Άρρωστοι στο σπίτι και σκέψεις για τα δύσκολα που πέρασαν!!!

Την παρασκευή το πρωί και ενώ ο Αρούλης πίνει το γάλα του, συνειδητοποιώ ότι είναι ζεστός. Του βάζω θερμόμετρο και όντως έχει δέκατα, χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνω τηλέφωνο στη δουλειά και ενημερώνω πως δεν θα πάω λόγω ασθένειας του παιδιού. Ευτυχώς ο Διευθυντής είναι καλός, και έχοντας και αυτός δύο παιδιά καταλαβαίνει πως είναι το παιδί να είναι άρρωστο και να μην έχεις κανέναν να στο κρατήσει μια τέτοια στιγμή. Εντάξει θα μου πεις πως κάνεις έτσι βρε παιδί μου για μερικά δέκατα? Σιγά το πράγμα. Η αλήθεια είναι πως και εγώ το είδα σαν μια ευκαιρία να κάτσω σπίτι με τον μικρό. Έτσι για να θυμηθώ λίγο τα παλιά…

Έχουν περάσει μόλις έξι μήνες από τότε που επέστρεψα στη δουλειά. Μόλις έξι μήνες, σαν χθες μου φαίνεται που ο Αρούλης ήταν ένα μικρούλη μωρουδάκι, που το μόνο που ήθελε και τον ευχαριστούσε ήταν να απολαμβάνει να πίνει το γαλατάκι του από το στήθος μου, χωμένος στην αγκαλίτσα μου. Απίστευτο συναίσθημα!

Πόσο μου έχουν λείψει εκείνες οι στιγμές. Περνούσαμε όλοι τη μέρα μαζί αλλά και το βράδυ, είχαμε γίνει ένα, κυριολεκτικά όμως. Αφού είχα αγοράσει και ένα ring sling (κοινώς μάρσιπο), για να τον έχω  αγκαλιά μου και να ηρεμεί.

Ο Αρούλης, λοιπόν, ήταν ένα γκρινιάρικο μωρό, σύμφωνα πάντα με τους άλλους, εγώ θα έλεγα ίσως λίγο δύσκολο, αλλα και αυτό γιατί ήμουν άπειρη τότε, τώρα πλεόν μετά από 17 μήνες μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν ένα κανονικό μωρό, που ναι γκρίνοιαζε… Γκρίνοιαζε όμως γιατί δεν μπορούσε να εκφραστεί διαφορετικά , δεν μπορύσε να μου πει ότι πεινάει, ότι πονάει, ότι έκανε κακάκια. Χρησιμοποιούσε το κλάμα του για να εκφράσει αυτό που θέλει. Τότε όμως δεν μπορούσα να τα αντιληφθώ όλα αυτά. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πώ, ότι οι γιαγιάδες και γενικότερα οι συγγενείς μας, μένουν αρκετά μακρυά. Αν εξαιρέσεις ότι η μητέρα μου είχε έρθει να με βοηθήσει τις πρώτες 15 μέρες και η πεθέρα μου 3 μέρες, δεν είχα άλλη βοήθεια, εκτός από τον καλό μου, που και αυτός δεν μπορούσε να λήψει από τη δουλειά του. Οπότε λεχώνα εγώ, μόνη στο σπίτι να προσπαθώ να θηλάσω και ενα μωρό να κλαίει όλη την μέρα. Νομίζω δεν είναι ότι πιο ιδανικό.

Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε μέρες από τη γέννηση του μικρού μου και με παίρνει τηλέφωνο η κολλητή μου, η οποία είχε τότε ένα μωράκι 11 μηνών, για να δει πως τα πηγαίνουμε μαμά και γιός. Και αρχίζω που λες και της λέω ότι είμαι αγχωμένη γιατι δυσκολεύται το μωράκι να θηλάσει (πράγμα φυσιλογικό, όταν είναι έτσι μικρούλης) και ότι τον βάζω στο στήθος μου και δεν μπορώ να καταλάβω αν τρώει ή όχι (επίσης φυσιολογικό όταν ξεκινάς να θηλάζεις και είσαι άπειρη)και διάφορες τέτοιου είδους απόρίες. ”Αααα…, μου λέει. γιατί έτσι, εμένα η δικιά μου από το πρώτο λεπτό θήλασε κανονικά”. Πρώτο καμπανάκι!

