Περιμένοντας να΄ρθει το βράδυ!

Μετά από πολύ , από πάρα πολύ καιρό, κανονίσαμε το Σάββατο βράδυ που μας πέρασε να βγούμε έξω με τον καλό μου. Είναι πολύ λίγες ή καλύτερα μετρημένες οι φορές που έχουμε βγει βράδυ χωρίς τον μικρό. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν μας επισκέπτεται η μαμά μου, δηλαδή δύο με τρεις φορές τον χρόνο και όταν ο αγαπημένος μου κουνιάδος (ο αδερφός του καλού μου) δέχεται να κρατήσει τον Αρούλη. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και αυτή του Σαββάτου.

Η οργάνωση της μαγάλης εξόδου ξεκίνησε από την Παρασκευή. Το γενικό πλάνο ήταν να βάλουμε τον Άρη για ύπνο και να πάμε κάπου όμορφα για φαγητό και κράσακι. Που να πάμε όμως? Και εδώ ξεκίνάει ένα παραλήρημα ιδεών και προτάσεων.

Να πάμε στο τάδε μαγαζί που είχαμε πάει με τους τάδε και είχαμε περάσει ώραία? Ή μήπως να πάμε στο άλλο που έχει πολύ ωραίο φαγητό, αλλά είναι μακρυά ?  Ή μηπως να πάμε σε εκείνο που παίζει πολύ ωραία μουσική, αλλά  θα βρούμε Σάββατο βράδυ?

Χαμός….αποφασίσαμε τελικά μετά από πολύ σκέψη και κάναμε κράτηση σε ένα πολύ ωραίο παρεϊστικο μαγαζάκι (είχαμε πάει εκεί δεύτερο ραντεβού με τον καλό μου) με καλό φαγητό και κοντά στην περιοχή μας. Γιατί ναι μέν θα ήταν στο σπίτι ο Β., αλλά αν ξυπνούσε ο Άρης το διάστημα που θα λείπαμε, μπορεί να μην κατάφερνε να τον ξανακοιμήσει και τότε θα είχαμε δράματα. Όλα λοιπόν κανονισμένα.

Και έρχεται το πολυπόθητο Saturday Night ώρα 9 και ο Αρούλης είναι μέσα στην τρελή χαρά, κεφάτος γεμάτος όρεξη για παιχνίδι. Εμείς είχαμε δώσει ραντεβού 9μισυ με τα παιδιά, και ο Άρης ήταν ακόμη ξύπνιος (ενώ τέτοια ώρα πάντα κοιμάται) και εγώ δεν είχα καν ετοιμαστεί. Τέλος πάντων με τα χίλια ζόρια, κοιμήθηκε, και εγώ έτρεξα να ετοιμαστώ, καθώς είχε περάσει η ώρα και τα παιδιά έιχαν ήδη καθήσει και μας περίμεναν. Εννοείται ότι ετοιμάστηκα σε χρόνο dt, πάνε εκείνες οι μέρες που ξεκινούσα να ετοιμάζομαι από το μεσημέρι για να βγω τελικά το βράδυ του Σαββάτου. Αφού και ο καλός μου εκπλήσσεται κάθε φορά!Αλλά αυτό είναι ένα από τα καλά (ή κακά, όπως το πάρει κανείς) που αποκτάς όταν γίνεσαι μάνα!

Τα καταφέραμε λοιπόν και δεν τα στήσαμε τα παιδιά…πολύ! Εντάξει είχαμε σοβαρή δικαιολογιά, δεν κοιμόταν ο Αρούλης. Αυτοί οι φίλοι μας, για την ακρίβεια το παιδί είναι φίλος του καλού μου, αλλά τυχαίνει και εγώ να ξέρω την κοπέλα από παλιά, είναι ένα φρέσκο ζευγαράκι, δεν έχουν παιδιά ούτε είναι παντρεμένοι.  Όχί ότι είναι κακό αυτό, αλλά εδώ ξεκινάει το χάσμα, παρόλου που ηλικιακά είμαστε στα ίδια. Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν έχουμε και πολλά κοινά. Οι άντρες μιλούσαν ασταμάτητα, καθότι και φίλοι..εντάξει και εγώ δεν μπορώ να πω μιλούσα με τη κοπέλα, αλλά πραγματικά δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον στη συζήτηση μας. Το θέμα είναι ότι έχουμε ξαναβγεί με τη συγκεκριμένη παρέα, άλλες δυο φορές και μία που ήρθαν σπίτι μας και πάλι δεν μπορώ να πω ότι έδεσα μαζί τους. Μπορεί να σου φαίνομαι περίεργη ή αντικοινωνική.

