε, καφεδάκι και  μπόλικη κουβεντούλα, και μάλιστα όλα αυτά συνοδεύονταν από  διάφορες νοστιμιές, που ετοίμασα… Όπως, muffins πορτοκαλιού, μπισκοτά τύπου digestive της Αθηνάς από το craft cook love, τη συνταγή μπορείτε να τη βρείτε εδώ . Έκανα διπλή δόση και τα βούτηξα και σε λίγη σοκολάτα για να τα κάνω ακόμη πιο λαχταριστά. Μπισκότα miranda, τα γνωστά, είναι τα αγαπημένα του Άρη και πάντα είναι διαθέσιμα στο σπίτι μας. Επίσης έφτιαξα ένα γλυκάκι με τα μελομακάρονα που μας περίσσεψαν, αλλά τελικά το γλυκάκι δεν ενθουσίασε κανέναν, να φανταστείς ούτε καν εμένα. Δεν πειράζει όμως, δεν γίνεται να μου πετυχαίνουν όλα…

Στην γειτονιά μου, υπάρχει ένα καταπληκτικό μαγαζί, το οποίο έχει χειροποίητα φύλλα διαφόρων ειδών ζύμης. Αγόρασα από την προηγούμενη ένα φύλλο σφολιάτας και ένα φύλλο πίτσας. Με τη σφολιάτα έφτιαξα πανεύκολα λουκανοπιτάκια, που τα έψησα λίγο πριν έρθουν τα παιδιά και με την ζύμη πίτσας έφτιαξα επίσης, πανεύκολα και πεντανόστιμα ρολλάκια πίτσας, που τα έψησα λίγο αργότερα. Τα τελευταία δεν φαίνονται στη φωτογραφία γιατί η συγκεκριμένη τραβήχτηκε πριν, και γιατί μόλις τα έβγαλα από το φούρνο τα τσακίσαμε….

 

 

 

 

Όπου να΄ναι θα ξυπνήσει ο Αρούλης, τον ακούω που στριφογυρνάει στο κρεβατάκι του. Ίσα που πρόλαβα να γράψω δυό λόγια παραπάνω. Έφτασε η ώρα να σε αφήσω…

Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

Φιλιά,

 

 

 

 

 

Τα πιο νόστιμα Σοκολατάκια!

Με την χθεσινή μεγάλη γιορτή του Αγιαννιού, ολοκληρώθηκε επισήμως και ο κύκλος των Εορτών,  και από σήμερα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του που λέει μια γνωστή παροιμία. Η αλήθεια είναι ότι με τόσες αργίες χάσαμε τους ρυθμούς μας, βγήκαμε από το πρόγραμμα μας, το βλέπω δηλαδή και από τον Αριστείδη που συνήθισε να μένει σπίτι και μετά από πολύ καιρό έκλαψε, όταν τον άφησα στον παιδικό.

Επανερχόμαστε σιγά σιγά στη ρουτίνα μας και στη γλυκιά καθημερινότητα μας. Το 2016 είναι εδώ, και είμαι περίεργη να δω τι μας επιφυλάσσει….εγώ πάντως έxω διάφορα στο μυαλό μου και ελπίζω να μπορέσω να τα πραγματοποιήσω.

Έτσι λοιπόν για καλόπιασμα, θα μοιραστώ μια από τις αγαπημένες μας συνταγές, η οποία είναι πεντανόστιμη, πανεύκολη, απλά υπέροχη. Θα σου πω μόνο πως σε διάστημα δύο εβδομάδων και κάτι, την έφτιαξα τέσσερις φορές. Πρόκειται για τα πιο νόστιμα σοκολατάκια που δοκίμασα, όταν μια φίλη, μου τα έφερε δώρο μέσα σε ένα υπέροχο βάζο που είχε φτιάξει η ίδια. Δεν είχα φάει κάτι παρόμοιο, κάτι τόσο νόστιμο και στις δικές μου γεύσεις. Την ρώτησα πως τα έφτιαξε και η απάντηση της πραγματικά με ξάφνιασε… γιατί?

Γιατί είναι απλά πανεύκολα, σημειώνεις?

3 πακέτα μπισκότα oreo, τα κλασσικά

180 -200 γρ τυρί κρέμα, σε θερμοκρασία δωματίου

300 γρ λιωμένη, λευκή σοκολάτα κουβερτούρα για τη διακόσμηση

Αφού αλέσεις τα μπισκότα στο multi μέχρι να γίνουν πούδρα, τα ανακατεύεις με το τυρί κρέμα, με μια σπάτουλα, έτσι ώστε να γίνει ένα ωραίο μείγμα που να μπορεί να πλάθεται. Πλάθεις τα σοκολατάκια και τα αφήνεις στην άκρη καμιά ωρίτσα, έπειτα λιώνεις τη λευκή σοκολάτα και τα βουτάς μέσα. Αφού ολοκληρώσεις με όλα τα σοκολατάκια τα αφήνεις στην ησυχίας του, μέχρι να κρυώσει η λευκή σοκολάτα. Δεν χρειάζονται ψυγείο κατά τη γνώμη, διατηρούνται τέλεια σε θερμοκρασία δωματίου.

 

Έλιωσα και μαύρη σοκολάτα, για να τα κάνω πιο τσαχπίνικα.

Όσοι τα δοκιμάσαν, ξετρελάθηκαν και  οφείλω να παραδεχτώ πως δεν υπήρξε ένας να μου πει ότι δεν του άρεσαν. Πίστεψε με δεν υπερβάλλω…

Άσε που είναι και μια πολύ ωραία ιδέα για δώρο, αν και δεν νομίζω να προλάβεις να τα δωρίσεις!

Πως σου φαίνονται?

Α, και παρεμπιπτόντως πως σου φαίνεται η καινούρια εμφάνιση του blog μου, είπα να την αλλάξω λίγο!

Πολλά φιλιά,

Καλώς ήρθες 2016!

Εύχομαι μια καλή και όμορφη, γεμάτη αγάπη, χρονιά! Το 2015 ήταν μια χρονιά σταθμός για μένα, καθώς είχα πολλές και μοναδικές εμπειρίες σαν νέα μαμά αλλά και όχι μόνο. Θεωρώ ότι αυτές οι εμπειρίες, οι καταστάσεις αν θέλεις με προβλημάτισαν αρκετά, με στεναχώρησαν, με δυσκόλεψαν, με ωρίμασαν. Και πιστεύω πως φέτος θα είμαι πιο έτοιμη, πιο έμπειρη να αντιμετωπίσω μια παρόμοια κατάσταση.

Αυτή τη χρονιά θα είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου, δεν θα κρατάω όλες τις ενοχές για μένα. Θα είμαι πιο ήρεμη και πιο χαλαρή. Θα απολαμβάνω τις όμορφες στιγμές με τους άντρες μου. Και δεν θα αφήνω τίποτα και κανέναν κακοπροαίρετο να μου χαλάσεις αυτές τις στιγμές.

Θα σταματήσω να στεναχωριέμαι για πράγματα του παρελθόντος. Ότι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει, αυτό που μετράει είναι το τώρα και δεν θέλω να αναλώνομαι  σε τοξικές καταστάσεις. Επιλέγω να είμαι χαρούμενη και καλοδιάθετη, όπως  με προέτρεψε  η φίλη μου Μαρία, με ένα πολύ όμορφο κείμενο για  την έννοια της επιλογής συναισθήματος  στο blog της και πόσο τελικά σημαντικό είναι αυτό.

Επίσης θα ήθελα να συνεχίσω να καταγράφω τις σκέψεις μου σε αυτό το χώρο που έφτιαξα, πολύ διστακτικά πριν από 3 μήνες περίπου και μου δίνει τόση χαρά και ικανοποίηση. Ανακάλυψα μια πλευρά του εαυτού μου, που ποτέ δεν πίστευα ότι έχω.  Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη και την ανοχή σου.

Θέλω να συμμετέχω σε δύο προκλήσεις –  ιδέες από δύο πολύ καλές bloggers που θαυμάζω και ελπίζω να καταφέρω να ανταπεξέλθω, η μία είναι ιδέα της Μάρθας  από το marthablogging με το Φωτογράφισε το , μία φωτογραφία για κάθε μέρα του χρόνου και η άλλη είναι της  Αντωνίας από το crazytourists blogging , μία συγκεκριμένη φωτογραφία, την ίδια, κάθε βδομάδα. Πιστεύω πως είναι πολύ ωραία ιδέα και ενδιαφέρουσα να συγκεντρώσω τόσες φωτογραφίες, τόσες αναμνήσεις μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016.

Εύχομαι ένα 2016 γεμάτο υγεία, χαρά, αγάπη και δημιουργία για όλους μας.

Φιλιά,

 

It’s Christmas Time!

Έχω μέρες να γράψω στο blog, αναρωτιόμουν τι να γράψω, να γράψω πως περάσαμε τα Χριστούγεννα, να ανεβάσω τις συνταγές που μαγείρεψα, τις βόλτες που κάναμε ή να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο post για το 2015? Δεν ξέρω πραγματικά, και αυτό γιατί τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα, λιγάκι περίεργα. Αν με ρωτήσεις πως αισθάνομαι, μάλλον θα σου πω, πως με έχει πιάσει μια μελαγχολία…Πάντα με πιάνει τις γιορτές, όσο χαίρομαι την περίοδο μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα, τόσο τελικά μελαγχολώ όταν περάσουν.

Φέτος περάσαμε τα Χριστούγεννα μας οι τρείς μας, στο σπίτι μας, ήταν απόφαση μας να μείνουμε εδώ. Κάθε χρόνο περνούσαμε τις γιορτές με τις οικογένειες μας, φέτος είπαμε πως είμαστε πλέον οικογένεια και δεν χρειάζεται να πάμε πουθενά, να κάτσουμε να ξεκουραστούμε. Όμως να σου πω κάτι, ότι και να λέω κάθε φορά, ότι δεν θέλω να πάω, ότι θα ταλαιπωρηθούμε και όλες αυτές τις δικαιολογίες που χρησιμοποιώ προκειμένου να αποφύγω πιθανές καταστάσεις που ίσως με στεναχωρήσουν, τελικά το μετανιώνω.

Το μετανιώνω πραγματικά, γιατί τελικά μου λείπουν οι δικοί μου. Μου λείπει το οικογενειακό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τη γιαγιά, την μαμά και τα αδέρφια μου. Και όσο και να τους παρακαλώ να έρθουν, δεν έρχονται ποτέ. Καταλαβαίνω είναι πιο δύσκολο για αυτούς. Έχω περίπου δύο με τρείς ευκαιρίες το χρόνο για να τους δω και ήδη έχω χάσει την μία. Και δεν είναι μόνο αυτό, ο χρόνος περνάει, τρέχει θα έλεγα και ο Αριστείδης μου μεγαλώνει τόσο γρήγορα, και θα ήθελα να έχει δίπλα του αυτά τα πρόσωπα. Τις γιαγιάδες του, τους θείους και τις θείες, τα ξαδέρφια του, τη νονά του.  Με στεναχωρεί το γεγονός ότι είναι μακριά και δεν τους έχει δίπλα του. Μου είναι δύσκολο να το πάρω απόφαση, όπως και πολλά άλλα πράγματα, γιατί νομίζω ότι όπως σκέφτομαι εγώ, έτσι σκέφτονται και οι άλλοι.  Και όταν ανακαλύπτω ότι δεν είναι τελικά έτσι τα πράγματα, τότε με πιάνει το παράπονο, οι τύψεις και οι ενοχές, όπως τώρα καλή ώρα.

Δεν είναι ότι δεν περάσαμε καλά αυτές τις μέρες, γιατί και το Σαββατοκύριακο πριν τα Χριστούγεννα ήρθαν αγαπημένα πρόσωπα να μας επισκεφθούν και σήμερα περιμένω με το καλό να έρθει η αδερφούλα μου να αλλάξουμε χρονιά μαζί, αλλά να είναι ότι τελικά δεν τους είδαμε όλους. Και είμαστε πολλοί, ζωή να έχουμε, 4 αδέρφια ο καλός μου και άλλα 4 εγώ. Οπότε αυτός ο χαμός μου λείπει τελικά. Και θέλω να ζήσει αυτό τον χαμό και ο Αρούλης μου, γιατί είναι πολύ όμορφο να έχεις μεγάλη οικογένεια και ακόμη πιο όμορφο να περνάς τις γιορτές μαζί τους.

Φέτος τους είδαμε όλους από το skype. Ο Αριστείδης πλέον έχει μάθει να μιλάει με την γιαγιά του στο Skype, και αν αργήσει η μαμά μου να μας καλέσει, τότε είναι που ξεκινάει τα “άντεε, γιαγιά, άντεε”, με παραπονιάρικο ύφος και η γιαγιά πατάει τα κλάματα.  Σχεδόν είναι καθημερινή η επικοινωνία μας αυτές τις μέρες, το απογευματάκι περίπου και αν τύχει εκείνη την ώρα να τρώει και κανένα μπισκοτάκι, δίνει και στην γιαγιά να φάει, της δίνει φιλάκια (βασικά, στην οθόνη του Υπολογιστή δίνει), δείχνει τα παιχνίδια του και λέει τα δικά του. Μόλις βαρεθεί ξεκινάει τις χαιρετούρες “γειάα, γειάα” και μετά ζητάει “άλλλο” (με παχύ λου).  Και συνεχίζει “Λίλλη” εννοώντας τον θείο του Βασίλη, αλλά και τον Άγιο Βασίλη, οπότε μιλάμε και με τον Βασίλη, την Ζένια , την Νονά και τους λοιπούς…Με τον Βασίλη παίζουμε κρυφτό, κρύβονται και ο Άρης αρχίζει να τους ψάχνει, φωνάζει  “Λίλλη” και τσουπ, πετάγονται μπροστά μας στην οθόνη. Και έτσι τρώμε καθημερινά περίπου μια ώρα στο skype. Καλό, κακό, δεν ξέρω…Τουλάχιστον με κάποιο τρόπο τους βλέπουμε και μας βλέπουν.

Η αλήθεια είναι ότι χαρήκαμε το σπίτι μάς, περάσαμε περισσότερο χρόνο με τον Αριστείδη, παίξαμε, πήγαμε βολτούλες, φάγαμε πολύ, και όταν κοιμόταν ο μικρός, βλέπαμε και καμιά σειρούλα. Βασικά, περιμέναμε πως και πως να κοιμηθεί ο Αρούλης για να δούμε Walking Dead. Δεν ξέρω αν βλέπεις γενικότερα σειρές, πάντως σου την συστήνω ανεπιφύλακτα, εμείς την ρουφήξαμε μέσα σε μια βδομάδα περίπου, βλέπαμε το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Αρχικά ήμουν αρνητική να το δώ, μόνο και μόνο στο άκουσμα του τίτλου, σκέφτηκα χαζομάρες θα βλέπουμε…Καμία σχέση όμως, έχουμε κολλήσει με τη σειρά και πιστεύω ότι είχα πολύ καιρό να δω τόσο καλή δουλειά.

