Βόλτα με το αεροπλάνο!

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την  εμπειρία μου, από το πρόσφατο ταξίδι μας, με  αεροπλάνο. Με τον Άρη έχουμε ταξιδέψει με αεροπλάνο άλλες δυο φορές. Η πρώτη μας φορά, ήταν όταν ο Αρούλης ήταν δύο μηνών. Θυμάμαι πόσο άγχος είχα εκείνη τη φορά, αφού ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα κάπου με το μωρό μόνη, τόσο μακριά και μάλιστα αεροπορικώς.

Επίσης θυμάμαι, είχα ρωτήσει και την παιδίατρο αν επιτρέπεται να μπει το μωράκι στο αεροπλάνο και αφού μας διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ετοιμαστήκαμε για το ταξίδι μας. Το μόνο που έπρεπε να προσέξω, ήταν πως το μωράκι κατά τη διάρκεια της απογείωσης και της προσγείωσης  έπρεπε να θηλάζει, για να ανακουφιστούν τα αυτάκια του από τον πόνο που προκαλεί η αποσυμπίεση. Αν η μαμά δεν θηλάζει την ίδια δουλεία κάνει και το μπιμπερό με λίγο γάλα ή χαμομήλι, ακόμη και η πιπίλα. Και παρά το άγχος μου, όλα πήγαν καλά και είχαμε ένα ευχάριστο ταξίδι.

Η δεύτερη φορά ήταν, όταν ο Άρης ήταν πια έξι μηνών. Είχαμε ταξιδέψει οικογενειακώς και ήταν ακόμη πιο ευχάριστα, καθώς δεν είχα καθόλου άγχος, αφού είχαμε μαζί τον μπαμπά. Όσο να πεις μια ασφάλεια παραπάνω, τουλάχιστον εγώ, την νιώθω.

Και ερχόμαστε στην τρίτη μας φορά και πιο πρόσφατη. Ταξιδεύουμε πάλι τα δυο μας και ο Άρης είναι πλέον 20 μηνών. Είναι μεγαλύτερος και καταλαβαίνει πολλά περισσότερα πια. Και για αυτό το λόγο ακριβώς, ανυπομονούσα για το ταξίδι και ήθελα να δω αν θα του αρέσει. Κανονίσαμε να πετάξουμε μεσημεράκι, την ώρα περίπου που κοιμάται ο Άρης. Αν και η πτήση διαρκεί μόλις 35 λεπτά, καλό θα ήταν αν ήθελε να κοιμηθεί, να είχε αυτή τη δυνατότητα. Από νωρίς το πρωί είχα ήδη έτοιμα τα πράγματα μας. Μια τεράστια βαλίτσα, η όποια είχε τα απολύτως απαραίτητα για μένα και τα πάντα όλα για τον Άρη. Το καρότσι μας, η τσάντα μου και η τσάντα του Αρούλη. Μέσα στην οποία,  εκτός από τα βασικά, βιβλιάριο υγείας, πάνες ,μια αλλαξιά ρούχα, νερό, μπισκοτάκια, του είχα και μερικά πραγματάκια που ήξερα ότι θα τον κρατήσουν απασχολημένο για λίγη ώρα. ‘Ήταν όλα καινούρια! Σκοπός μου, ήταν να του κεντρίσουν το ενδιαφέρον ακόμη περισσότερο. Έτσι λοιπόν ένα μικρό μπλοκάκι για να ζωγραφίσουμε, κηρομπογιές, ένα παιχνίδι, που προσπαθείς να περάσεις όλες τις ξύλινες φιγούρες μέσα από το μπλε κορδόνι. Και φυσικά το καινούριο μας βιβλίο.

Μας πήγε ο μπαμπά στο αεροδρόμιο, μας βοήθησε με τις αποσκευές μας. Το check in το είχαμε κάνει νωρίτερα, μια μέρα πριν και μάλιστα επέλεξα να καθίσουμε παράθυρο, για να θαυμάζουμε τη θέα από ψηλά. Από εκεί και πέρα συνεχίσαμε μόνοι μας στον έλεγχο διαβατηρίων. Και πραγματικά, μόνο καλά λόγια έχω να πω, καθώς είναι όλοι τους πολύ εξυπηρετικοί. Αφού πάντα δίνουν προτεραιότητα  στις  οικογένειες και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια μαμά που ταξιδεύει μόνη της με το παιδί.  Με βοήθησαν με το καρότσι, το είχαμε μαζί μας μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο και μας το έφεραν αμέσως μόλις κατεβήκαμε από αυτό.

Εδώ, περιμένοντας να επιβιβαστούμε, ο Άρης κοιτούσε εντυπωσιασμένος.

Έρχεται η ώρα που μπαίνουμε στο αεροπλάνο και μέχρι εδώ όλα καλά. Μόλις καθίσαμε στη θέση μας,  ξεκίνησε να γκρινιάζει. Σαν να μη του άρεσε και πολύ, αυτός ο περιορισμός…. Η γκρίνια μετατράπηκε σε κλάμα και χειροτέρεψε μόλις ήρθαν να καθίσουν και οι διπλανοί μας.  Κλάμα στο κλάμα, μόλις απογειωθήκαμε, αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου και τότε ήταν που κατάφερα να του βάλω την ειδική ζώνη. Γιατί για νωρίτερα, ούτε συζήτηση. Κοιμήθηκε ο Άρης, χαλάρωσα και εγώ και απόλαυσα την όμορφη θέα από ψηλά...

