Λίγα Περισσότερα Για Μένα..

“Δεν χρειάζεται να γράφεις κάθε μέρα στο blog σου”, μου λέει ο “Καλός” μου.
“Μα θέλω να γράφω”, του απαντάω εγώ.
Μου αρέσει να γράφω, αλήθεια, σίγουρα κάνω λαθάκια, αλλά πραγματικά θα ήθελα να δείξετε λίγο επιείκεια, μιας και δειλά – δειλά προσπαθώ να μπω σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο του blogging. Τον οποίον ανακάλυψα όταν ήμουν έγκυος στο μωράκι μου. Αν εξαιρέσουμε τους 4 με 5 παρά μήνες, περίπου, που είχα ναυτίες καθόλη τη διάρκεια της μέρας και δεν μπορούσα παρα να κάνω υπομονή (εύκολο να το λές τώρα) και να μετράω τις μέρες μία προς μία μέχρι να περάσει, το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης κύλησε σχετικά καλά.

Και σαν εγκυμονούσα μέλλουσα μαμά, με απεριόριστο ελεύθερο χρόνο, ξεκίνησα να ψάχνω στο internet για ότι έχει να κάνει με την εγκυμοσύνη, την μητρότητα και όλα αυτά. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με όλον αυτόν το υπέροχο κόσμο, τόσες πληροφορίες, χιλιάδες απίστευτες ιστορίες μαμάδων. Δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω και να μαθαίνω πράγματα πρωτόγνωρα για μένα αλλά και ταυτόχρονα πολύ ενδιαφέροντα.

Και έπειτα γεννήθηκε το αστεράκι μας και άλλαξε η ζώη μας ολόκληρη. Και τότε συνειδητοποίησα, πως ότι και αν σου έχουν πει (συγγενείς, φίλοι, γνωστοί), ότι και αν έχεις ακούσει και ότι και αν έχεις διαβάσει δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αντιμετωπίζεις πραγματικά. Η αρχή για μας, δεν σας κρύβω ότι ήταν δύσκολη.

Αρχικά είχα αποφασίσει ότι ήθελα να θηλάσω το μωρό μου, είχα διαβάσει πολλά για το θέμα και είχα παρακολουθήσει διάφορες ημερίδες θηλασμού που διοργανώνταν κατα περιόδους. Και μάλιστα, εκείνη την περίοδο μέναμε Αν.Αττική, παρόλα αυτά, όπου σεμινάριο και εμείς από δίπλα. Εννοείται πως ερχόταν μαζί και ο καλός μου, όχι μόνο γιατι δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω, οπότε με πήγαίνε αυτός, αλλά και γιατί ήθελε να ενημερώθει για το θέμα. Και επανέρχομαι στην προηγούμενη παρ., ότι αυτό που ακούς τελικά, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που καλείσαι να αντιμετωπίσεις.
Δυσκολέυτηκα αρκετά με την όλη διαδικασία του θηλασμού. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας πω, ότι στην 32η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου, παρουσίασα μια επιπλοκή, χολόσταση λέγεται. Έίναι μια ευαισθησία που έχω στο συκώτι και η οποία εμφανίστηκε λόγω της εγκυμοσύνης και εξαφανίστηκε μόλις γεννήσα. Δεν είναι πολύ περίεργο?Είχα έντονη φαγούρα στις πατούσες και στις παλάμες μου και σιγά σιγά η φαγούρα εξαπλωνόταν σε όλο μου το σώμα. Ξυνόμουν ακατάπαυστα και πολλές φορές έκανα πληγές στο σώμα μου, χωρίς να το καταλαβαίνω.
Το μωράκι δεν επηρεαζόταν όσο ήταν στην κοιλίτσα μου, όμως ο γιατρός μας είπε ότι έπρεπε να γεννηθεί την 37η εβδομάδα, διαφορετικά υπήρχε ο κίνδυνος να πάθει ανακοπή καρδιάς. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως αισθανθήκαμε εκείνη την στιγμή.
Για καλή μας τύχη, ο γιατρός μας, έιχε ξανααντιμετωπίσει την ίδια ακριβώς περίπτωση και μάλιστα με την ίδια του τη γυναίκα, η οποία τελικά, του χάρισε 2 υγιέστατα παιδάκια. Όπως καταλαβαίνετε, μας καθησύχασε αυτό αλλά και πάλι ήμασταν αγχωμένοι.

Γεννήθηκε τελικά (με καισαρική, αν και ήθελα απεγνωσμένα να γεννήσω φυσιολογικά), το αστεράκι μας στις 37 εβδομάδες και 4 ημέρες, χώρις κάποιο πρόβλημα, ζύγιζε μόλις 2800. Ήταν μικρούλης σαν γατάκι, με ένα μικροσκοπικό στοματάκι, οπότε δυσκολευόταν να φάει από το στήθος μου, με αποτέλεσμα να πληγώσει τις θηλές μου και πολλές φορές να κλαίω από τον πόνο.
Πέρασε ενάμισης μήνας για να μπορέσω να απολαύσω το γλυκό ταξίδι του θηλασμού,που κράτησε 8 ολόκληρους μήνες .
Θα ήθελα να πω και άλλα πάνω στο θέμα και πως μας επηρέσε όλο αυτό, άλλα νομίζω ότι ήδη σας έχω κουράσει. Απλά για να το κλέισω το θέμα, θα ήθελα να σας πω πόσο σημαντική είναι η σωστή ενημέρωση για το θέμα αυτό και πόσο σημαντικό είναι να έχεις κάποιον να σε στηρίξει. Στην προκειμένη περίπτωση, αν δεν ήταν ο καλός μου πιθανότατα θα είχα σταματήσει να θηλάζω. Μόνο καλά έχω να θυμάμαι πλέον και είναι πολλές οι φορές που νοσταλγώ εκείνες τις όμορφες στιγμές.
Το αστεράκι μου, είναι πλέον 16 μηνών, μικρό αντράκι. Είμαι μια περήφανη και ευτιχισμένη μαμά, προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο, προκειμένου να μεγαλώσω έναν αυτόνομο και ανεξάρτητο άνθρωπο(πω..πω..βιάζομαι πολύ). Προσπαθώ και θέλω να μεγαλώσω ένα ευτυχισμένο παιδάκι, δινόντας του ολόψυχα(μαζί με τον μπαμπά φυσικά) την ανιδιοτελή αγάπη μου (μας).
Αυτός είναι και ο ουστικός λόγος αυτής της bloggo απόπειρας μου. Επίσης, μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα και να λέω αυτό που πιστεύω πιο εύκολα και πιο άνετα.. Μπόρω να τα μοιραστώ μαζί σας και πραγματικά μου αρέσει πολύ, μου φτιάνει απίστευτα την διάθεση.

Εσείς πως βιώσατε την περίοδο της εγκυμοσύνης και της λοχεία σας? Θα ηθελά πραγματικά να μοιραστείτε μαζί μου την εμπειρία σας!!

Φιλιά