Πρώτη φορά στο Carousel. Φοβήθηκε στην αρχή λίγο, αλλά μετά του άρεσε!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη!

O Τζέϊκ και Ο Πήτερα Παν Lego!

Η μαμά και ο μπαμπάς πίνουν καφέ και ο Άρης εξερευνεί!

Τέτοιες και ακόμα περισσότερες και όμορφες στιγμές εύχομαι να μου φέρει το νέο έτος. Όχι ότι το “15 δεν μου έφερε, μια χαρά κύλησε, υπήρξαν βέβαια και δύσκολές στιγμές, αλλά τις ξεπεράσαμε και πάμε για τα καλύτερα που εύχομαι ότι θα έρθουν παρέα με το 2016. Εύχομαι σε όλους υγεία, θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο, χαρά και αγάπη μεταξύ μας. Καλή Πρωτοχρονιά να έχουμε και να περάσουμε όμορφα!

Εσύ τι εύχεσαι για το 2016?

Τα φιλιά μου!

Δωράκι για την Νονά και την Δασκάλα

Μόλις δύο μέρες έχουν μείνει μέχρι τα Χριστούγεννα, και πραγματικά νιώθω ότι τρέχω και δεν φτάνω. Την προηγούμενη εβδομάδα, ήμουν εντελώς χαμένη, απείχα από το blog και από όλα τα social media, έτρεχα να ετοιμαστώ. Την Παρασκευή, πρωί πρωί, ήρθε η αδερφή του καλού μου και νονά του Αρούλη με τον άντρα της και την ανιψιά μας τη Ζένια. Η Ζένια έχει και μια μεγαλύτερη αδερφή, την Κωνσταντίνα, αλλά δυστυχώς έμεινε πίσω για τις εξετάσεις των Αγγλικών και δεν κατάφερε να μας επισκεφθεί.

Έπρεπε λοιπόν να οργανωθώ, να δω τι θα μαγειρέψω για φαγητό, να φτιάξω τα γλυκάκια μου και εννοείται να ετοιμάσω και τα δωράκια των κοριτσιών και της νονά μας. Να ετοιμάσω το σπίτι γενικότερα αλλά και να φτιάξω ένα πλάνο για το πως θα περάσουμε το Σαββατοκύριακο μας. Θέλω οι καλεσμένοι μου να απολαύσουν την διαμονή τους, στο σπίτι μου και για αυτό θεωρώ ότι είμαι αποκλείστικά υπεύθυνη εγώ.

Σήμερα όμως θα σου δέιξω μερικά από τα δωράκια που ετοίμασα και σε άλλο post που θα ακολουθήσει, θα σου πω πως περάσαμε τελικά!

Μετά από πολύ πολύ σκέψη για τα Χριστουγεννιάτικα δωράκια των κοριτσιών και της νονάς, αποφάσισα ότι ήθελα να τα φτιάξω εγώ και κατέληξα στα εξής.  Για τα κορίτσια, αγόρασα δύο λευκές και πολύ οικονομικές κούπες, και έγραψα πάνω τα ονοματά τους. Κάθε κούπα, περιλαμβάνει μείγμα σοκολάτας σε σκόνη και marshmallows, ένα σοκολατένιο κουταλάκι και ένα καλαμάκι που κάνει ακόμη πιο σοκολατένιο το ρόφημα τους. Εξήγησα στη Ζένια πως θα φτιάξει τη σοκολάτα και πραγματικά ενθουσιάστηκε με το δωράκι.

Πρώτη φορά ζωγράφησα κούπες και πραγματικά ενθουσιάστηκα με το πόσο έυκολο και πόσο γλυκό δωράκι είναι. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μαρκαδόρο πορσελάνης, μπορείς να βρείς σε πολλά χρώματα. Γράφεις το μήνυμα σου πάνω στην κούπα ή ότι άλλο θέλεις , την αφήνεις στην άκρη για περίπου 24 ώρες και έπειτα την ψήνεις στο φούρνους για 30′- 35′, στους 150οC  και είναι έτοιμη.

Μετά σειρά είχε η νονά μας, της έφτιαξα αυτό το πολύ όμορφο καλάθι και το γέμισα με διάφορα γλυκάκια που είχα φτιάξει. Έβαλα μέσα ένα κεράκι, μερικά Χριστουγεννιάτικα Μπισκότα, marshmallows, ένα βαζάκι με μελοκαρονά που έφτιαξα και ένα με σοκολοτάκια που επίσης έφτιαξα. Πως σου φαίνεται το δώρο της νονά μας?

Και μιας και μιλάμε για δώρα, σήμερα το πρωί πηγαίνοντας τον Άριστείδη στον παιδικό, δώσαμε και το Χριστουγεννιάτικο δωράκι μας στην αγαπημένη μας Κυρία Αρετή.  Μέσα σε ένα βάζο μαρμελάδας, έβαλα μερικά red velvet cupcakes, και θρυμάτισα αυτά τα γνωστά κόκκινα γλυφιτζούρια που μοιάζουν με μπαστουνάκια και τα έριξα και αυτά μέσα. Αγόρασα και ένα πολύ όμορφο γουράκι που ταιριάζει ακριβώς στην περίπτωση και το έτοιμο το δωράκι μας.

Είναι πολύ όμορφο να κάνουμε δώρα τις γιορτές σε αγαπημένα προσωπά. Πιστεύω πως αποκτούν μεγαλύτερη αξία όταν είναι χειροποίητα γιατί  έχουν φτιαχτεί με πολύ αγάπη και μεράκι. Ελπίζω να σου έδωσα μερικές ιδέες, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι τι δώρο να κάνεις σε κάποιον αγαπημένο.

Και δεν τελείωσα ακόμη, έχω να δείξω και άλλα μέχρι την Πρωτοχρονιά.

Καλά Χριστούγενα να έχουμε με υγεία!

Σε φιλώ,

Χριστουγεννιάτικα Μπισκότα

Στις μεγάλες γιορτές και αργίες συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στους δικούς μας. Και εγώ και ο καλός μου είμαστε από βόρεια Ελλάδα, από διαφορετικές πόλεις αλλά σε απόσταση μίας ώρας η μία από την άλλη. Πέρυσι λοιπόν, που o Aρούλης τέτοια εποχή ήταν περίπου 6 μηνών, περάσαμε τις γιορτές με τους δικούς μας. Τις μισές μέρες με την δική μου οικογένεια και τις άλλες μισές με τη δική του.

Ήταν όμορφα γιατί είδαμε όλους τους συγγενείς  και φίλους μαζεμένους, φάγαμε, γελάσαμε και το ευχαριστηθήκαμε…Το τελευταίο, παίζεται…Γιατί δεν σου κρύβω ότι ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά. Σκέψου τώρα ένα μωράκι, που γενικότερα δεν είχε μέχρι τώρα επαφή με τόσο κόσμο μαζεμένο, μέσα σε 5- 10 μέρες να αλλάζει τον περιβάλλοντα χώρο του 2 φορές, να βλέπει νέα πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι λίγο δράμα η κατάσταση! Μέχρι να προσαρμοστεί στο ένα σπίτι, είχαμε πάει στο άλλο. Γκρίνια, κακό και άντε πάλι από την αρχή. Και όχι τόσο το μωρό, αλήθεια γιατι το μωρό είναι μωρό και είναι πολύ φυσιολογική η αντίδραση του. Οι γύρω σου είναι αυτοί που δεν αντέχονται..ναι ακριβώς έτσι…Και αρχίζουν τις χαζές ερωτήσεις τύπου, γιατί κλαίει το μωρό, τι έπαθε, μήπως πονάει πουθενά…Και μετά αρχίζουν οι ιστορίες τύπου ή κάνε ότι έκανα και εγώ (πριν 30 χρόνια δηλαδή) , εμένα όταν έκλαιγε ο Γιωργάκης του έδινα λιγο τσαγάκι και ηρεμούσε. Ε…εντάξει έμενα το παιδί μου δεν είναι ο Γιωργάκης όμως, και το μόνο που θέλει για να ηρεμήσει είναι τη μαμά του και το μπαμπά του. Ήθελα πολύ να απαντήσω, αλλά αντιθέτως,χαμογελούσα αμήχανα και δεν έδινα σημασία.

Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, έχεις και να κουβαλάς μαζί σου και ένα σωρό πράγματα, “τα συμπράγκαλα”, όπως τα λέω εγώ. Μάζεψε, ξεμάζεψε από το ένα σπίτι στο άλλο, πόσο να αντέξεις πια.

Οπότε αποφασίσαμε φέτος, να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα σπίτι μας, εδώ. Να ξεκουραστούμε και λίγο βρε παιδί μου, να καθίσουμε όμορφα και ωραία στο σπιτάκι μας. Με αφορμή λοιπόν αυτή την απόφαση, σκέφτηκα και εγώ πως είναι ευκαιρία να καθιερώσουμε τις οικογενειακές μας Χριστουγεννιάτικες παραδόσεις. Από τώρα, που ο Αριστείδης είναι 17 μηνών, θέλω να του δημιουργήσω όσες μνήμες περισσότερες μπορώ. Τις πιο όμορφες, τις πιο οικογενειακές, τις πιο Χριστουγεννιάτικες. Θέλω να αγαπήσει τα Χριστούγεννα και να πιστέψει στη μαγεία τους.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε φέτος με το πρώτο μας Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο, το οποίο πραγματικά το απολαμβάνουμε. Είναι πραγματικά υπέροχο να τον βλέπω καθημερινά, να τρέχει προς το δέντρο για να βρει το δωράκι του και έπειτα την ανυπομονησία του και τις χαρές που κάνει για να ανοίξει το πακετάκι του. Αφού μέχρι και εγώ περιμένω πως και πως για  τη στιγμή, που θα γυρίσουμε το απόγευμα όλοι στο σπίτι και θα ανοίξουμε την έκπληξη.

Ακολούθησαν τα πιο γλυκά μπισκοτοσπιτάκια, και σειρά έχουν τα Χριστουγεννιάτικα Μπισκότα. Τα οποία τολμώ να πω, πως είναι τα πιο γευστικά που έχω φτιάξει ποτέ. Η συνταγή είναι του Παρλιάρου και είναι πανεύκολη με απλά υλικά.

Υλικά: 250 γραμμάρια βούτυρο

250 γραμμάρια καστανή ζάχαρη

75 γραμμάρια λευκή ζάχαρη

1 αυγό

1 πρέζα αλάτι

2 κουταλιές γάλα

500 γραμμάρια αλεύρι

μισό κουταλάκι κανέλα

1/4 κουταλάκι γαρύφαλο τριμμένο

μισό μοσχοκάρυδο φρεσκοτριμμένο

 

Χτυπάμε ελαφρά το βούτυρο με τις ζάχαρες, προσθέτουμε το γάλα, το αυγό, τα μυρωδικά το αλάτι και τελευταίο το αλεύρι και ετοιμάζουμε μια ζύμη. Αφήνουμε τη ζύμη να ξεκουραστεί για μισή ώρα περίπου. Φτιάχνουμε μπισκότα σε σχήματα που θέλουμε (το πάχος να μην είναι πάνω από μισό εκατοστό) και ψήνουμε στους 160- 180 για 20 λεπτά.

Το χρονοβόρο αλλά συγχρόνως και το πιο ωραίο κατά τη γνώμη μου είναι το styling των μπισκότων. Έφτιαξα γλάσσο, το γνωστό, αυτό που χρησιμοποίησα και για τα μπισκοτόσπιτα. Μόνο που αυτή τη φορά, το χώρισα σε 3 μέρη και το χρωμάτισα. Κόκκινο, πράσινο και λευκό, δηλαδή στην αρχική του μορφή. Και ξεκίνησα να δημιουργώ…

Ο Αριστείδης καθόταν κλασσικά στο καθισματάκι του στο τραπέζι της κουζίνας και με παρακολουθούσε. Γυρνούσα λίγο την πλάτη μου να κάνω κάτι και ξαφνικά έβλεπα τα μπισκοτοανθρωπάκια με κομμένα ποδαράκια και χεράκια. Τσιμπολογούσε, άφηνε το ένα, έπαιρνε το άλλο. Είχε πολύ πλάκα.

Αφού τα διακόσμησα με το χρωματιστό γλάσσο και τα καραμελάκια, τα άφησα να στεγνώσουν καλά. Έπειτα τα τύλιξα με σελοφάν και κορδελίτσες και τα στόλισα στο τραπέζι μου.

Πως σου φαίνονται?

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε και η επισκεψή μας στο Eco Kids Festival.

Τρίτη σήμερα, καινούρια μέρα, καινούρια εβδομάδα. Κάθομαι χαλαρά με το καφεδάκι μου μπροστά στο pc. Συνειδητοποιώ ότι οι καθημερινές είναι πιο ήρεμες, πιο χαλαρές από το Σαββατοκύριακο. Ίσως γιατί μέσα στην εβδομάδα έχοντας τη δικαιολογία της δουλειάς, κάνω μόνο τα βασικά, τα καθημερινά και περιμένω το Σαββατοκύριακο που θα έχω “ελεύθερο” χρόνο να κάνω όλα όσα δεν προλαβαίνω μέσα στην εβδομάδα. Μα πόσο οξύμωρο!

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν αρκετά κουραστικό. Βασικά όπως κάθε Σαββατοκύριακο τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά ταυτόχρονα και πολύ όμορφο, γιατί βρεθήκαμε με φίλους, γελάσαμε, πήγαμε τις βόλτες μας και πραγματικά το απολαύσαμε.

Ξεκινώντας από την Παρασκευή, το βραδάκι θα έρχονταν σπίτι κάτι φίλοι, που είχαμε καιρό να τους δούμε και ακόμη περισσότερο καιρό, είχαν αυτοί να δουν τον Αριστείδη. Οι συγκεντρώσεις τέτοιου τύπου είναι οι αγαπημένες μου, μπορεί να τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ετοιμαστώ, αλλά το αποτέλεσμα με δικαιώνει. Θέλω όποιος έρχεται στο σπίτι μου να περνάει καλά, να αισθάνεται άνετα και κυρίως, να τρώει καλά. Για αυτό ξεκίνησα τις ετοιμασίες από την Πέμπτη, έτσι ώστε την Παρασκευή να μην τρέχω. Παρά την προεργασία που έκανα, για κάποιο λόγο πάλι στο τρέξιμο ήμουν. Λίγο Ο Αριστείδης που έκανε τα δικά του, λίγο εγώ που είχα ένα ραντεβού που δεν μπορούσα να ακυρώσω, έφτασε 8μισυ το βράδυ και ούτε που πήρα χαμπάρι.
Ετοίμασα πλήρες γεύμα, με ορεκτικό μια αλμυρή τάρτα με γαλοπούλα και πράσο, για κυρίως πιάτο κοπανάκια κοτόπουλου με πατατούλες, σαλατούλα και για επιδόρπιο το νοστιμότερο και ευκολότερο τσιζ κέικ της κουμπάρας μου Νατάσας. Χρωστάω συνταγή!