Μετά με ρωτάει αν σηκώνομαι από το κρέβάτι και αν φροντίζω τον μικρούλη, επειδή είχα κάνει καισαρική και έπρεπε να προσέχω. Εγώ, παρόλο, που είχε έρθει η μαμά μου να με βοηθήσει, ήθελα να φροντίζω εγώ το μωράκι μου και μόλις της λέω ότι κάθε βράδυ τον κάνω εγώ μπανάκι. Μου απάντάει,”όχι να μην τον κάνεις μπάνιο εσύ, γιατί μια γνωστή μου δεν πρόσεχε, της άνοιξε η καισαρική και είχε μεγάλο πρόβλημα. Δεύτερο καμπανάκι! Με το που κλείνουμε το τηλέφωνο με πιάνουν τα κλάματα.

Αυτό ήταν, απο κει και πέρα δεν ξανασήκωσα το τηλέφωνο μου. Με έπαιρνε κάθε μέρα, αλλά εγώ τίποτα, δεν απαντούσα. Σταμάτησα γενικότερα να ασχολούμαι με το τηλεφωνο μου. Χτυπούσε καθημερινά, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν, ούτε στις φίλες μου (όλες ήταν μακρυά), ούτε καν στη μαμά μου.Μα τί να τους έλεγα? Ότι δεν ξέρω αν το μωρό τρώει και πόσο τρώει, ότι θηλάζω με δυσκολία γιατι πεθαίνω από τον πόνο κάθε φορά, ότι έχουν ματώσει οι θηλές μου, ότι το μωρό κοιμάται μαζί μου, πάνω μου, μπας και ξεγελαστεί και κοιμηθώ μισή ώρα παραπάνω, ότι με το που ξυπνάει ουρλιάζει από το κλάμα? Δεν είχα διάθεση, και από την άλλη να το σήκωνα και να μου λέγανε τι έκανε το μωρό τής μιας και της άλλης μαμάς. Είχα πειστεί πλέον ότι ή κάτι δεν πάει καλά με το δικό μου μωρό ή ότι εγώ δεν κάνω κάτι καλά..δεν εξηγείται αλλιώς.

Τα μοναδικά άτομα με τα οποία είχα επιλέξει να μιλάω εκτός από τον καλό μου, ήταν μία κυρία, που δεν ξέρω καν το όνομα της, μια κυρία που όποτε έπαιρνα τηλ., σχεδόν καθημερινά στη γραμμή στήριξης θηλασμού με άκουγε υπομονετικά, μοιραζόμουν μαζί της τους φόβους και τα άγχη μου και κάθε είδους απορία που είχα τότε.Μου έδινε κουράγιο, λέγοντας μου  ότι τα καταφέρνω πολύ καλά και όλη αυτή η συμπεριφορά του μωρού μου είναι απόλυτα φυσιολογική. Το μωράκι με το που γεννιέται το μόνο που θέλει είναι την μανούλα του, την μυρωδιά της, έτσι μόνο αισθάνεται ασφαλής..έτσι μου έλεγε και μου έδινε δύναμη  να συνεχίσω στο δύσκολο άλλα τόσο γλυκό μονοπάτι του θηλασμού. Και θέλω να ευχαριστήσω αυτή τη γυναίκα μέσα από την καρδιά μου, γιατί με βοήθησε πραγματικά εκείνη τη δύσκολη περίοδο όταν το είχα πραγματικά ανάγκη. Με έκανε να καταλάβω ότι τίποτα από όλα αυτά που της περιέγραφα δεν ήταν περίεργο, και το μωράκι μου ήταν μια χαρά και εγώ δεν έκανα κάτι λάθος. Και όντως αποδείχθηκε σιγά – σιγά, μέρα με τη μέρα, καθώς ο πόνος είχε εξαφανιστεί, ηρέμησα και μαζί μου ηρέμησε και το μωράκι μου!