Δεν ξέρω μπορεί και να ισχύει! Ή πολύ απλά μπορεί να μην έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και δεν εννοώ ότι πρέπει υποχρεωτικά να έχει κάποιος παιδί για να ταιριάξουμε. Ή μπορεί να φταίει το γεγονός ότι μας είχαν δηλώσει από πριν,ότι επειδή η κοπέλα την άλλη μέρα νωρίς το πρωί (στις 9) δούλευε θα έπρεπε να το λήξουμε νωρίς. Ναι, όμολογώ ότι αυτή η δήλωση από πρίν με ψιλοχάλασε. Λες και είχα σκοπό εγώ να κάτσω έξω μέχρι τα ξημερώματα, λες και εγώ δεν θα είχα πρωινό ξύπνημα την άλλη μέρα, που ο Άρης θα σηκωνόταν από τις 7 στην καλύτερη περίπτωση, για βάλε και τα ενδοιάμεσα που ξυπνησε μέσα στο βράδυ! Βέβαια δεν έχω την απαίτηση να με καταλάβουν, αλλά όταν μου είπαν ότι έχουν πρωινό ξύπνημα, δεν μπόρεσα να μην γελάσω. Μα τι να κάνω και εγώ? Βγαίνω μια φορά στο τόσο και θέλω να περάσω καλά, δεν θέλω ο άλλος να είναι με τα μούτρα κατεβασμένα και να συμπεριφέρεται σαν να μου κάνει χάρη που βγήκε μαζί μου. Αν δεν έχεις όρεξη, μην βγαίνεις. Τους έθαψα λίγο, έ? Δεν ξέρω μπορεί, αλλά είναι κάποιες σκέψεις που έρχονται αυτόματα στο μυαλό μου και θα σκάσω αν δεν τις πω! Μην νομίζεις την ίδια σκέψη την είπα και στα παιδιά που βγήκαμε αλλά με πιο όμορφο τρόπο, πιο ευγενικά. Και ξέρεις τι γυρίσανε και μου είπανε, “Εσύ ήθελες παιδί!”. Τι να τους πει τώρα? Τόσα ξέρουν, τόσα λένε.  Δεν έδωσα σημασία εκείνη τη στιγμή, αλλά θα το ξανασκεφτώ να  ξαναβγώ με την συγκεκριμένη παρέα.

Είμαι υπερβολική, επιλεκτική, περίεργη? Δεν ξέρω, αλήθεια! Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω ευχάριστους ανθρώπους στη ζωή μου, που να μπορώ να ανταλλάξω μερικές κουβέντες μαζί τους, πιο ουσιαστικές. Να γελάσουμε και να περάσουμε όμορφα. Όπως καταλαβαίνεις η πολυπόθητη έξοδος, δεν ήταν όπως την περίμενα, Φταίει η παρέα, φταίω εγώ που πήγα λίγο πρακατειλημμένη, λίγο πολύ και τα δυο! Αλλά και γενικότερα, όσες φορές έχουμε βγει βράδυ, δεν έχω περάσει έτσι όπως θα ήθελα, ίσως επειδή έχουν αλλάξει τα πράγματα και το μυαλό μου είναι πάντα στον Αρούλη. Δεν νομίζω να αλλάξει ποτέ αυτό, ίσως όμως με τον καιρό καταφέρω να χαλαρώσω λιγάκι. Θα δείξει . Αυτό το Σάββατο έρχεται η μανούλα μου και ετοιμάζουμε πάλι έξοδο, ελπίζω πιο πετυχημένη αυτή τη φορά. Για να δούμε!

Εχεις να μου προτύνεις κάτι καλό?