Και ενώ έλεγα ότι θα βγάλω φωτογραφίες για να σου δείξω, δεν τα κατάφερα τελικά. Με συνεπήρε η παρείστικη κουβεντούλα…αλλά και ψιλοντρεπόμουν να κάνω φωτογράφιση. Καθώς ούτε αυτοί οι φίλοι μας ξέρουν την ύπαρξη αυτού του blog και μου είναι λίγο άβολο να συζητάω για αυτό. Το ξέρουν, επιλεκτικά πολύ κοντινά μου πρόσωπα.
Παρόλα αυτά περάσαμε πολύ όμορφα, πιστεύω να το ευχαριστήθηκαν και τα παιδιά. Ο Αρούλης ξεσάλωσε εκείνο το βράδυ, στην αρχή το έπαιζε ντροπαλούλης , σιγά σιγά όμως πήρε αέρα και τους πλησίαζε όλο και περισσότερο. Πήγαινε στην αγκαλιά τους, έφερνε τα παιχνίδια του και τα έδειχνε και γενικότερα από το πολύ παιχνίδι, μας πήρε 10 η ώρα για να κοιμηθεί. Και από την κούραση του αποκοιμήθηκε πίνοντας το γάλα του. Το καλύτερό μου, τον έβαλα στο κρεβάτι του και πήγα μέσα με τους υπόλοιπους να συνεχίσουμε το κουβεντολόι. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά.

Σάββατο, 7 η ώρα το πρωί, ακριβώς, ούτε ξυπνητήρι να έβαζα, ακούω τον Αρούλη να φωνάζει μαμά, μαμά, αν δεν του απαντήσω, αρχίζει μπαμπά, μπαμπά. Σου λέει κάποιος θα έρθει να με πάρει. Και πάλι καλά που ξύπνησε στις 7, άλλες φορές ξυπνάει από τις 6. Και έτσι ευχάριστα ξεκινάει η μέρα μας.
Ευτυχώς οι μέρες, παρόλο που έχουμε Δεκέμβριο μήνα και κοντεύουμε τα Χριστούγεννα, είναι πολύ καλές και ευνοούν τις βόλτες μας. Βγήκαμε βόλτα στην αγορά, που Σάββατο πρωί είναι γεμάτη και απολαύσαμε το πρωινό μας καφεδάκι.
Κυριολεκτικά το απολαύσαμε, γιατί ήταν η ώρα που ο Αρούλης ήθελε να πάρει έναν υπνάκο, και έτσι κοιμήθηκε στο καρότσι και ήπιαμε τα δυό μας τον καφέ μας…
Βέβαια, το  γεγονός ότι κοιμήθηκε νωρίτερα ο Άρης, σήμαινε ότι το μεσημέρι δεν θα είχε ξεκούραση για την μαμά και τον μπαμπά. Εντάξει δεν μπορούμε να τα χουμε όλα σε αυτή τη ζωή, και να πιούμε καφέ με την ησυχία μας και να ξεκουραστούμε το μεσημέρι.
Οπότε το μεσημέρι αποφάσισα να φτιάξουμε Χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια. Τα οποία γίνονται πανεύκολα και είναι τα καλύτερα που έχω φτιάξει μέχρι τώρα. Θα ακολουθήσει και συνταγή σε νέο post. Το απόγευμα, μας επισκέφθηκε και ο αγαπημένος μας θείος Βασίλης, εγώ στην κουζίνα έφτιαχνα τα μπισκοτάκια μου και ο Αρούλης έπαιζε, με τον θείο του και τον μπαμπά του. Έτρεχε, γελούσε τον φώναζε “Λίλη” και έπεφτε στην αγκαλιά του.  Πολύ γλυκιές στιγμές.
Αφού μετά που έφευγε, στενοχωριόταν ο μικρός μου και μέχρι και για μια ώρα μετά έλεγε “Λίλη, νάνι”. Του είπαμε ότι πήγε να κάνει νάνι ο Βασίλης, μπας και ξεχαστεί.
Πρώτη φορά βλέπω τον Αρούλη να στεναχωριέται που φεύγει κάποιος από το σπίτι μας. Και πραγματικά πόνεσε η ψυχή μου, μώρε τόσο μικρούλης και όμως αντιλαμβάνεται και αισθάνεται τα πάντα.
Για να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα, ξεκινήσαμε το παιχνίδι, πάντα βοηθάει και ευτυχώς ξεχνιέται ακόμη εύκολα.

Την Κυριακή πήγαμε μια πολύ ωραία βόλτα. Είχαμε κανονίσει με κάτι φίλους να πάμε στο Eco kids Festival στο ΟΑΚΑ. Ήταν μια διήμερη γιορτή, Σάββατο και Κυριακή για το περιβάλλον και το παιδί. Είχαμε μελετήσει με τη φίλη μου από πριν το πρόγραμμα του festival και αποφασίσαμε να πάμε την Κυριακή το μεσημεράκι. Διαβάσαμε ότι θα περιλάμβανε, διάφορα περιβαλλοντικά εργαστήρια και εκπαιδευτικά παιχνίδια με σκοπό τα παιδιά αλλά και οι γονείς να μάθουν περισσότερα για την φύση και ολόκληρο τον πλανήτη. Θα υπήρχαν επίσης πολλές οικολογικές οργανώσεις, διάφορες μουσικές παραστάσεις, συναυλίες και θεατρικά.
Είχαμε ενθουσιαστεί… πήγαμε λοιπόν, γύρω στις 4, και η εικόνα ήταν ψιλοαπογοητευτική. Γιατί, για κάποιο λόγο οι περισσότερες δραστηριότητες που έγραφε στο πρόγραμμα είχαν τελειώσει. Είχαν μαζευτεί τα περισσότερα, μάλλον γιατί ο πολύς κόσμος πήγε Σάββατο ή Κυριακή πρωί. Ίσα που προλάβαμε δηλαδή, και ας έλεγε στο πρόγραμμα ότι θα κρατούσε μέχρι τις 8 και ας είχαμε πληρώσει εισιτήριο, διόλου ευκαταφρόνητο. Παρόλα αυτά δεν χάλασε η διάθεση μας, αντιθέτως είχαμε όλο τον χώρο δικό μας για να παίξουμε ελεύθερα, αφού δεν γινόταν χαμός από κόσμο.

Τα παιδιά τρέχανε πάνω κάτω ελεύθερα,  ο Αρούλης ζωγράφισε με οικολογικούς μαρκαδόρους και  παίξαμε με τον κ. Γρασιδοπατάτα, τον καινούριο φίλο μας. Τον πήραμε σπίτι, θα τον ποτίζουμε καθημερινά  και θα τον φροντίζουμε να έχει όμορφα μαλλάκια.

 

 

Επίσης για πρώτη φορά παρακολουθήσαμε μια πολύ ωραία μουσικοθεατρική παράσταση, “μια τρελή τρελή αλφαβήτα με τον άνθρωπο ορχήστρα”. Ήταν απίστευτο, με πόσο ενδιαφέρον παρακολουθούσε, άκουγε τα τραγούδια, κοίταζε τα χρώματα από τα έντονα φώτα, παρακολουθούσε όλο περιέργεια την κοπέλα που μεταμφιεζόταν σε κάθε τραγουδάκι σε κάτι διαφορετικό.  Σίγουρα εντυπωσιάστηκε αλλά και εγώ αισθάνθηκα περήφανη που επιτέλους παρακολουθήσαμε  ένα τέτοιο θέαμα και μας άρεσε πολύ. Περάσαμε πολύ πολύ όμορφα και ανυπομονώ να πάμε πάλι σε κάτι ανάλογο.

Όπως καταλαβαίνεις, το ΠΣΚ περνάει σαν νερό και προσπαθώ να τα συνδυάσω όλα. Να οργανώσω το σπίτι με την καθαριότητα του και με τα ψώνια του, να περάσω όμορφα και δημιουργικά με τον Αρούλη και εννοείται να βρεθώ με φίλους. Και άλλο τοσό χρόνο να είχα στη διάθεση μου, θα έκανα ακόμη περισσότερα πράγματα. Κ αι όλα αυτά δεν τα γράφω για να παραπονεθώ. Απλά θέλω να πω πως αισθάνομαι ευλογημένη που μπορώ και ζω αυτές τις όμορφες και στιγμές και η καθημερινότητα  μου είναι γεμάτη από αυτές.

Σε φιλώ,

 

 

Το πρώτο μας Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο

Πραγματικά μέχρι τελευταία στιγμή δεν είχα αποφασίσει αν θα του φτιάξω ημερολόγιο αντίστοφης μέτρησης . Σκεφτόμουν τρία πράγματα:

1. Θα το αντιληφθεί σαν Χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο με μία έκπληξη την ημέρα, καθώς είναι μόλις 18 μηνών?
2. Αντε και το φτιάχνω τι δωράκια να του βάλω κατάλληλα για την ηλικία του?
3. Πως να το υλοποιήσω προκειμένου να το δει αλλά να μην θέλει να ανοίξουμε τα δωράκια όλα σε μια μέρα?

Όλες αυτές τι ημέρες έβλεπα και όλες αυτές τις όμορφες ιδέες για Χριστουγεννιάτικά ημερολόγια και πραγματικά μου ήταν πολύ δύσκολο να αντισταθώ.

Μικρός, ξεμικρός δεν πειράζει,σκέφτηκα, εγώ θα του το ετοιμάσω και θα δούμε πως θα μας βγει στην πορεία. Λατρεύω τα Χριστούγεννα και αυτό που θέλω είναι να τα λατρέψει και ο Αριστείδης, θέλω μεγαλώνοντας να έχει τις πιο όμορφες και γλυκιές αναμνήσεις όχι μόνο από τα Χριστούγεννα αλλά από όλη την παιδική του ηλικία.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ξεκινήσω από φέτος και να καθιερώσω την πρώτη μας Χριστουγεννιάτικη Παράδοση. Έτρεχα τελευταία στιγμή να συγκεντρώσω δωράκια – εκπλήξεις. Στην πορεία μου δημιούργηθηκε νέος προβληματισμός, πόσα δωράκια να ετοιμάσω 24 ή 30. Διοτί στο σπίτι μας ο Άγιος Βασίλης έρχεται την Πρωτοχρονιά, παρόλα αυτά μου ήταν δύσκολο να ετοιμάσω τόσα δωράκια. Το αποφάσισα τελεύταια στιγμή οπότε δεν ήμουν σωστά προετοιμασμένη.  Τα δωράκια τα ετοίμασα τη Δευτέρα και ήταν μικρά και οικονομικά.

Σε κάθε σακουλάκι έβαλα ένα μικρό παιχνιδάκι ή κάτι από τα παραπάνω συν ένα μπλε σοκολατάκι, είναι της υγιεινής διατροφής το παιδί μου. Έβαλα και ένα αυγουλάκι kinder και κάτι smarties σε άλλα σακουλάκια, αλλά δεν έχει συνηθίσει να τα τρώει οπότε μάλλον θα τα φάει η μαμά και ο μπαμπάς.

Αφού τα έντυσα όλα με χαρτί περιτυλίγματος, σχοινί και αυτοκόλλητα, εκτύπωσα και τις Χριστουγεννιάτικες ετικέτες της Ελένης από το CraftWithMom, μπορείς και εσύ να τις εκτυπώσεις από εδώ. Μετά αναρωτιούμουν που θα τα βάλω. Έψαχνα όλο το σπίτι, ανοιγα συρτάρια, ντουλάπια. Ωσπου τελικά το βρήκα!

Πως λέγεται αυτό που βάζουμε το χαρτί κουζίνας και το έχουμε στον πάγκο μας? Ε…αυτό λοιπόν. Είναι ακριβώς ότι πρέπει. Πέρασα ένα ένα τα δωράκια μέσα σε αυτό και βγήκε κάτι σε δεντράκι αντίστροφης μέτρησης…

Πως σου φαίνεται, μα δε μιάζει με δεντράκι?

Το τοποθέτησα πάνω στην τραπεζαρία, θα παίρνουμε ένα δωράκι την ημέρα , θα το τοποθετούμε στο δέντρο (εγώ ή ο καλός μου) και ο Αριστείδης μόλις επιστρέφει από τον παιδικό, θα ανακαλύπτει την έκπληξη της ημέρας.

Χθες ανοίξαμε το πρώτο δωράκι…μέσα υπήρχε μία ξύλινη σφυρίχτρα και ένα μπλέ σοκαλατάκι. Εδώ είναι κυριολεκτικά μπουκωμένος με το σοκολατάκι, με το παιχνιδάκι ασχολήθηκε αργότερα, αφού απόλαυσε το γλύκισμα του.

Το χαρήκαμε πολύ και ανυπομονώ να ανοίξουμε και τη σημερινή μας έκπληξη. Πραγματικά δεν θυμάμαι τι θα έχουμε σήμερα, τα ψιλομπέρδεψα επίτηδες, για να είναι έκπληξη και για μένα…χαχα.

Επίσης μην νομίσεις ότι έχω αγοράσει 24 παιχνιδάκια για κάθε μέρα. Όχι βέβαια, αγόρασα γύρω στα 5 – 6.  Σε μερικά πακετάκια έχω βάλει παιχνιδάκια του Αρούλη, που τα βρήκα χαντακωμένα δεξία και αρίστερά. Ω…ναι, είναι πολύ καλός στο να κρύβει πράγματα. Την τελευταία φορά είχε κρύψει το κλειδί του αυτοκινήτου μέσα στις πατάτες. Το έψαχνα μια εβδομάδα, είχα κάνει το σπίτι άνω κάτω, μέχρι και στα σκουπίδια ψάξαμε με τον καλό μου.

Όπως καταλαβαίνεις το ίδιο κάνει και με τα παιχνίδια του, οπότε ότι βρήκα το έβαλα στο σακουλάκι, τύπου “δες Αρούλη τι βρήκαμε”, και εκεί να δείς χαρές και πανυγήρια.

Πραγματικά είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία και σου τη συστήνω ανεπιφύλακτα, ακόμη και αν είναι μικρό το παιδάκι σου. Μην προβληματίζεσαι, όπως σου βγεί, θα την προσαρμόσεις όπως εσύ νομίζεις καλύτερα.

Καλό μέτρημα να έχουμε και Καλά Χριστούγεννα!

Σε φιλώ,

 

 

DIY:Χριστουγεννιάτικο δέντρο από χαρτί!

