Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, με αφορμή το γάμο μιας φίλης μου, ταξιδέψαμε στη πανέμορφη Αργολίδα. Όλη την εβδομάδα περίμενα πως και πως αυτή την εκδρομούλα. Και μιας και το πρηγούμενο Σαββατοκύριακο είμασταν άρρωστοι, ήταν ακριβώς ότι μας χρειαζόταν για να πάρουμε τα πάνω μας.
Από παρασκευή απόγευμα, ετοίμασα τα πραγματά μας. Δύο βαλίτσες παρακαλώ. Παλιότερα, δηλαδή εποχή πρό Αριστείδη, θα έλεγα χωρίς υπερβολή ότι έπαιρνα 2 βαλίτσες μόνο για μένα. Περασμένα μεγαλεία! Τώρα σε μία μικρή βαλιτσούλα στρίμωξα τα πραγματά μου, μαζί με αυτά του καλού μου. Και στην άλλη έβαλα όλη την προίκα του Άρούλη. Από ρουχάκια, πάνες, μπιμπερό, την αγαπημένη του κουβέρτα, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να κοιμηθεί, κανά δυο παιχνιδάκια μέχρι και φαγητό σε ταπεράκι. Τι να κάνω η μάνα?
Το Σάββατο το μεσημεράκι, την ώρα του ύπνου του Αρούλη, βρήκαμε την ευκαιρία να ξεκινήσουμε. Αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξει το δίωρο ταξίδι. Και κάθε φορά που ταξιδεύουμε κοιτάμε να το συνδυάσουμε κάπως έτσι. Και έχει πολύ πλάκα ο καημενούλης, γιατί κοιμάται σπίτι και ξαφνικά ξυπνάει αλλού, και κοιτάζει απορημένος, σου λέει που με πήγαν πάλι αυτοί.
Από το δωμάτιο μας βλεπαμε αυτή την θέα…(Η φωτογραφία είναι από την Κυριακή που είχε συννεφιά, το Σάββατο ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, αλλά δεν κατάφερα να βγάλω φωτογραφίες, γιατί προείχε ο γάμος). Μα δεν είναι υπέροχη εικόνα? Λατρεύω τη θάλασσα με αυτό το καιρό, τον συνεφιασμένο. Μου βγάζει μια γλυκιά μελαγχολία, μια απίστευτη ηρεμία…
Κάναμε βολτίτσα στην παραλία και ο Αρούλης το καταχάρηκε….έπαιζε με τις πετρούλες ασταμάτητα (αγαπημένο μας παιχνίδι), που και που έβαζε και καμιά στο στόμα του.
Αφού με τα χίλια ζόρια βάλαμε τον Αριστείδη στο αυτοκίνητο, συνεχίσαμε προς το μαγευτικό Ναύπλιο. Μιας και είμασταν στην περιοχή, δεν γινόταν να μην περάσουμε μια βόλτα. Και ήταν πραγματικά πολύ όμορφα, γιατί καθώς είμαστε πρωινοί τύποι (λόγω του Αριστείδη), δεν είχε πολύ κόσμο την ώρα που πήγαμε. Ακόμη καλά – καλά δεν είχαν ανοίξει τα μαγαζάκια μέσα στα γραφικά δρομάκια. Απολαύσαμε ένα σούπερ πρωινό δίπλα στη θάλασσα με τον Αρούλη να τρέχει εδώ και εκεί και εμείς ουσιαστικά να τρώμε με δόσεις (σου θυμίζει μήπως κάτι?).
Κάναμε τις βόλτες μας στην πλατεία, στα στενάκια μέσα, ο Αριστείδης έτρεχε πάνω κάτω (για κάποιο λόγο από τότε που ξεκίνησε να περπατάει, τρέχει συνέχεια). Χαιρετούσε τους παππούδες που συναντούσαμε στο δρόμο (είναι γεγονός, τόσο πρωί που πήγαμε, μόνο εμείς και κάτι παππούδες κυκλοφορούσαν).
Έμπαινε μέσα στα μαγαζία (όσα ήταν ανοιχτά), και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι όμως οι ιδιοκτήτες τον καλοσώριζαν και του χαμογελούσαν, δεν εκνευρίζοταν. Τι να κάνουμε το παιδί ήθελε να ψωνίσει…κα στο πρώτο μαγαζάκι με βιβλία που είδαμε, εννοείται πως δεν έχασε ευκαιρία….και μπήκε μέσα…
Και αφού κάποια στιγμή, από το πολύ τρέξιμο κουράστηκε, ξεκίνησε η γκρίνια.Γκρίνια για τον Αριστείδη σημαίνει ότι ήρθε η ώρα του ύνου, και αντίστοιχα για μας σημαίνει ότι ήρθε η ώρα της επιστροφής. Και όντως με το που μπήκαμε στο αυτοκίνητο,κοιμήθηκε και ξύπνησε όταν φτάσαμε σπίτι.
Γενικά περάσαμε όμορφα, δεν θα πω ακριβώς ότι ξεκουραστήκαμε, αλλά σίγουρα ανανεωθήκαμε και ξεφύγαμε για λίγο. Πλέον το έχουμε πάρει απόφαση, ότι το να πάμε κάπου με το μωρό, δεν είναι ότι πιο εύκολο, και το έχουμε συνηθίσει.Πέρα από την κούραση όμως, μας αρέσει που τον έχουμε μαζί μας. Άλλωστε έχει και αυτό τη γλύκα του!
Just being Athina 