Μου πήρε περίπου 2 μήνες για να ξανασηκώσω το τηλέφωνο. Το κορυφαίο ήταν ότι παντρεύοταν μετά από 3 μήνες και με έπαιρνε να δει αν θα πάω στο γάμο της που γινόταν γύρω στα 600 χλ μακρυά και εγώ είχα τον πόνο μου και αυτή μου κρατούσε μούτρα γιατί δεν απαντούσα στο τηλέφωνο και είμαι σίγουρη επείδη δεν θα πήγαινα στο γάμο της. Μα πως να πήγαινα ένα τόσο μεγάλο ταξίδι με ένα νεογέννητο, που πρέπει κάθε 2 ώρες να το θηλάζω…τότε μου φαινόταν φοβερά δύσκολα, βέβαια όσο περνούσε ο καιρός δεν είχα κανένα απολύτως ενδοιασμό ακόμη και να θηλάζω έξω. Πάντως εκείνη τη δεδομένη στιγμή δεν ήμουν έτοιμη για ένα τέτοιο ταξίδι. Όλα αυτά βέβαια δεν τα έχω συζητήσει ακόμη με τη φίλη μου και δεν είμαι σίγουρη αν αξίζει τον κόπο μετά από τόσο καιρό. Απλά θεωρώ ότι η ψυχολογία μιας γυναίκας που έχει μόλις γεννήσει είναι πολύ εύθραστη και πρέπει πραγματικά να προσέχουμε τι λέμε. Γιατί μπορεί εσεις που το διαβάζετε, να λέτε ένταξει δεν της είπε και τίποτα κακό… Και όντως δεν μου είπε κάτι κακό και σίγουρα δεν μου το είπε για να με στεναχωρήσει, εκείνη όμως τη δεδομένη στιγμή εγώ το εξελαβα λανθασμένα. Περίμενα όμως περισσότερη κατανόηση από μια γυναίκα, η οποία μάλιστα είναι και κολλητή μου και πέρασε πρόσφατα ανάλογη εμπείρια.Απογοητεύτηκα!  Και εννοείται πως από τότε προσέχω πάντα τι θα πω σε μια νέα ή μέλλουσα μανούλα γιατί δεν ξέρεις πως θα την επηρεάσεις με αυτό που θα της πεις.

Δεν ξέρω αν όλο αυτό που βίωσα τότε λέγεται επιλόχειος κατάθλιψη,σίγουρα όμως δεν ήταν μια ευχάριστη κατάσταση. Αυτό που λένε για τις 40 μέρες (παρόλου που τα κορόιδευα), δεν λέγονται τυχαία. Κοντινό μου πρόσωπο, στα πλαίσια μιας γενικότερης συζήτησης που είχαμε, όταν ο Αρούλης μου ήταν περίπου 7 μηνών, μες τις άκρες μου είπε ότι ουσιαστικά έπαθα την γνωστή κατάθλιψη, γιατί δεν θέλησα κανέναν δίπλα μου και γιατί επέλεξα να θηλάσω. Στεναχωρήθηκα πολύ όταν το άκουσα αυτό. Ναι πέρασα δύσκολα και μόνο εγώ ξέρω πόσο, επέλεξα να θηλάσω, έκανα όμως αυτό που θεωρούσα σωστό για το μωράκι μου. Αυτό που δεν αντέχω ακόμη και τώρα έναι να με κρίνουν για τις επιλόγες μου ως μητέρα. Θεωρώ ότι το πιο εύκολο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, είναι να κρίνουμε, το χειρότερο βέβαια είναι να κρίνουμε όταν δεν έχουμε περάσει από μιά αντίστοιχη θέση και μιλάμε εκ του ασφαλούς. Τότε, δηλαδή ακόμη και τώρα (θέλω να πιστεύω σε μικρότερο βαθμό) έμπαινα στη διαδικασία να απολογηθώ για το κάθετι που έκανα με το παιδί μου. Για οποιαδήποτε επιλογή και αν έκανα… και έπειτα στεναχωριούμουν. Πιστέυω πως κάθε μητέρα  κάνει αυτό που η ίδια θεωρεί καλύτερο για την ίδια και για το μωρό της. Επίσης θεωρώ ότι κάθε μητέρα ήδη μέσα της παλεύει με τις ενοχές της, τα άγχη και τους φόβους της, δεν χρειάζεται να φορτώνεται με περισσότερους προβληματισμούς.Προσπαθώ να το περιορίσω, και η αλήθεια είναι ότι το γράψιμό με βοηθάει σε αυτή την προσπάθεια μου.