Ένα θα σας πω, όλη την προηγούμενη εβδομάδα φτιάχναμε με τη μαμά δεντράκια. Φτιάξαμε 2 για τη μαμά, ένα μικρό και ένα λίγο πιο μεγάλο, ένα για τη γιαγιά, ένα για την αδερφούλα μου και ένα για μένα. Φεύγοντας η μαμά τα πήρε μαζί της,  και μου δήλωσε ότι θα φτιάξει και άλλα για να τα χαρίσει. Ναι, είναι κόλλημα κυριολεκτικά.

Φτιάχνονται πανεύκολα και κυρίως ανέξοδα.

Τι θα χρειαστείς:

Περιοδικά, είμαι σίγουρη ότι έχεις. Αρκεί να πάρεις μια εφημερίδα και μέσα θα βρείς ένα σωρό ένθετα. Το μόνο που πρέπει να προσέξεις είναι να έχει αρκετές σελίδες, για να βγει σταθερό και ωραίο.

Πως το κάνεις?

Τσακίζεις τη σελίδα όπως φαίνεται στην εικόνα 1 και 2, πρέπει να κάνεις καλή τσάκιση. Αν θέλεις μπορείς να χρησιμοποιήσεις και ένα χαρακακί σαν βοηθητικό. Ξανάτσακίζεις την ήδη τσακισμένη σελίδα όπως στην εικόνα 3. Τ ο κομματάκι χαρτιού που περισέυει από κάτω το τσακίζεις στο ύψος που είναι και οι υπόλοιπες σελίδες του περιοδικού και το κρύβεις όπως βλέπεις στην 4 και 5 εικόνα. Συνεχίζεις και κάνεις ακριβώς το ίδιο με όλες τις σελίδες.

Και έτοιμο! Δεν είναι πολύ γλυκό?

Αφού το τελειώσεις, αφήνεις τη φαντασία σου ελεύθερη και κάνεις ότι μα ότι θέλεις. Μπορείς να το αφήσεις και έτσι. Μου αρέσει.Μπορείς να το στολίσεις, μπορείς να το βάλεις στο δέντρο σου, μπορείς ακόμη και να το χαρίσεις. Εγώ το έβαψα χρυσό, και το έβαλα πάνω στο τζάκι μου.

Πως σου φαίνεται?

Το κλαδάκι είναι μαζεμένο από το δασάκι της περιοχής μας, τό έβαψα χρυσό και το στόλισα, αλλά και το βάζο είναι το γνωστό που έχει τη σάλτσα ντομάτας και επίσης το έβαψα και αυτό (έκανα και αστεράκια,για περισσότερη τσαχπινιά)!

Σε φιλώ…

Φτιάχνουμε γλυκά μπισκοτοσπιτάκια!

Την εβδομάδα που μας πέρασε, μας επισκέφθηκε η μανούλα μου. Ήταν από τις πιο ξεκούραστες εβδομάδες. Επέστρεφα από την δουλειά, φαγάκι έτοιμο, τραπέζι στρωμένο και γενικά το σπίτι στην εντέλεια. Μα δε θα ήταν τέλεια, να ήταν συνέχεια έτσι? Να μην χρειάζεται να κάνω τίποτα? Μου φαίνεται αυτό θα ζητήσω φέτος από τον Αγιο Βασίλη (“Λιλή”, όπως λέει και ο Αρούλης).

Και μιας και μιλάμε για την μανούλα…Η μαμά μου πάντα στολίζει γύρω στις 15 Δεκεμβρίου, κάνει πρώτα μια καλή γενική στο σπίτι και έπειτα στολίζει. Όπως καταλαβαίνεις έχοντας τις ανάλογες εικόνες, στόλιζα και εγώ κάπου εκεί. Τα τελευταία χρόνια όμως, στολίζω όλο και πιο νωρίς και φέτος ακόμα περισσότερο. 17 του Νοέμβρη, μαζί με την επέτειο του πολυτεχνείου. Δεν μπορούσα όμως να μην εκμεταλλευτώ την άφιξη της μαμάς και να μην κάνω όσα περισσότερα μπορώ. Ευκαίρια  ήταν και  με το σπίτι πεντακάθαρο.

Στολίσαμε λοιπόν, όσο ο Αρούλης ήταν στον παιδικό. Οπότε όταν θα ερχόταν σπίτι θα του κάναμε έκπληξη. Τα πράγματα τελικά εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά, καθώς λίγο πριν φτάσουμε σπίτι, ο Άρης άρχισε να γκρινοιάζει, δεν θυμάμαι κάν για πιο λόγο. Α….ναι, δεν ήθελε να καθήσει στο καρότσι του καθώς γυρνούσαμε από την βόλτα μας, αλλά ούτε ήθελε και να περπατήσει. Ήθελε να τον έχω αγκαλιά, ε, τον πήρα και εγώ άλλά κάποια στιγμή δεν άντεχα να τον κουβαλάω, οπότε ακριβώς αυτή τη στιγμή ξεκίνησε ο χαμός. Φτάσαμε στο σπίτι με κλάματα, προσπαθούσα να τον ηρεμήσω, να τον προετοιμάσω για την έκπληξη που τον περίμενε…Αλλά τίποτα, τον είχε πιάσει το παράπονο και έκλαιγε ασταμάτητα. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι και είδε το δέντρο  (ντέντο κατά τον Άρη) και τα φωτάκια να αναβοσβήνουν, ηρέμησε,για λίγο, το κοιτούσε λίγο επιφυλακτικά και ούτε που πλησίασε.  Από τη μία σκέφτηκα καλύτερα, δεν θα το πειράζει και δεν θα υπάρξει κίνδυνος κατεδάφισης. Βιάστηκα όμως να χαρώ, διοτί μέρα με την μέρα, μαλλον εξοικειώθηκε με την ιδέα και τώρα πλησιάζει όλο και περισσότερο, πιάνει τα στολιδάκια, τα φωτάκια και χθες έκανε και το εξής φοβερό. Ενώ έπαιζε με το αυτοκινητάκι του, το πήρε και το έβαλε κάτω από το δέντρο. Μάλλον από το πολύ πες – πες, για το δώρο που θα φέρει ο Άγιος Βσίλης το κατάλαβε το παιδί και είπε να το αφήσει εκεί προκατοβολικά.

Επίσης μιας και μπήκαμε στο κλίμα των ημερών, σκέφτηκα να ετοιμάσω το δωράκι του ανιψιού μου, για να το πάρει η μαμά μαζί της φεύγοντας. Ο ανιψίος μου, ο Χηστάκος είναι 2 χρονών και κάτι μήνες και ήθελα να του ετοιμάσω κάτι ξεχωριστό.Εκτός από κάποια χρήματα που συνηθίζω να του δίνω, ήθελα να του στείλω και κάτι που μπορεί να το χαρεί περισσότερο. Μου ήρθε λοιπόν η ιδέα!

Θα έφτιαχνα τα πιο γλύκα και πεντανόστιμα μπισκοτόσπιτα για τον Χρηστάκο μου. Ψάχνοντας λοιπόν για ιδέες και συνταγές, κατέληξα ότι πιο πρακτικό θα ήταν να χρησιμοποιήσω έτοιμα μπισκότα. Πήρα λοιπόν μπισκότα τύπου πτι-μπερ, τα οποία θα τα ένωνα μεταξύ τους με royal icing, και διάφορα καρεμαλάκια, marshmallows και πουράκια, για να διακοσμήσω τα σπιτάκια μου.

 

Πως θα φτιάξεις το royal icing και τι υλικά θα χρειαστείς:

2 ασπράδια αυγών

480 γρ. ζάχαρη άχνη

χυμό από 1 λεμόνι

Χτυπάμε τα ασπράδια σε μαρέγκα και λίγο πριν σφίξει ρίχνουμε την άχνη και το χυμό λεμονιού και συνεχίζουμε το χτύπημα μέχρι το μείγμα μας να γυαλίσει. Η συνταγή  για την κόλλα μας, είναι εγγύηση γιατί είναι του Άκη.

Και ξεκίνησα το χτίσιμο…

Έστρωσα στο τραπέζι μου με λαδόκολλα και άρχισα να οργανώνω τα κομμάτια του σπιτιού μου. Δεν ήθελα να το κάνω πολύ μεγάλο, γιατί ήθελα να το μεταφέρει η μαμά, εύκολα  και με ασφάλεια χωρίς να  σπάσει στο δρόμο.

‘Εχουμε και λέμε, τα πλαϊνά του σπιτιού θα αποτελούνται από 4 μπισκοτάκια, η μπροστινή και πίσω πόρτα από 2. Συνολικά λοιπόν θα φτιάξουμε 4 τετράδες μπισκότων (2 πλαϊνά και 2 για την σκεπή) και 2 δυάδες μπισκότων για μπροστινή και πίσω πόρτα. Τα τοποθετούμε στην λαδόκολλά πάνω τα μπισκότα  σε αυτές τις ομαδούλες που περιγράφω. Δεν είναι δύσκολο, αλήθεια! Απλά πρέπει να τα βάλεις κάτω και να τα οργανώσεις. Έπειτα ξεκινάς να κολλάς τα μπισκότα ένα- ένα μεταξύ τους, από κάθε ομάδα ξεχωριστά για να φτιάξεις τον ανόλογο τοίχο.

Βάλε αρκετή κόλλα, και στη συνέχεια στόλισε τα, όπως εσύ νομίζεις. Εγώ έβαλα πουράκια στις ενώσεις, για να μην φαίνεται η κόλλα. Οτιδήποτε θέλεις να βάλεις στο σπιτάκι σου, εννοείται ότι πάντα βάζεις κόλλα πρίν το τοποθετήσεις. Αφήνεις να περάσει αρκετή ώρα για να στεγνώσει η κόλλα και μετά θα ξεκινήσεις την συναρμολόγηση των τοίχων. Θέλει υπομονή και σιγά – σιγά με προσοχή να τα κολλήσεις μεταξύ τους. Εγώ βιάστηκα λίγο και μου ψιλοχαλάσανε, το πάλεψα όμως και νομίζω ότι κάτι έκανα τελικά και εντάξει πρώτη φορά δοκίμασα να τα φτιάξω, οπότε δικαιολογούμαι. Γενικά απόλαυσα την διαδικασία, είχα βέβαια και πολύ καλό βοηθό και σου τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Nάτο λοιπόν το ένα από τα 3 σπιτάκια μου.

Ορίστε και ο βοηθός μου!

Τα ένα σπιτάκι μαζί με το δωράκι (το οποίο έχει ένα σετάκι από πλαστελίνες και σφραγίδες) είναι για τον Χρηστάκο μου, το άλλο για την μαμά και το τρίτο το πήγα τελικά σε ένα φίλο μας που είχε γενέθλια το Σάββατο.

Τι λες, πως σου φαίνεται τελικά το δωράκι μου?

Σε φιλώ…

 

DIY : Diaper Cake, μια διαφορετική τούρτα!

Τι είναι το diaper cake; Είναι μια τούρτα συνήθως τριόροφη, από πάνες, από αυτές που χρησιμοποιούμε για τα μωράκια μας. Που τις αγοράζουμε με τις κούτες και ποτέ τελικά δεν είναι αρκετές. Το diaper cake έχει κυρίαρχο ρόλο στα baby showers. Στα πάρτυ που γίνονται για τη μέλλουσα μαμά. Μαζεύονται φίλοι και συγγενείς να γιορτάσουν τον ερχομό του νέου μέλους, χαρίζοντας στη μαμά πολύ όμορφα δωράκια.

Μπορεί να μην συνηθίζεται εμείς να κάνουμε baby shower, σε μία επομένη,όμως, πιθανή εγκυμοσύνη μου, θα ήθελα να κάνω και εγώ ένα αντίστοχο πάρτυ. Το βρίσκω φοβερή ιδέα! Και μπορεί baby shower να μην έκανα, όμως όταν ήμουν στο μαιευτήριο (μόλις είχα γεννήσει), μία φίλη μου μου έφερε για δωράκι ένα diaper cake, που είχε φτιάξει η ίδια. Πραγματικά είχα ξετρελαθεί με το δωράκι, ήταν πολύ πρωτότυπο και τρομερά εντυπωσιακό. Αφού για πολύ καιρό, το είχα σαν διακοσμητικό στο σπίτι, δεν ήθελα να το χαλάσω, ήταν τόσο όμορφο. Βέβαια, δεν άντεξα κάποια στιγμή το χάλασα, γιατί ήθελα να χρησιμοποιήσω τις πάνες.

Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω και εγώ το πρώτο μου diaper cake, και να το χαρίσω στην πολύ καλή μου φίλη και κουμπάρα μου, που περιμένει όπου να’ναι το πρώτο της μωράκι. Ελπίζοντας να το χαρεί, όπως το χάρηκα εγώ!

Είναι πανεύκολο να το φτιάξεις!

Τι θα χρειαστείς:

• Οπωσδήποτε πάνες, όποιες προτιμάς, εγώ παρήγειλλα από το internet (όπως κάνω άλλωστε και για τις πάνες του Αριστείδη) μία συσκευασία των 48 τεμαχίων, το μέγεθος 2. Δεν μου έφτασαν όμως και ευτυχώς είχα από παλιότερα κάποιες και τις χρησιμοποίησα. Γενικά θέλει αρκετές για να είναι και πιο πλούσιο το αποτέλεσμα.
• Μία στρογγυλή ελαφριά βάση (και από χοντρό χαρτόνι κάνει), χρησιμοποιήσα όπως βλέπεις αυτή την ωραιότατη βάση για κατσαρόλες.
• Χαρτί κουζίνας, το χαρτονιένιο εσωτερικό, το οποίο το κόλλησα όρθιο στο κέντρο της βάσης μου.
• Κορδέλες, διακοσμητικό αγγελάκι, τα αγόρασα πό την έκθεση χειροτεχνίας (Χειροτέχνικα) που έγινε πρόσφατα και μόλις τα είδα, ιδίως την κορδέλα την λάτρεψα και ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν.
• Σπάγγο ή κορδέλα επιπλέον, για να στερεώνουμε κάθε σειρά από πάνες, και μικρά διαφανή λαστιχάκια για τα μαλλιά.
• Και γενικότερα μπορείς να χρησιμοποιήσεις ότι τραβάει η ψυχή σου και το προσωπικό σου γούστο. Μπορείς να βάλεις παιχνιδάκια, καλτσάκια , μπιμπερό, πιπίλες, ότιδήποτε σκεφτείς Εγώ προτίμησα να αγοράσω ένα σετάκι με φορμάκι, παντελόνι και καπελάκι και μάλιστα το καπελάκι το έβαλα στην κορυφή της τούρτας,  μία κουδουνίστρα που είχα κρυμμέμη κάτω από το καπελάκι (το σκέφτηκα μετά όμως, για αυτό δεν είναι στην φωτογραφία) και το αγγελάκι.

