Γιατί έχω τόσο καιρό να γράψω…..

Να’ μαι και πάλι εδώ…Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που αποτύπωσα τις σκέψεις μου, σε αυτό εδώ το blog. Περίπου 8 μήνες!  Μέσα σε αυτούς τους μήνες έχουν γίνει πραγματικά πάρα πολλά και όμορφα πράγματα στην οικογενειακή ζωή μας. Αισθάνομαι λοιπόν και πάλι την ανάγκη να τα μοιραστώ μαζί σας.

Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας  όλο αυτό το διάστημα που έλειπα. Πραγματικά κορίτσια με συγκινήσατε και ομολογώ πως δεν περίμενα να μου στέλνετε μηνυματάκια και να με ρωτάτε αν είμαι καλά. Η αλήθεια είναι πως με ξεσηκώνατε με τα μηνύματα σας και κάθε φορά έλεγα, πως θα ξανά ξεκινήσω το γράψιμο, κάτι όμως γινόταν,  λίγο κάποιες υποχρεώσεις που είχα, λίγο το καλοκαίρι, λίγο τo ένα, λίγο το άλλο και συνεχώς το ανέβαλλα.

Θυμάμαι το τελευταίο μήνυμα, περίπου τέλη Αυγούστου, ήταν από την πολύ γλυκιά Μαρθούλα του Martha is Blogging, η οποία μου υπενθύμισε την ομορφιά του Blogging και έγινε αφορμή για ανατρέξω,  στα μέχρι τότε post είχα γράψει. Και τότε αναρωτήθηκα, ” Μα γιατί σταμάτησα να γράφω?”  Ήταν εκπληκτικό, να διαβάζω και να βλέπω φωτογραφίες από τις μοναδικές στιγμές της καθημερινότητας μας, τις οποίες δεν σου κρύβω, πως τις είχα ξεχάσει.

Έτσι λοιπόν το πήρα απόφαση και είπα θα ξανά γράψω και μάλιστα είχα σκεφτεί και ποιο θα ήταν το θέμα του πρώτου μου post, που τελικά και αυτό στη σκέψη έμεινε. Θα μου πείτε τώρα ότι είμαι όλο δικαιολογίες…

Όχι βρε κορίτσια μου, αλήθεια σας λέω! Απλά……. περιμένουμε το δεύτερο μωράκι μας και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Αυτήν τη στιγμή που σας μιλάω, είμαι περίπου στην 18η εβδομάδα και είμαι καλά και εγώ και το μωράκι στην κοιλίτσα.

Όλο αυτό το διάστημα όμως, υπέφερα από ολοήμερες ναυτίες, αναγούλες, ανακατωσούρες, όπως θες πες τες. Ήμουν πολύ χάλια, δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να πάω στη δουλειά, δεν μπορούσα να φροντίσω τον Αριστείδη, και γενικότερα δεν μπορούσα να κάνω ότι έκανα πριν  . ‘Έτσι ακριβώς ήμουν και στην πρώτη εγκυμοσύνη, μπορεί και χειρότερα. Τότε όμως ήμουν μόνο εγώ και ο καλός μου, τώρα είναι και ο Αριστείδης και πίστεψε με είναι δυσκολότερο…

Πέρασε ο καιρός, κάνοντας υπομονή και μεγάλη προσπάθεια για να θυμίζω έστω και λίγο την μαμά που ήμουν πριν, την μαμά που έπαιζε μαζί του,  που έκανε τρέλες  και  έβγαινε βόλτες. 

Παρόλα αυτά, δεν θέλω να μείνω στα άσχημα, περάσανε αυτά. Θέλω να ευχαριστηθώ το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου, γιατί τελικά είναι ευλογία να έχεις μια ήρεμη και καλή εγκυμοσύνη. Επίσης θέλω αυτό το υπόλοιπο να το περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε με τον Αρούλη και να ευχαριστηθούμε ο ένας τον άλλο, όσο δεν πάει άλλο πια, διότι σε λίγο καιρό θα είμαστε τέσσερις, αντί για τρεις που έχουμε συνηθίσει.

Συνήλθα, λοιπόν και επανήλθα, θέλω πολύ να μοιραστώ αυτή τη χαρά μαζί σας, όλα αυτά τα συναισθήματα που νιώθω, τα άγχη μου, τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου για τον ερχομού του δεύτερου παιδιού. Ήταν κάτι που το θέλαμε και ο Θεούλης μας έκανε αυτό το δωράκι. Ανυπομονούμε λοιπόν….

Όσο για τον Αριστείδη, του εξηγήσαμε από την πρώτη στιγμή τι συμβαίνει στη μαμά και ότι σε λίγο καιρό θα έχουμε ένα μωράκι στο σπίτι μας. Έδειχνε να καταλαβαίνει…. Είναι πλέον δυόμισι ετών, ένα παιδάκι γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια, έχει τη δική του άποψη για τα πράγματα και δεν τον ξεγελάς με τίποτα.

Πολλά πολλά φιλιά……..