Εννοείται πως το κλάμα συνεχίστηκε και αφού ξύπνησε. Είχαμε όμως ήδη φτάσει και περιμέναμε να κατεβούμε από το αεροπλάνο. Περιττό να σου πω ότι κατεβήκαμε τελευταίοι και ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο μας περίμενε. Ευτυχώς δεν άκουσα τίποτα περίεργο, αν και είμαι σίγουρη όλο και κάτι θα είπανε από μέσα τους.

Τις μέρες που μείναμε στης μαμάς μου, ουσιαστικά τις περισσότερες ο Άρης ήταν άρρωστος και μόνο μια μέρα καταφέραμε να χαρούμε παιχνίδι με τον αγαπημένο μας ξάδερφο. Πάλι καλά που πρόλαβα να βγάλω κανά δυο φωτογραφίες.

Ο Άρης όταν δεν είχε πυρετό, απολάμβανε να παίζει με την γιαγιά μου, την προγιαγιά του δηλαδή. Η γιαγιά μου είναι 70 χρονών, του έκανε όλα τα χατίρια , τον κουβαλούσε αγκαλιά μέσα στο σπίτι, παίζανε κρυφτό στα ντουλάπια της κουζίνας, του έλεγε τραγουδάκια και παραμυθάκια. Την ξεθέωσε σίγουρα. Την μέρα που φεύγαμε του είπε ότι θα κλαίει τώρα που θα φύγει και απάντησε ότι θα κλαίει και αυτός….”Άλη καίει” και έβαλε τα χέρια του στα ματάκια του κάνοντας πως κλαίει…

Οι μέρες πέρασαν , Ο Άρης άρχισε να βελτιώνεται και έπρεπε να ετοιμαστούμε για την επιστροφή μας.  Έκανα ckeck in μια μέρα νωρίτερα, αλλά αυτή τη φορά, επέλεξα διάδρομο, δεν πρόκειται να την ξαναπατήσω…χεχε..

Μπαίνοντας στο αεροπλάνο, ο Αρούλης ξεκίνησε τα ίδια, γκρίνια, κλάματα, κακό. Όμως αυτή τη φορά είμαστε πιο τυχεροί. Πετύχαμε μια πολύ ευγενική και έμπειρη αεροσυνοδό, η οποία μας κατάλαβε από τον τρόπο που ο Άρης είχε γαντζωθεί πάνω μου και δεν έλεγε να με αφήσει. Επίσης φρόντισε να μας βάλει σε πιο άνετη θέση, καθίσαμε δίπλα σε μία άλλη μαμά, η οποία επίσης ήταν πολύ ευγενική και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κάνει τον Άρη να ξεχαστεί. Η αεροσυνοδός του έφερε ένα πακέτο μωρομάντηλα και για αρκετή ώρα έμεινε απασχολημένος με το να βγάζει και να βάζει το μωρομάντηλα μέσα στο πακέτο. Τα παιχνιδάκια που του πήρα εγώ, ούτε που τα έδωσε σημασία. Του έδωσε επίσης ότι υπήρχε σε snack, κρουασάν, κρακεράκια, μπισκοτάκι…και κάπως έτσι πέρασαν τα 35 λεπτά, χωρίς να το καταλάβουμε…

Ευχαρίστησα τις δύο κυρίες για την βοήθεια τους, κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και πήγαμε ολοταχώς να συναντήσουμε τον μπαμπά. Ο μπαμπάς μας υποδέχτηκε όλο χαρά με ένα μεγάλο μπαλόνι  για τον Άρη και μια πολύ όμορφη ανθοδέσμη για μένα. Γίναμε θέαμα στο αεροδρόμιο.. Μας κοιτούσαν όλοι  και χαμογελούσαν. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα να τον βγάλω μια φωτογραφία… Ήταν τόσο χαριτωμένος!

Το μπαλόνι ξεφούσκωσε, αλλά τα λουλουδάκια τα διατηρώ ακόμη στο βάζο!

Κακά τα ψέματα είναι αρκετά αγχωτικό, όταν το παιδί  κλαίει μέσα σέ ένα κλειστό χώρο όπως είναι το αεροπλάνο. Αναστατώνονται όλοι γύρω σου, σε κοιτάνε περίεργα, εσύ προσπαθείς να ηρεμήσεις το παιδί με κάθε τρόπο, αλλά τίποτα. Και εκείνη τη στιγμή, εμφανίζεται μια μαμά, που έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση κάποια στιγμή, κατανοεί ακριβώς το πως αισθάνεσαι και είναι πρόθυμη να σε βοηθήσει. Τότε ήταν που πήρα και εγώ το πάνω μου και συνειδητοποίησα πως είναι λογικό να κλαίει, παιδί είναι και όλη αυτή η κατάσταση του είναι στενάχωρη. Είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, οπότε για να το αντιμετωπίσουμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας και κυρίως δεν πρέπει να δίνουμε σημασία στους γύρω μας. Οφείλουμε να ηρεμήσουμε το παιδί με τον τρόπο μας. 

Εσύ είχες ανάλογη εμπειρία? Θα χαρώ να τη μοιραστείς μαζί μου!

 

Τα φιλιά μου,