Και ξεκίνησα το στήσιμο, το οποίο όμολογώ είναι  λίγο χρονοβόρο, για αυτό σου προτείνω, πρώτα να τυλίξεις όλες τις πάνες και μετά να ξεκινήσεις το στήσιμο. Τυλίγουμε μία – μία την πάνα, για να μείνει τυλιγμένη η πάνα μέχρι να την τοποθετήσουμε έτσι όπως βλέπεις στην εικόνα, έβαλα σε κάθε μια, ένα από αυτά τα μικρά διαφανή λαστιχάκια που βάζουμε στα μαλλιά μας. Αφού τις τύλιξα όλες,ξεκίνησα να τις τοποθετώ γύρω από το χαρτί κουζίνας, μόλις ολοκλήρωνα μια σειρά, την έδενα με σπάγκο, και συνέχιζα με την επόμενη σειρα, ξαναέδενα με σπάγκο και έκανα το ίδιο μέχρι να γεμίσω όλη την επιφάνεια της βάσης μου. Έτσι πετυχαίνω να είναι πιο σταθερή η βάση μου και εύκολα διαχειρίσιμη. Μην σε απασχολεί ο σπάγκος, γιατι στο τέλος δεν θα φαίνεται, αλλά ούτε και τα λαστιχάκια αφού είναι διαφανή και μπορείς να τα βγάλεις. Και έτσι με τον ίδιο τρόπο έφτιαξα τον δεύτερο όροφο με λιγότερες πάνες και τον τρίτο με ακόμα λιγότερες.

Και έτσι βγαίνει αυτό:

Όπως βλέπεις στον πρώτο όροφο, στην έξω σειρά, έχω τυλίξει και έχω τοποθετήσει το γκρι παντελονάκι με τα αστεράκια, στον δεύτερο το μπλουζάκι και στιν τρίτο το καπελάκι. Γύρω – γύρω κόλησσα με το πιστόλι σιλικόνης τις κορδέλες μου. Και φυσικά, σαν μια mummy’s little man που σέβεται τον ευαυτό της, δεν θα μπορούσα να παραλείψω τα σήμα κατατεθέν μου, το μουστάκι. Τα συγκεκριμένα είναι σαπουνάκια μουστάκια σε γκρι χρώμα, από την βάπτιση του Αριστείδη μου.

Επίσης αγόρασα και τα βιβλιαράκια που βλέπετε, τα οποία είναι γεμάτα από συμβουλές, κυρίως χιουμοριστικές, για την νέα πραγματικότητα της ζωής της μαμάς και του μπαμπά. Έγραψα κάποια αστεία μηνύμματα στις πάνες και πρόσθεσα και τις ιατρικές μάσκες για να μην ενοχλούνται από τις άσχημες μυρωδιές όταν αλλάζουν το μωράκι τους. Και έτσι προέκευψε ένας mini οδηγός επιβίωσης για μαμάδες και μπαμπάδες. Δεν είναι τέλειο δωράκι?

Ορίστε και το τελικ αποτέλεσμα της τούρτας μου :

Πως σου φαίνεται το δωράκι μου? Θα χαρώ πολύ να δοκιμάσεις να το φτιάξεις και να το μοιραστείς μαζί μου.

Και επειδή γέννησε προχθές η κουμπαρούλα μου….

Θα ήθελα από καρδιάς να σου ευχηθώ να χαίρεσαι το μωράκι σου, να είναι γερό και τυχερό. Καλως όρισες στον υπέροχο μαμαδόκοσμο. Να απολαύσεις κάθε στιγμή με το μικρό σου αγγελούδι.

Σε φιλώ,

Περιμένοντας να΄ρθει το βράδυ!

Μετά από πολύ , από πάρα πολύ καιρό, κανονίσαμε το Σάββατο βράδυ που μας πέρασε να βγούμε έξω με τον καλό μου. Είναι πολύ λίγες ή καλύτερα μετρημένες οι φορές που έχουμε βγει βράδυ χωρίς τον μικρό. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν μας επισκέπτεται η μαμά μου, δηλαδή δύο με τρεις φορές τον χρόνο και όταν ο αγαπημένος μου κουνιάδος (ο αδερφός του καλού μου) δέχεται να κρατήσει τον Αρούλη. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και αυτή του Σαββάτου.

Η οργάνωση της μαγάλης εξόδου ξεκίνησε από την Παρασκευή. Το γενικό πλάνο ήταν να βάλουμε τον Άρη για ύπνο και να πάμε κάπου όμορφα για φαγητό και κράσακι. Που να πάμε όμως? Και εδώ ξεκίνάει ένα παραλήρημα ιδεών και προτάσεων.

Να πάμε στο τάδε μαγαζί που είχαμε πάει με τους τάδε και είχαμε περάσει ώραία? Ή μήπως να πάμε στο άλλο που έχει πολύ ωραίο φαγητό, αλλά είναι μακρυά ?  Ή μηπως να πάμε σε εκείνο που παίζει πολύ ωραία μουσική, αλλά  θα βρούμε Σάββατο βράδυ?

Χαμός….αποφασίσαμε τελικά μετά από πολύ σκέψη και κάναμε κράτηση σε ένα πολύ ωραίο παρεϊστικο μαγαζάκι (είχαμε πάει εκεί δεύτερο ραντεβού με τον καλό μου) με καλό φαγητό και κοντά στην περιοχή μας. Γιατί ναι μέν θα ήταν στο σπίτι ο Β., αλλά αν ξυπνούσε ο Άρης το διάστημα που θα λείπαμε, μπορεί να μην κατάφερνε να τον ξανακοιμήσει και τότε θα είχαμε δράματα. Όλα λοιπόν κανονισμένα.

Και έρχεται το πολυπόθητο Saturday Night ώρα 9 και ο Αρούλης είναι μέσα στην τρελή χαρά, κεφάτος γεμάτος όρεξη για παιχνίδι. Εμείς είχαμε δώσει ραντεβού 9μισυ με τα παιδιά, και ο Άρης ήταν ακόμη ξύπνιος (ενώ τέτοια ώρα πάντα κοιμάται) και εγώ δεν είχα καν ετοιμαστεί. Τέλος πάντων με τα χίλια ζόρια, κοιμήθηκε, και εγώ έτρεξα να ετοιμαστώ, καθώς είχε περάσει η ώρα και τα παιδιά έιχαν ήδη καθήσει και μας περίμεναν. Εννοείται ότι ετοιμάστηκα σε χρόνο dt, πάνε εκείνες οι μέρες που ξεκινούσα να ετοιμάζομαι από το μεσημέρι για να βγω τελικά το βράδυ του Σαββάτου. Αφού και ο καλός μου εκπλήσσεται κάθε φορά!Αλλά αυτό είναι ένα από τα καλά (ή κακά, όπως το πάρει κανείς) που αποκτάς όταν γίνεσαι μάνα!

Τα καταφέραμε λοιπόν και δεν τα στήσαμε τα παιδιά…πολύ! Εντάξει είχαμε σοβαρή δικαιολογιά, δεν κοιμόταν ο Αρούλης. Αυτοί οι φίλοι μας, για την ακρίβεια το παιδί είναι φίλος του καλού μου, αλλά τυχαίνει και εγώ να ξέρω την κοπέλα από παλιά, είναι ένα φρέσκο ζευγαράκι, δεν έχουν παιδιά ούτε είναι παντρεμένοι.  Όχί ότι είναι κακό αυτό, αλλά εδώ ξεκινάει το χάσμα, παρόλου που ηλικιακά είμαστε στα ίδια. Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν έχουμε και πολλά κοινά. Οι άντρες μιλούσαν ασταμάτητα, καθότι και φίλοι..εντάξει και εγώ δεν μπορώ να πω μιλούσα με τη κοπέλα, αλλά πραγματικά δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον στη συζήτηση μας. Το θέμα είναι ότι έχουμε ξαναβγεί με τη συγκεκριμένη παρέα, άλλες δυο φορές και μία που ήρθαν σπίτι μας και πάλι δεν μπορώ να πω ότι έδεσα μαζί τους. Μπορεί να σου φαίνομαι περίεργη ή αντικοινωνική.

Δεν ξέρω μπορεί και να ισχύει! Ή πολύ απλά μπορεί να μην έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και δεν εννοώ ότι πρέπει υποχρεωτικά να έχει κάποιος παιδί για να ταιριάξουμε. Ή μπορεί να φταίει το γεγονός ότι μας είχαν δηλώσει από πριν,ότι επειδή η κοπέλα την άλλη μέρα νωρίς το πρωί (στις 9) δούλευε θα έπρεπε να το λήξουμε νωρίς. Ναι, όμολογώ ότι αυτή η δήλωση από πρίν με ψιλοχάλασε. Λες και είχα σκοπό εγώ να κάτσω έξω μέχρι τα ξημερώματα, λες και εγώ δεν θα είχα πρωινό ξύπνημα την άλλη μέρα, που ο Άρης θα σηκωνόταν από τις 7 στην καλύτερη περίπτωση, για βάλε και τα ενδοιάμεσα που ξυπνησε μέσα στο βράδυ! Βέβαια δεν έχω την απαίτηση να με καταλάβουν, αλλά όταν μου είπαν ότι έχουν πρωινό ξύπνημα, δεν μπόρεσα να μην γελάσω. Μα τι να κάνω και εγώ? Βγαίνω μια φορά στο τόσο και θέλω να περάσω καλά, δεν θέλω ο άλλος να είναι με τα μούτρα κατεβασμένα και να συμπεριφέρεται σαν να μου κάνει χάρη που βγήκε μαζί μου. Αν δεν έχεις όρεξη, μην βγαίνεις. Τους έθαψα λίγο, έ? Δεν ξέρω μπορεί, αλλά είναι κάποιες σκέψεις που έρχονται αυτόματα στο μυαλό μου και θα σκάσω αν δεν τις πω! Μην νομίζεις την ίδια σκέψη την είπα και στα παιδιά που βγήκαμε αλλά με πιο όμορφο τρόπο, πιο ευγενικά. Και ξέρεις τι γυρίσανε και μου είπανε, “Εσύ ήθελες παιδί!”. Τι να τους πει τώρα? Τόσα ξέρουν, τόσα λένε.  Δεν έδωσα σημασία εκείνη τη στιγμή, αλλά θα το ξανασκεφτώ να  ξαναβγώ με την συγκεκριμένη παρέα.

Είμαι υπερβολική, επιλεκτική, περίεργη? Δεν ξέρω, αλήθεια! Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω ευχάριστους ανθρώπους στη ζωή μου, που να μπορώ να ανταλλάξω μερικές κουβέντες μαζί τους, πιο ουσιαστικές. Να γελάσουμε και να περάσουμε όμορφα. Όπως καταλαβαίνεις η πολυπόθητη έξοδος, δεν ήταν όπως την περίμενα, Φταίει η παρέα, φταίω εγώ που πήγα λίγο πρακατειλημμένη, λίγο πολύ και τα δυο! Αλλά και γενικότερα, όσες φορές έχουμε βγει βράδυ, δεν έχω περάσει έτσι όπως θα ήθελα, ίσως επειδή έχουν αλλάξει τα πράγματα και το μυαλό μου είναι πάντα στον Αρούλη. Δεν νομίζω να αλλάξει ποτέ αυτό, ίσως όμως με τον καιρό καταφέρω να χαλαρώσω λιγάκι. Θα δείξει . Αυτό το Σάββατο έρχεται η μανούλα μου και ετοιμάζουμε πάλι έξοδο, ελπίζω πιο πετυχημένη αυτή τη φορά. Για να δούμε!

Εχεις να μου προτύνεις κάτι καλό?

Η δική μου ώρα!

Χθες το απόγευμα πέρασα ένα ευεργετικό, κυριολεκτικά δίωρο, κάνοντας δύο απαιτητικά προγράμματα ασκήσεων στο γυμναστήριο που πηγαίνω. Το core training που γυμνάζει με μεγάλη ένταση κοιλιακούς και πόδια και το cardio που συνδυάζει αερόβια άσκηση με πολύ ωραίες χορογραφίες. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με έναν έμπειρο trainer και δυνατή, χορευτική μουσική όχι μόνο προσφέρουν σωματική αλλά και ψυχική ευεξία.

Γενικά αγαπώ την άσκηση, μου αρέσει να πηγαίνω γυμναστήριο και να παρακολουθώ κυρίως ομαδικά προγράμματα. Μου αρέσουν όλα, yoga, pilates, προγράμματα μυϊκης ενδυνάμωσης, γιατί το καθένα από αυτά σου προσφέρει κάτι διαφορετικό. Τα αγαπημένα μου όμως είναι αυτά που περιλαμβάνουν χορό, ένταση, μουσική, από zumba μέχρι και dance aerobic. Μην μου πεις όμως να κάνω μόνη μου διάδρομο ή όργανα, πραγματικά δεν το αντέχω, το βαριεμαι απίστευτα.

Παλιότερα, επόχη προ Αριστείδη, πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα γυμναστήριο και πολλές φορές συνδύαζα ένα ωραίο δυωράκι με χορό και ενδυνάμωση. Και πραγματικά το απολάμβάνα. Όταν έμεινα έγκυος κοπήκαν όλα, προσπάθησα να κάνω yoga για εγκύους αλλά πολύ σύντομα τα παράτησα, μάλλον γιατί δεν μου πολυάρεσε. Στην εγκυμοσύνη μου πήρα 13 κιλά και τα έχασα σχετικά εύκολα, γιατί τον πρώτο καιρό με ένα μωράκι να θηλάζει συνεχώς και εμένα αχγωμένη, για τους λόγους που έχω αναφέρει εδώ και εδώ δεν είχα πολύ όρεξη για φαγητό. Όταν όμως τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά και χαλάρωσα και μιας και δεν δούλευα επαναπαύτηκα και άρχισα να παίρνω πάλι κιλά. Και τότε ήταν που ξεκίνησα και πάλι το γυμναστήριο.

Δεν ήταν όμως όπως παλιά… Προφανώς, αφού πλέον είχα και ένα μωράκι. Δεν ήταν μόνο ότι δεν είχα που να τον αφήσω, δεν αισθανόμουν και καλά να τον αφήσω. Μα καλά ποια μάνα  παρατάει το παιδί στον πατέρα του και τρέχει στα γυμναστήρια? Έτσι σκεφτόμουν και πολύ χειρότερα μερικές φορές και κατέληξα να έχω κάνει ετήσια συνδρομή στο γυμναστήριο και να πηγαίνω μια φορά την εβομάδα και αν. Και εδώ για άλλη μια φορά σημαντικό ρόλο έπαιξε ο καλός μου, που με παρότρυνε καθημερινά να πηγαίνω να γυμνάζομαι και να κάνω αυτό που μου αρέσει. Και έτσι σιγά – σιγά, η μία φορα έγινε δύο, οι δύο τρεις και πλέον το έχω πάρει ζεστά και πηγαίνω πιο συστηματικά τρεις με τέσσερις φορές το περισσότερο. Και πραγματικά είναι το καλύτερο δώρο που μπορώ να κάνω στον εαυτό μου. Όχι μόνο για την σωματίκη μου υγεία, αλλά κυρίως την ψυχική.Όταν φεύγω από το γυμναστήριο, φεύγω χαρούμενη, με αυτοπεποίθηση και με πολύ καλή διάθεση και αντοχές για το υπόλοιπο της μέρας. Όσο δύσκολη και αν ήταν η μέρα μου, η άσκηση βοηθάει να αδειάσει το μυαλό μου και να εκτονώσω όλο το stress της ημέρας.