Πάνε όμως αυτά περάσανε, έτσι μου λένε όλοι, όντως περάσανε το πόσο όμως με καθόριστικό ρόλο παίξανε στην μέχρι τώρα ζώη μου μόνο εγώ το ξέρω…, έχω μια ευαισθησία όσον αφορά το θέμα της λοχείας και όπως καταλαβαίνετε, εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου ελεύθερα. Τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία προς τις λεχωνίτσες και θεωρώ ότι πρέπει να προσέχουμε πολύ τι θα πούμε σε μια γυναίκα που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Όλα αυτά δεν τα αναφέρω σε καμιά περίπτωση για να τρομάξω ή να αποθαρρύνω μια μέλλουσα μαμά, απλά παραθέτω την προσωπική μου εμπειρία και τις δυσκολίες που αντιμετώπισα. Παρόλα αυτά, αν με ρωτάς ευχαρίστως και μακάρι να αποκτήσω και ένα δεύτερο μπεμπάκι. Γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο δώρο, από αυτό της ζωής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από τα παιδιά…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να τον παρακολουθώ να μεγαλώνει, είναι σχεδόν 17 μηνών και από τότε που ξεκίνησε να περπατάει και να λέει τις πρώτες του λεξούλες, θεωρώ ότι περάσαμε σε άλλο στάδιο πια, και πραγματικά το απολαμβάνουμε. Αφού πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν θέλω να μεγαλώσει άλλο, το ξέρω είναι κάπως εγωιστικό, άλλα τι να κάνω δεν τον χορταίνω ..

Εκτός από μαμά, μπαμπά, λέει εό (νερό), τότο (μπισκότο, όπως έχω ξαναπεί), οό(ορό, από αυτόν που βάζουμε στη μυτούλα), μπάλια (ή κάπως έτσι, εννοώντας μπάλα), μπανά (μπανάνα) και άλλες τέτοιες δικές του λεξούλες, γενικά είναι σε μια φάση που ότι ακούει το επαναλαμβάνει και πραγματικά έχει πολύ γέλιο. Επίσης του αρέσει να χορεύει, κουνάει ρυθμικά το κεφαλάκι του σύμφωνα με τη μουσική, καθώς και να διαβάζει (λέμε τώρα, απλά ξεφυλλίζει τα παραμυθάκια του και χαζεύει τις εικόνες).

Έτσι λοιπόν θεώρησα την παρασκευή που ήταν λίγο αρρωστούλης σαν μια ωραία ευκαιρία να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί. Παίξαμε, ζωγραφίσαμε, χορέψαμε, φτιάξαμε και μπισκοτάκια εννοείται, απλά δεν ήθελα να βάλω post πάλι για μπισκότα, αν και αυτή τη φορά έφτιαξα σοκολατένια, κάτι διαφορετικό έ? ..(δυστυχώς δεν έχω άλλες φωτογραφίες, γιατί δεν είχα σχεδιάσει αυτό το post και για ευνόητους λόγους δεν θέλω να φαίνεται το πρόσωπο του).

.

Καλά το πόσο ενθουσιάστηκε με το να βουτάει τα δαχτυλάκια του  μέσα στα χρώματα, δεν λέγεται..βέβαια δεν ζωγράφιζε μόνο στο χαρτί, αλλά και πάνω στο καρεκλάκι του, πάνω μου, πάνω του..παντού.

Και έτσι όμορφα με πολύ παιχνίδι και αγκαλίτσες και φιλιά (κόλλησε λίγο και η μαμά και ο μπαμπάς) πέρασε το πσκ μας, άλλωστε και ο καιρός με τις βροχές του, ευνοούσε το χουχούλιασμα στο σπίτι. Ευτυχώς ο Αρούλης δεν ανέβασε πυρετό, εκτός από τα δέκατα, λίγο η όρεξη του κόπηκε και ο ύπνος του ήταν πιο ανήσυχος.

Σας φιλώ…

Αθηνά