Τα οφέλη που μου προσφέρει είναι τόσα πολλά, που οι τύψεις και οι ενοχές εξαφανίζονται σταδιακά. Και πλέον θεωρώ πολύ σημαντικό να κάνω και εγώ κάτι που μου αρέσει και δεν περιλαμβάνει το παιδί. Και το λέω αυτό, γιατί με τον καλό μου είμαστε μόνοι εδώ, δεν έχουμε γιαγιάδες παππούδες, να μας τον κρατήσουν μια ώρα να κάνουμε κάτι οι δυό μας ή κάτι που μας αρέσει. Οπότε όταν πηγαίνω γυμναστήριο τον κρατάει ο καλός μου και αντίστοιχα όταν ο καλός μου θέλει να κάνει κάτι που τον ευχαριστεί, τον κρατάω εγώ. Όταν, λοιπόν, είμαι εγώ (εννοείται και ο μπαμπάς) γεμάτη και χαρούμενη, τότε είναι και το παιδί καλά. Γενικότερα πιστεύω πολύ στην ψυχική ισορροπία και στην οικογενειακή γαλήνη και το πως αυτή επηρεάζει το παιδί! Για αυτό, κατά τη γνώμη μου είναι και πολύ σημαντκή.Δεν είμαι ειδικός, απλά εκθέτω την προσωπική μου άποψη και εμπειρία!

Εσύ βρίσκεις χρόνο να κάνεις κάτι που σου αρέσει πραγματικά? Θα χαρώ πολύ να το μοιραστέις μαζί μου.

Σε φιλώ,

Με αφορμή την 28η …

Παραμονή 28ης Οκτωβρίου, πήγα να πάρω τον Αριστείδη από τον παιδικό, όπως κάνω πάντα, μόνο που αυτή τη φορά ήταν και ο καλός μου μαζί. Εχω παρατηρήσει ότι όποτε μας βλέπει και τους δυο εκεί, ευχαριστιέται και χαίρεται περισσότερο από όταν βλέπει τον έναν από τους δυό μας. Άνοιξε λοιπόν η πόρτα και βγήκε τρέχοντας ένα μικρό πλασματάκι κρατώντας το σημαιάκι του που ήταν χειροτεχνεία για την επέτειο του ΌΧΙ. Μας πιάσανε τα γέλια, βλέποντάς τον να κρατάει με τόση περηφάνια το σημαιάκι του. Μοναδική στιγμή!

Χθες το πρωί, αποφασίσαμε να πάμε και εμείς στην παρέλαση. Ντυθήκαμε καλά, να μην κρυώσουμε, πήραμε και το σημαιάκι μας και έτοιμοι για την βολτούλα μας!

Είχε πολύ κόσμο έξω, όλα τα μαγαζιά και τα caffe  ήταν γεμάτα από πολύ νωρίς. Καθήσαμε σ’ένα ωραίαο caffe σχεδόν πάνω στο δρόμο, για να μπορούμε να παρακολουθήσουμε και κάτι από την παρέλαση, και περιέργως, απολαύσαμε το καφεδάκι μας. Και το λέω αυτό, γιατι ο Άρης καθόταν όμορφα και ωραία στο καρότσι του, μασουλώντας κριτσινάκια καρότου (αγαπημένη γεύση), χωρίς να γκρινοιάζει. Το ενδιαφέρον του έιχε κεντρίσει η διπλανή παρέα με κάτι κοριτσάκια που πίνανε ζεστή σοκολάτα και συζητούσαν σαν μικρές κυρίες. Είχαν πολύ πλάκα.

Όταν κάποια στιγμή βαρέθηκε στο καρότσι και που κάθησε δηλαδή, τόση ώρα πολύ ήταν, ξεκίνησε η παρέλαση. Βγήκαμε έξω, τον πήρε ο μπαμπάς του στον ώμο για να βλέπει καλύτερα και στηθήκαμε να δούμε και εμείς τα παιδάκια. Περάσαν πρώτα κάτι παιδάκια που πιθανότατα πηγαίναν νηπιαγωγείο. Βλέποντας τα να περνάνε τα μικρούλια, συγκινήθηκα τόσο πολύ, σκέφτηκα αμέσως τον Αρούλη μου στην θέση αυτών των παιδιών,να κάνει παρέλαση και χωρίς να το καταλάβω, δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπο μου. Αισθάνθηκα τόση περηφάνια για αυτά τα παιδάκια, που δεν ήταν καν παιδιά μου και ο Αρούλης μου τα έβλεπε να περνάνε και χειροκροτούσε φωνάζοντας “Μπάβοο”. Πως να μην συγκινηθώ? Ο καλός μου με πείραζε, ρωτώντας με τι θα κάνω όταν δω τον Άρη να κάνει παρέλαση.. Τότε είναι που θα με πιάσουν τα κλάματα για τα καλά.  Και ανρωτιέμαι πόσες τέτοιες συγκινήσεις θα μας χαρίσει ο Αριστείδης μας, πόσες μοναδικές στιγμές χαράς, ευτυχίας και περηφάνιας! Αυπομονώ να έρθουν και να τις ζήσουμε έτσι όπως τους αρμόζει  με δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Καί όσο σκληρός και να το παίζει ο καλός μου, ξέρω πολύ καλά ότι συγκινείται και αυτός, και μη σου πω πολλές φορές είναι χειρότερος και από μένα, αλλά δεν το παραδέχεται. Άντρες τι να πείς!

Επιστρέφοντας σπίτι, ο Αριστείδης κοιμήθηκε, ήταν η ώρα του και όταν είναι η ώρα του να κοιμηθεί, πραγματικά δεν τον εμποδίζει τίποτα. Και έτσι με ησυχία και άνεση, ετοίμασα το μεσημεριανό μας. Ψαρονέφρι με μουστάρδα και μέλι…α, και ριζότο, που μαγείρεψε ο καλός μου!

Είναι από τα αγαπημένα μας πιάτα και μιας και θα ερχόταν και ο αδερφός του καλού μου, ήταν ότι έπρεπε για την περίπτωση. Μας αρέσει γενικότερα να μαζευόμαστε κόσμοςστο σπίτι . Είναι το καλύτερο μου να έχω να μαγειρέψω για να υποδεχτώ φίλους και συγγενείς. Ψάχνω να βρω τι θα μαγειρέψω από πριν, κάτι ιδιαίτερο πάντα για να τους ευχαριστήσω! Και πολλές φορές έχω και αγχος για το αν θα τους αρέσει. Δεν υπάρχεί πιο ωραία στιγμή από ένα οικογενεικό τραπέζι, αγαπημένα πρόσωπα, συζητήσεις, νόστιμο φαγητό και κρασάκι. Ακολούθησε άφθονο παιχνίδι και γέλια, αφού ο Αριστείδης μόλις είχε ξυπνήσει και ήταν στα καλύτερα του. Και έτσι ολοκληρώθηκε μια πολύ όμορφη, οικογενειακή μέρα, με αφορμή την 28η Οκτωβρίου.

Εσύ πως πέρασες την ημέρα της Εθνικής μας Εορτής?

Σε φιλώ,

Αθηνά

Εκδρομή με το παιδί

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, με αφορμή το γάμο μιας φίλης μου, ταξιδέψαμε στη πανέμορφη Αργολίδα. Όλη την εβδομάδα περίμενα πως και πως αυτή την εκδρομούλα. Και μιας και το πρηγούμενο Σαββατοκύριακο είμασταν άρρωστοι, ήταν ακριβώς ότι μας χρειαζόταν για να πάρουμε τα πάνω μας.

Από παρασκευή απόγευμα, ετοίμασα τα πραγματά μας. Δύο βαλίτσες παρακαλώ. Παλιότερα, δηλαδή εποχή πρό Αριστείδη, θα έλεγα χωρίς υπερβολή ότι έπαιρνα 2 βαλίτσες μόνο για μένα. Περασμένα μεγαλεία! Τώρα σε μία μικρή βαλιτσούλα στρίμωξα τα πραγματά μου, μαζί με αυτά του καλού μου. Και στην άλλη έβαλα όλη την προίκα του Άρούλη. Από ρουχάκια, πάνες, μπιμπερό, την αγαπημένη του κουβέρτα, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να κοιμηθεί, κανά δυο παιχνιδάκια μέχρι και φαγητό σε ταπεράκι. Τι να κάνω η μάνα?

Το Σάββατο το μεσημεράκι, την ώρα του ύπνου του Αρούλη, βρήκαμε την ευκαιρία να ξεκινήσουμε. Αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξει το δίωρο ταξίδι. Και κάθε φορά που ταξιδεύουμε κοιτάμε να το συνδυάσουμε κάπως έτσι. Και έχει πολύ πλάκα ο καημενούλης, γιατί κοιμάται σπίτι και ξαφνικά ξυπνάει αλλού, και κοιτάζει απορημένος, σου λέει που με πήγαν πάλι αυτοί.

Από το δωμάτιο μας βλεπαμε αυτή την θέα…(Η φωτογραφία είναι από την Κυριακή που είχε συννεφιά, το Σάββατο ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, αλλά δεν κατάφερα να βγάλω φωτογραφίες, γιατί προείχε ο γάμος). Μα δεν είναι υπέροχη εικόνα? Λατρεύω τη θάλασσα με αυτό το καιρό, τον συνεφιασμένο. Μου βγάζει μια γλυκιά μελαγχολία, μια απίστευτη ηρεμία…

Κάναμε βολτίτσα στην παραλία και ο Αρούλης το καταχάρηκε….έπαιζε με τις πετρούλες ασταμάτητα (αγαπημένο μας παιχνίδι), που και που έβαζε και καμιά στο στόμα του.

Αφού με τα χίλια ζόρια βάλαμε τον Αριστείδη στο αυτοκίνητο, συνεχίσαμε προς το μαγευτικό Ναύπλιο. Μιας και είμασταν στην περιοχή, δεν γινόταν να μην περάσουμε μια βόλτα. Και ήταν πραγματικά πολύ όμορφα, γιατί καθώς είμαστε πρωινοί τύποι (λόγω του Αριστείδη), δεν είχε πολύ κόσμο την ώρα που πήγαμε. Ακόμη καλά – καλά δεν είχαν ανοίξει τα μαγαζάκια μέσα στα γραφικά δρομάκια. Απολαύσαμε  ένα σούπερ πρωινό δίπλα στη θάλασσα με τον Αρούλη να τρέχει εδώ και εκεί και εμείς ουσιαστικά να τρώμε με δόσεις (σου θυμίζει μήπως κάτι?).

Κάναμε τις βόλτες μας στην πλατεία, στα στενάκια μέσα, ο Αριστείδης έτρεχε πάνω κάτω (για κάποιο λόγο από τότε που ξεκίνησε να περπατάει, τρέχει συνέχεια). Χαιρετούσε τους παππούδες που συναντούσαμε στο δρόμο (είναι γεγονός, τόσο πρωί που πήγαμε, μόνο εμείς και κάτι παππούδες κυκλοφορούσαν).

Έμπαινε μέσα στα μαγαζία (όσα ήταν ανοιχτά), και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι όμως οι ιδιοκτήτες τον καλοσώριζαν και του χαμογελούσαν, δεν εκνευρίζοταν. Τι να κάνουμε το παιδί ήθελε να ψωνίσει…κα στο πρώτο μαγαζάκι με βιβλία που είδαμε, εννοείται πως δεν έχασε ευκαιρία….και μπήκε μέσα…

Και αφού κάποια στιγμή, από το πολύ τρέξιμο κουράστηκε, ξεκίνησε η γκρίνια.Γκρίνια για τον Αριστείδη σημαίνει ότι ήρθε η ώρα του ύνου, και αντίστοιχα για μας σημαίνει ότι ήρθε η ώρα της επιστροφής. Και όντως με το που μπήκαμε στο αυτοκίνητο,κοιμήθηκε και ξύπνησε όταν φτάσαμε σπίτι.

Γενικά περάσαμε  όμορφα, δεν θα πω ακριβώς ότι ξεκουραστήκαμε, αλλά σίγουρα ανανεωθήκαμε και ξεφύγαμε για λίγο. Πλέον το έχουμε πάρει απόφαση, ότι το να πάμε κάπου με το μωρό, δεν είναι ότι πιο εύκολο, και το έχουμε συνηθίσει.Πέρα από την κούραση όμως, μας αρέσει που τον έχουμε μαζί μας. Άλλωστε έχει και αυτό τη γλύκα του!

Τι να τις κάνω τόσες μαρμελάδες ?

Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τους δικούς μου (Χριστούγεννα, Πάσχα), η γιαγιά μου  φτιάχνει ότι μπορείς να φανταστείς σε φαγητό, γλυκό, για να μας περιποιηθεί και πάντα πριν φύγουμε μας ετοιμάζει ένα πλούσιο πακέτο με διάφορα καλούδια για το σπίτι. Δεν λείπουν ποτέ μα ποτέ, οι πεντανόστιμες μαρμελάδες της.

Το καλοκαίρι που πήγαμε τελευταία φορά, μας έδωσε ένα σωρό.

– Βρε γιαγιά είναι πολλές, τι να τις κάνω τόσες?

-Δεν πειράζει, να έχεις, να φάει και το παιδί..

Εντάξει πόσο να φάει το παιδί πόσο να φάμε και έμεις. Τρώμε καμιά φορά για πρωινό, κυρίως το Σαββατοκύριακο που προλαβαίνουμε. Τις προάλλες στη γιορτή μου έφτιαξα ένα ωραιότατο cheesecake με μαρμελάδα φράουλα (ίσως ανεβάσω τη συνταγή σε κάποιο άλλο post) και τώρα ήθελα να φτιάξω κάτι διαφορετικό, κάτι πιο φθινοπωρινό.

Μα φυσικά, θα φτιάξω Πάστα – φλώρα..

Μου λέει μια συνάδελφος, σου έχω την ιδανική συνταγή για πάστα – φλώρα, την κάνω χρόνια, και όπου την προσφέρω γίνεται χαμός. Τέλεια σκέφτομαι εγώ και παίρνω μολύβι και χαρτι. Ξεκινάω να σημειώνω: Μία φυτίνη…ώπα, τί είναι αυτό, λέω από μέσα μου. Δεν τολμώ να τη διακόψω και θα  σας εξηγήσω γιατί… Μισό φλιτζανάκι του καφέ του ελληνικού όμως, κονιάκ, μου το τονίζει αυτό,μπλα…μπλα..και αλεύρι όσο πάρει. Η αλήθεια είναι ότι αυτές τι αναλογίες με το μάτι, τις φοβάμαι, γιατί όσο να πεις δεν είμαι και  pastry chef (καλά το είπα? επαγγελματίας ζαχαροπλάστης..)  Παρόλα αυτά δεν έφερα αντίρρηση, διότι η Η. είναι μία πληθωρική προσωπικότητα, που έχει άποψη για όλα, έχει να σου πει και μια ιστορία για κάθε εμπειρία της. Ναι, δεν υπάρχει..Και αυτό βέβαια είναι που την κάνει αγαπητή σε όλους μας και εγώ προσωπικά την απολαμβάνω και την ακούω πάντα προσεκτικά.

Έχοντας, βέβαια στο μυλό μου και τη συνταγή της Η., γιατί μου είπε διάφορα tips,ξεκίνησα να ψάχνω για την ιδανική,  που να ταιριάζει σε μένα. Να είναι δηλαδή έυκολη, γρήγορη και με ακριβείς αναλογίες. Α…ναι το έχω αυτό το κόλλημα, ζυγίζω τα πάντα, θέλω να είμαι ακριβής. Νομίζω ότι έτσι έχω περισσότερες πιθανότητες να πετύχω τη συνταγή μου. Οπότε έχω δίπλα μου μια ζυγαριά και ζυγίζω όλα τα υλικά που είναι να χρησιμοποιήσω. Χρονοβόρο? Όχι και τόσο, το έχω συνηθίσει πλέον.

Οπότε βρήκα αυτή, πανεύκολη, με υλικά που έχουμε όλοι στο σπίτι, εντάξει ίσως σιμιγδάλι να χρειαστείς να αγοράσεις. Εγώ πάντως, πάντα έχω, γιατί είμαι fan του Άκη και έχω καταλάβει ότι το χρησιμοποιεί αρκετά. Το αρνητικό ίσως είναι ότι πρέπει να περιμένεις καμιά ωρίτσα μέχρι να κρυώσει η ζύμη, στο διάστημα αυτό, μπορείς να κάνεις κάποια άλλη δουλειά (σίγουρα όλο και κάτι θα έχεις να κάνεις).

Η απόλυτη Πάστα – φλώρα. Κάντην και θα με θυμηθείς!

Καί ένα μικρό κομματάκι με λίγη άχνη άπο πάνω, έτσι για δοκιμή…

Υλικά που θα χρειαστείς:

• 210 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του (μπορείς να βάλεις και γ.ο.χ, αλλά θα προσθέσεις και μπέικιν)
• 70 γρ. σιμιγδάλι
• ½ κ.γ. αλάτι
• 130 γρ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
• 2 αυγά
• 2 βανίλιες
• 100 γρ. ζάχαρη
• 1 βάζο μαρμελάδα (έβάλα ροδάκινο)

Πως θα την φτιάξεις:

Αρχικά χτυπάμε στο μίξερ βούτυρο, ζάχαρη και αλάτι να αφρατέψουν. Προσθέτουμε 1 αυγό και 1 κρόκο (το ασπράδι το κρατάμε για άλειμμα της ζύμης μετά), και τις δύο βανίλιες. Εκτός μίξερ προσθέτουμε το αλεύρι και το σιμιγδάλι και ανακατεύουμε πολύ καλά με ένα κουτάλι, μέχρι να γίνει μια ωραία ζύμη. Κρατάμε 100γρ ζύμης(για τα μπισκοτάκια από πάνω). Απλώνουμε την υπόλοιπη ζύμη σε αλευροβουτυρωμένη φόρμα και την βάζουμε στο ψυγείο, για περίπου μία ώρα. Μαζί με την υπόλοιπη ζύμη που την έχουμε τυλίξει με μεβράνη σαν μπαστουνάκι. Αφού κρυώσουν καλά, απλώνουμε την μαρμελάδα πάνω στη τάρτα, κόβουμε το μπαστουνάκι φετούλες και τις τοποθετούμε πάνω στη μαρμελάδα. Αλείφουμε με ασπράδι τις φετούλες και τις πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη. Ψήνουμε σε προθερμαζένο στους 190οC στον αέρα για 30 λεπτά…και έτοιμη!

Άρρωστοι στο σπίτι και σκέψεις για τα δύσκολα που πέρασαν!!!

Την παρασκευή το πρωί και ενώ ο Αρούλης πίνει το γάλα του, συνειδητοποιώ ότι είναι ζεστός. Του βάζω θερμόμετρο και όντως έχει δέκατα, χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνω τηλέφωνο στη δουλειά και ενημερώνω πως δεν θα πάω λόγω ασθένειας του παιδιού. Ευτυχώς ο Διευθυντής είναι καλός, και έχοντας και αυτός δύο παιδιά καταλαβαίνει πως είναι το παιδί να είναι άρρωστο και να μην έχεις κανέναν να στο κρατήσει μια τέτοια στιγμή. Εντάξει θα μου πεις πως κάνεις έτσι βρε παιδί μου για μερικά δέκατα? Σιγά το πράγμα. Η αλήθεια είναι πως και εγώ το είδα σαν μια ευκαιρία να κάτσω σπίτι με τον μικρό. Έτσι για να θυμηθώ λίγο τα παλιά…

Έχουν περάσει μόλις έξι μήνες από τότε που επέστρεψα στη δουλειά. Μόλις έξι μήνες, σαν χθες μου φαίνεται που ο Αρούλης ήταν ένα μικρούλη μωρουδάκι, που το μόνο που ήθελε και τον ευχαριστούσε ήταν να απολαμβάνει να πίνει το γαλατάκι του από το στήθος μου, χωμένος στην αγκαλίτσα μου. Απίστευτο συναίσθημα!

Πόσο μου έχουν λείψει εκείνες οι στιγμές. Περνούσαμε όλοι τη μέρα μαζί αλλά και το βράδυ, είχαμε γίνει ένα, κυριολεκτικά όμως. Αφού είχα αγοράσει και ένα ring sling (κοινώς μάρσιπο), για να τον έχω  αγκαλιά μου και να ηρεμεί.

Ο Αρούλης, λοιπόν, ήταν ένα γκρινιάρικο μωρό, σύμφωνα πάντα με τους άλλους, εγώ θα έλεγα ίσως λίγο δύσκολο, αλλα και αυτό γιατί ήμουν άπειρη τότε, τώρα πλεόν μετά από 17 μήνες μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν ένα κανονικό μωρό, που ναι γκρίνοιαζε… Γκρίνοιαζε όμως γιατί δεν μπορούσε να εκφραστεί διαφορετικά , δεν μπορύσε να μου πει ότι πεινάει, ότι πονάει, ότι έκανε κακάκια. Χρησιμοποιούσε το κλάμα του για να εκφράσει αυτό που θέλει. Τότε όμως δεν μπορούσα να τα αντιληφθώ όλα αυτά. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πώ, ότι οι γιαγιάδες και γενικότερα οι συγγενείς μας, μένουν αρκετά μακρυά. Αν εξαιρέσεις ότι η μητέρα μου είχε έρθει να με βοηθήσει τις πρώτες 15 μέρες και η πεθέρα μου 3 μέρες, δεν είχα άλλη βοήθεια, εκτός από τον καλό μου, που και αυτός δεν μπορούσε να λήψει από τη δουλειά του. Οπότε λεχώνα εγώ, μόνη στο σπίτι να προσπαθώ να θηλάσω και ενα μωρό να κλαίει όλη την μέρα. Νομίζω δεν είναι ότι πιο ιδανικό.

Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε μέρες από τη γέννηση του μικρού μου και με παίρνει τηλέφωνο η κολλητή μου, η οποία είχε τότε ένα μωράκι 11 μηνών, για να δει πως τα πηγαίνουμε μαμά και γιός. Και αρχίζω που λες και της λέω ότι είμαι αγχωμένη γιατι δυσκολεύται το μωράκι να θηλάσει (πράγμα φυσιλογικό, όταν είναι έτσι μικρούλης) και ότι τον βάζω στο στήθος μου και δεν μπορώ να καταλάβω αν τρώει ή όχι (επίσης φυσιολογικό όταν ξεκινάς να θηλάζεις και είσαι άπειρη)και διάφορες τέτοιου είδους απόρίες. ”Αααα…, μου λέει. γιατί έτσι, εμένα η δικιά μου από το πρώτο λεπτό θήλασε κανονικά”. Πρώτο καμπανάκι!

Μετά με ρωτάει αν σηκώνομαι από το κρέβάτι και αν φροντίζω τον μικρούλη, επειδή είχα κάνει καισαρική και έπρεπε να προσέχω. Εγώ, παρόλο, που είχε έρθει η μαμά μου να με βοηθήσει, ήθελα να φροντίζω εγώ το μωράκι μου και μόλις της λέω ότι κάθε βράδυ τον κάνω εγώ μπανάκι. Μου απάντάει,”όχι να μην τον κάνεις μπάνιο εσύ, γιατί μια γνωστή μου δεν πρόσεχε, της άνοιξε η καισαρική και είχε μεγάλο πρόβλημα. Δεύτερο καμπανάκι! Με το που κλείνουμε το τηλέφωνο με πιάνουν τα κλάματα.

Αυτό ήταν, απο κει και πέρα δεν ξανασήκωσα το τηλέφωνο μου. Με έπαιρνε κάθε μέρα, αλλά εγώ τίποτα, δεν απαντούσα. Σταμάτησα γενικότερα να ασχολούμαι με το τηλεφωνο μου. Χτυπούσε καθημερινά, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν, ούτε στις φίλες μου (όλες ήταν μακρυά), ούτε καν στη μαμά μου.Μα τί να τους έλεγα? Ότι δεν ξέρω αν το μωρό τρώει και πόσο τρώει, ότι θηλάζω με δυσκολία γιατι πεθαίνω από τον πόνο κάθε φορά, ότι έχουν ματώσει οι θηλές μου, ότι το μωρό κοιμάται μαζί μου, πάνω μου, μπας και ξεγελαστεί και κοιμηθώ μισή ώρα παραπάνω, ότι με το που ξυπνάει ουρλιάζει από το κλάμα? Δεν είχα διάθεση, και από την άλλη να το σήκωνα και να μου λέγανε τι έκανε το μωρό τής μιας και της άλλης μαμάς. Είχα πειστεί πλέον ότι ή κάτι δεν πάει καλά με το δικό μου μωρό ή ότι εγώ δεν κάνω κάτι καλά..δεν εξηγείται αλλιώς.

Τα μοναδικά άτομα με τα οποία είχα επιλέξει να μιλάω εκτός από τον καλό μου, ήταν μία κυρία, που δεν ξέρω καν το όνομα της, μια κυρία που όποτε έπαιρνα τηλ., σχεδόν καθημερινά στη γραμμή στήριξης θηλασμού με άκουγε υπομονετικά, μοιραζόμουν μαζί της τους φόβους και τα άγχη μου και κάθε είδους απορία που είχα τότε.Μου έδινε κουράγιο, λέγοντας μου  ότι τα καταφέρνω πολύ καλά και όλη αυτή η συμπεριφορά του μωρού μου είναι απόλυτα φυσιολογική. Το μωράκι με το που γεννιέται το μόνο που θέλει είναι την μανούλα του, την μυρωδιά της, έτσι μόνο αισθάνεται ασφαλής..έτσι μου έλεγε και μου έδινε δύναμη  να συνεχίσω στο δύσκολο άλλα τόσο γλυκό μονοπάτι του θηλασμού. Και θέλω να ευχαριστήσω αυτή τη γυναίκα μέσα από την καρδιά μου, γιατί με βοήθησε πραγματικά εκείνη τη δύσκολη περίοδο όταν το είχα πραγματικά ανάγκη. Με έκανε να καταλάβω ότι τίποτα από όλα αυτά που της περιέγραφα δεν ήταν περίεργο, και το μωράκι μου ήταν μια χαρά και εγώ δεν έκανα κάτι λάθος. Και όντως αποδείχθηκε σιγά – σιγά, μέρα με τη μέρα, καθώς ο πόνος είχε εξαφανιστεί, ηρέμησα και μαζί μου ηρέμησε και το μωράκι μου!

Μου πήρε περίπου 2 μήνες για να ξανασηκώσω το τηλέφωνο. Το κορυφαίο ήταν ότι παντρεύοταν μετά από 3 μήνες και με έπαιρνε να δει αν θα πάω στο γάμο της που γινόταν γύρω στα 600 χλ μακρυά και εγώ είχα τον πόνο μου και αυτή μου κρατούσε μούτρα γιατί δεν απαντούσα στο τηλέφωνο και είμαι σίγουρη επείδη δεν θα πήγαινα στο γάμο της. Μα πως να πήγαινα ένα τόσο μεγάλο ταξίδι με ένα νεογέννητο, που πρέπει κάθε 2 ώρες να το θηλάζω…τότε μου φαινόταν φοβερά δύσκολα, βέβαια όσο περνούσε ο καιρός δεν είχα κανένα απολύτως ενδοιασμό ακόμη και να θηλάζω έξω. Πάντως εκείνη τη δεδομένη στιγμή δεν ήμουν έτοιμη για ένα τέτοιο ταξίδι. Όλα αυτά βέβαια δεν τα έχω συζητήσει ακόμη με τη φίλη μου και δεν είμαι σίγουρη αν αξίζει τον κόπο μετά από τόσο καιρό. Απλά θεωρώ ότι η ψυχολογία μιας γυναίκας που έχει μόλις γεννήσει είναι πολύ εύθραστη και πρέπει πραγματικά να προσέχουμε τι λέμε. Γιατί μπορεί εσεις που το διαβάζετε, να λέτε ένταξει δεν της είπε και τίποτα κακό… Και όντως δεν μου είπε κάτι κακό και σίγουρα δεν μου το είπε για να με στεναχωρήσει, εκείνη όμως τη δεδομένη στιγμή εγώ το εξελαβα λανθασμένα. Περίμενα όμως περισσότερη κατανόηση από μια γυναίκα, η οποία μάλιστα είναι και κολλητή μου και πέρασε πρόσφατα ανάλογη εμπείρια.Απογοητεύτηκα!  Και εννοείται πως από τότε προσέχω πάντα τι θα πω σε μια νέα ή μέλλουσα μανούλα γιατί δεν ξέρεις πως θα την επηρεάσεις με αυτό που θα της πεις.

Δεν ξέρω αν όλο αυτό που βίωσα τότε λέγεται επιλόχειος κατάθλιψη,σίγουρα όμως δεν ήταν μια ευχάριστη κατάσταση. Αυτό που λένε για τις 40 μέρες (παρόλου που τα κορόιδευα), δεν λέγονται τυχαία. Κοντινό μου πρόσωπο, στα πλαίσια μιας γενικότερης συζήτησης που είχαμε, όταν ο Αρούλης μου ήταν περίπου 7 μηνών, μες τις άκρες μου είπε ότι ουσιαστικά έπαθα την γνωστή κατάθλιψη, γιατί δεν θέλησα κανέναν δίπλα μου και γιατί επέλεξα να θηλάσω. Στεναχωρήθηκα πολύ όταν το άκουσα αυτό. Ναι πέρασα δύσκολα και μόνο εγώ ξέρω πόσο, επέλεξα να θηλάσω, έκανα όμως αυτό που θεωρούσα σωστό για το μωράκι μου. Αυτό που δεν αντέχω ακόμη και τώρα έναι να με κρίνουν για τις επιλόγες μου ως μητέρα. Θεωρώ ότι το πιο εύκολο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, είναι να κρίνουμε, το χειρότερο βέβαια είναι να κρίνουμε όταν δεν έχουμε περάσει από μιά αντίστοιχη θέση και μιλάμε εκ του ασφαλούς. Τότε, δηλαδή ακόμη και τώρα (θέλω να πιστεύω σε μικρότερο βαθμό) έμπαινα στη διαδικασία να απολογηθώ για το κάθετι που έκανα με το παιδί μου. Για οποιαδήποτε επιλογή και αν έκανα… και έπειτα στεναχωριούμουν. Πιστέυω πως κάθε μητέρα  κάνει αυτό που η ίδια θεωρεί καλύτερο για την ίδια και για το μωρό της. Επίσης θεωρώ ότι κάθε μητέρα ήδη μέσα της παλεύει με τις ενοχές της, τα άγχη και τους φόβους της, δεν χρειάζεται να φορτώνεται με περισσότερους προβληματισμούς.Προσπαθώ να το περιορίσω, και η αλήθεια είναι ότι το γράψιμό με βοηθάει σε αυτή την προσπάθεια μου.

Πάνε όμως αυτά περάσανε, έτσι μου λένε όλοι, όντως περάσανε το πόσο όμως με καθόριστικό ρόλο παίξανε στην μέχρι τώρα ζώη μου μόνο εγώ το ξέρω…, έχω μια ευαισθησία όσον αφορά το θέμα της λοχείας και όπως καταλαβαίνετε, εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου ελεύθερα. Τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία προς τις λεχωνίτσες και θεωρώ ότι πρέπει να προσέχουμε πολύ τι θα πούμε σε μια γυναίκα που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Όλα αυτά δεν τα αναφέρω σε καμιά περίπτωση για να τρομάξω ή να αποθαρρύνω μια μέλλουσα μαμά, απλά παραθέτω την προσωπική μου εμπειρία και τις δυσκολίες που αντιμετώπισα. Παρόλα αυτά, αν με ρωτάς ευχαρίστως και μακάρι να αποκτήσω και ένα δεύτερο μπεμπάκι. Γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο δώρο, από αυτό της ζωής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από τα παιδιά…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να τον παρακολουθώ να μεγαλώνει, είναι σχεδόν 17 μηνών και από τότε που ξεκίνησε να περπατάει και να λέει τις πρώτες του λεξούλες, θεωρώ ότι περάσαμε σε άλλο στάδιο πια, και πραγματικά το απολαμβάνουμε. Αφού πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν θέλω να μεγαλώσει άλλο, το ξέρω είναι κάπως εγωιστικό, άλλα τι να κάνω δεν τον χορταίνω ..

Εκτός από μαμά, μπαμπά, λέει εό (νερό), τότο (μπισκότο, όπως έχω ξαναπεί), οό(ορό, από αυτόν που βάζουμε στη μυτούλα), μπάλια (ή κάπως έτσι, εννοώντας μπάλα), μπανά (μπανάνα) και άλλες τέτοιες δικές του λεξούλες, γενικά είναι σε μια φάση που ότι ακούει το επαναλαμβάνει και πραγματικά έχει πολύ γέλιο. Επίσης του αρέσει να χορεύει, κουνάει ρυθμικά το κεφαλάκι του σύμφωνα με τη μουσική, καθώς και να διαβάζει (λέμε τώρα, απλά ξεφυλλίζει τα παραμυθάκια του και χαζεύει τις εικόνες).

Έτσι λοιπόν θεώρησα την παρασκευή που ήταν λίγο αρρωστούλης σαν μια ωραία ευκαιρία να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί. Παίξαμε, ζωγραφίσαμε, χορέψαμε, φτιάξαμε και μπισκοτάκια εννοείται, απλά δεν ήθελα να βάλω post πάλι για μπισκότα, αν και αυτή τη φορά έφτιαξα σοκολατένια, κάτι διαφορετικό έ? ..(δυστυχώς δεν έχω άλλες φωτογραφίες, γιατί δεν είχα σχεδιάσει αυτό το post και για ευνόητους λόγους δεν θέλω να φαίνεται το πρόσωπο του).

.

Καλά το πόσο ενθουσιάστηκε με το να βουτάει τα δαχτυλάκια του  μέσα στα χρώματα, δεν λέγεται..βέβαια δεν ζωγράφιζε μόνο στο χαρτί, αλλά και πάνω στο καρεκλάκι του, πάνω μου, πάνω του..παντού.

Και έτσι όμορφα με πολύ παιχνίδι και αγκαλίτσες και φιλιά (κόλλησε λίγο και η μαμά και ο μπαμπάς) πέρασε το πσκ μας, άλλωστε και ο καιρός με τις βροχές του, ευνοούσε το χουχούλιασμα στο σπίτι. Ευτυχώς ο Αρούλης δεν ανέβασε πυρετό, εκτός από τα δέκατα, λίγο η όρεξη του κόπηκε και ο ύπνος του ήταν πιο ανήσυχος.

Σας φιλώ…

Αθηνά

Ένας Παιδότοπος και για τα μικρά παιδιά

Πλέον και επίσημα ήρθε το Φθινόπωρο, χάρη στον Οκτώβριο. Μου αρέσει αυτή η εποχή, μου αρέσει που δεν έχει πολλή ζέστη αλλά ούτε και πολύ κρύο. Μου αρέσει που φορώντας μια ζακετούλα (ο μικρός αλλά και εμείς) μπορούμε να απολαύσουμε, ακόμη τουλάχιστον, τις βόλτες μας και τα παιχνίδια μας έξω.

Παρόλα αυτά το Σάββατο το απόγευμα, που νομίζω μια ψυχρούλα την είχε, αποφασίσαμε αντί για την καθιερωμένη βόλτα μας, σε ένα χώρο που τιμήσαμε δεόντως όλο το καλοκαίρι, να επισκεφθούμε έναν παιδότοπο στη περιοχή μας, προκειμένου να είμαστε πιο άνετα από θέμα κρύου. Πρώτη μας φορά, λοιπόν και νομίζω και τελευταία. Μπορεί να είμαι υπερβολική ή περίεργη (έτσι με αποκάλεσε ο καλός μου) δε λέω, αλλά εμένα δεν μου άρεσε καθόλου…και θα σας εξηγήσω γιατί…

Αρχικά, ο χώρος εσωτερικά, δεν μπορώ να πω, πολύ ωραία διαμορφωμένος για τα παιδάκια αλλά και για μας τους γονείς. Όλες οι κοπέλες ευγενέστατες και κατευθείαν με το που είδαν τον Αρούλη μου, τον προσέγγισαν για να παίξουν μαζί του (αν και ήταν διστακτικός στην αρχή, τελικά μπήκε στο χώρο που έπαιζαν όλα τα παιδάκια). “Ααα, τι ωραία,”…είπαμε στην αρχή, ενθουσιαστήκαμε. Στην πορεία διαπιστώσαμε ότι γινόταν ταυτόχρονα ένα πάρτι και είχε πολλά μεγαλύτερα παιδιά, που τρέχανε πάνω  –  κάτω, τσιρίζανε…χαμός σου λέω, όπως καταλαβαίνετε, άρχισα να ανησυχώ… Παρατηρούσα τον μικρούλη μου που είχε κατενθουσιαστεί με όλα αυτά τα παιδάκια και πήγαινε δίπλα τους, μπας και του δώσουν λίγη σημασία. Μα πόσο μωράκι φαινόταν δίπλα τους…

Ξαφνικά βλέπω τον Αριστείδη πεσμένο κάτω, τον έσπρώξε με δύναμη ένα μεγαλύτερο παιδάκι, στα καλά καθούμενα, ευτυχώς δεν χτύπησε….φαινόταν τόσο μικρούλης και αβοήθητος δίπλα στο μεγαλύτερο παιδί, πόνεσε η καρδιά μου, πόσο αθώος, ήθελε μόνο να παίξει, μα γιατί του φέρθηκε έτσι το άλλο το παιδάκι ?.. Αισθάνθηκα τόσο άσχημα βλέποντας τον πεσμένο κάτω μέ το προσωπάκι του δυσαρεστημένο και κατσουφιασμένο, κάτάλαβε ότι αυτό που έγινε δεν ήταν καλό και προφανώς δε του άρεσε καθόλου. Έχει ξανασυμβεί αντίστοιχο περιστατικό, όποτε στην προσπαθειά μου να το διαχειριστώ και βλέποντας την μητέρα του άλλου παιδιού να παίρνει θέση προτρέποντας το αγοράκι της να βοηθήσει τον Αρούλη να σηκωθεί και να του ζητήσει συγνώμη, δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Μέτα όμως από αυτό αποφάσισα να βγάλω παππούτσια και να μπω στο χώρο που παίζανε τα παιδιά (άλλωστε επιτρεπόταν), προκειμένου να τον προσέχω καλύτερα.

Και εκεί που ήταν ο Αριστείδης μέσα στα πολύχρωμα μπαλάκια και έπαιζε…

Ένα κοριτσάκι, μεγαλύτερο επίσης, προσπάθώντας να μπεί και αυτό μέσα στα πολύχρωμα μπαλάκια, έπεσε πάνω του και τον πλάκωσε, κυριολεκτικά.. Ο κακομοίρης είχε κοκκινήσει, έκλαιγε και προσπαθούσε να σηκωθεί, όπως άλλωστε και το κοριτσάκι που είχε πέσει πάνω του, αλλά τα μπαλάκια δυσκόλευαν την κινησή τους…

Ξαφνικά ακούω τον καλό μου να φωνάζει “Αθηνά, το μωρό, δεν το βλέπεις?

Όχι μόνο δεν το έβλεπα, αλλά ούτε και το άκουγα μέσα σε τόσες τσιρίδες και εκτός αυτού είχα πιάσει κουβέντα με το κοριτσάκι δίπλα μου και μάλιστα του έλεγα πως δεν είναι σωστό να κλείνει το δρόμο γιατί περνάνε τα παιδάκια και θα χτυπήσουν…

Μα τι στο καλό, που είχα το μυαλό μου? Υποτίθεται ήμουν δίπλα του για να τον προσέχω, να μην χτυπήσει, να μην μου πάθει τίποτα και μια στιγμή κοίταξα αλλού και ξαφνικά τον βλέπω πεσμένο μέσα στα μπαλάκια, να μην μπορεί να σηκωθεί, να κλάιει, ο μικρούλης μου…και εγώ …πουθενά…..Πως μπόρεσα? Πως τα κατάφερα πάλι έτσι…

Αν δεν μπορώ να τον προστατεύσω από κάτί τόσο απλό….σκέψου να….δεν τολμώ να συνεχίσω τη σκέψη μου.. Μα πως είναι δυνατόν, ήμουν δίπλα του.. Όλες αυτές οι ενοχικές σκέψεις δεν με άφησαν να ηρεμήσω εκείνο το βράδυ..

Μια γνωστή μου, η οποία είναι και αρκετά ευσεβής, μου είπε μια μέρα “Αν εσείς οι μητέρες, πιστεύετε ότι προστατεύετε τα παιδιά σας, είστε πολύ γελασμένες…” θέλοντας να πει πως όλα είναι θέλημα θεού και  ότι είναι να γίνει θα γίνει.

Εννοείται πως μέτα από αυτο φύγαμε. Δήλωσα όμως ότι δεν πρόκειται να ξαναπάω σε κάτι παρόμοιο τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσει λίγο παραπάνω  ο Αριστείδης. Προσωπικά πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχει ξεχωριστός χώρος για τα παιδιά μικρότερης ηλικίας και όχι όλα μαζί μπούγιο. Γιατί και οι κοπέλες που είναι για να τα προσέχουν, τι να σου κάνουν και αυτές, προειδοποιούσαν μόνο πως τα μεγάλα παιδιά πρέπει να προσέχουν τα μικρά. Τέλος πάντων δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν, γιατι και οι κοπέλες τη δουλειά τους κάνουν, και τα μεγαλύτερα παιδάκια θέλουν να παίξουν και να τρέξουν. Ίσως δεν είναι ακόμη αυτα για τον Αριστείδη, και κακώς πήγαμε. Που θα πηγαίνουμε όμως να παίζει, τις μέρες που θα κάνει κρύο? Γιατί δεν γίνεται κάπου πρέπει να πηγαίνουμε και εμείς…

Σε  μια γρήγορη έρευνα που έκανα είδα ότι υπάρχουν και παιδότοποι διαφορετικού τύπου χωρίς αυτά τα αντιπαθέστατα μπαλάκια, όπου το παιδί μπορεί και παίζει άνετα.Υπάρχουν παιδαγωγοί που οργανώνουν ομαδικές δραστηριότητες, διαβάζουν παραμύθια, τραγουδούν, χορεύουν, ζωγραφίζουν μαζί με τα παιδιά. Μου ακούγεται πολύ καλύτερο και κυρίως πιο εκπαιδευτικό και πιο δημιουργικό. Αρκεί να βρούμε τον ιδανικό για τις ανάγκες μας πολυχώρο.

Ξεκίνησα το post θέλοντας να γράψω δυό λόγια για το φθινόπωρο και πόσο όμορφο και συγχρόνως μελαγχολικό είναι. Ξυπνήσε όμως το ενοχικό μου σύνδρομο, το οποίο έχει γίνει πολύ έντονο από τότε που έγινα μητέρα. Προσπαθώ να το διαχειρίζομαι, όσο μπορώ, όταν όμως έρχομαι αντιμέτωπη με τις ενοχές μου, τότε έχουμε δράματα…

Δεν θέλω να έχω ενοχές…

Δεν έχω ενοχές…γιατί προσπαθώ και κάνω ότι καλύτερο μπορώ για τον εαυτό μου, για  το παιδί μου, για την οικογένεια μου!

Σας φιλω!

Αθηνά